Ωρα 2:30 το πρωι χτες Πεμπτη εκει στο νυχτεριδοσπιτο του Θανασακου...

Ξερεις ποσο δυσκολο ειναι να παρεις μιαν αποφαση και να ανεβεις σ' ενα stage για να πεις δυο τραγουδια??
Ποσο μαλλον οταν πια σε ΤΡΟΜΑΖΕΙ αυτο το stage.

Ποσο μαλλον οταν η τελευταια εβδομαδα ειναι μια σκετη ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΗ.

Ηταν μια νυχτα με πολυ ΒΡΟΧΗ χθες, ηθελα να κατεβασω ενα ΜΠΟΥΚΑΛΙ Grands! Ευτυχως ομως που προνοησα να σου πω να με προσεχεις.....

Ναι βρε ειναι ΑΝΕΦΙΚΤΟ μετα απο αυτον τον προωρο Γολγοθα που
περνω να ξαναμιλησω για μελωδιες και νοτες! Ποσο μαλλον να πανε τα
χερια πανω στα ασπρομαυρα πληκτρα, ποσο μαλλον να ξανανοιξω το
στομα και να βγαλω φθογγους και τραγουδιστες ανασες!

Καταλαβαινεις σιγα σιγα πως δεν ειναι ΟΝΕΙΡΟ αυτο που ζεις....

Ειναι και αυτο το γαμημενο παρελθον που ερχεται στην επιφανεια με
τετοιο ΑΥΤΑΡΧΙΚΟ τροπο να σου θυμισει καταστασεις αναλογες με αυτες
που περασες για εκεινη τη ΓΥΝΑΙΚΑ......

Ομως οσο χαλια και αν εισαι θελεις να ξεσπασεις μεσα απο τον μεγαλο
σου ΕΡΩΤΑ......την ΜΟΥΣΙΚΗ....

Θες να φερθεις οριμα και να πεις οτι οι ΑΝΤΡΕΣ δεν κλαινε....Σε αφηνει
ομως το μεσα σου να το κανεις αυτο??

Τωρα που πλησιαζει η ΑΝΑΣΤΑΣΗ, ειναι η ωρα να αρχισεις να
ΝΟΣΤΑΛΓΕΙΣ αυτα τα "Μπαγασικα" Feelings..............

Ρε σε Εμυ μου?? Θελω να το ξαναπαιξω αυτο το παιχνιδι τωρα!
Θελω αυτες τις 13 λεξεις να τις πω και αλλιως, οπως ξερω
καλυτερα....Πειραζει????

Θυμασαι αυτη τη ΜΟΥΣΙΚΗ
του Στρατου Διονυσιου??
που αρχισες να τραγουδας
στη Τριτη Γυμνασιου???

Για της ΓΥΝΑΙΚΑΣ τη Καρδια
το διστιχο μιλαει,
και για την Αββυσο του χθες
που πια σε κυβερναει.....

Μεσα απ' τα χρονια εμαθα
να ΝΟΣΤΑΛΓΩ το δακρυ,
αυτο που κυβερνα κρυφα
απ' του ματιου την ακρη.

Δως μου τουλαχιστον να πιω
απ' το πικρο ΜΠΟΥΚΑΛΙ,
αυτο απου με διαταξες
να ζω σε μαυρο χαλι.

Αυτη την ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΗ
ποτε δεν θα ξεχασω,
τοτε που σου τραγουδαγε στ' αυτι
το μαυρο εκεινο ρασο.......

Του κατω κοσμου οι ψυχες
τον πονο συντροφευουν,
και με περισσια προσμονη
ΑΝΑΣΤΑΣΗ γυρευουν....

Μπορει αυτος σου ο χαμος
ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΣ να ειναι,
μα κατι μεσα τραγουδα,
"εδω κοντα μας μεινε"

Ξερω καλα, ΑΝΕΦΙΚΤΟ,
το να γυρισεις μοιαζει,
μα δε βαριεσαι φιλε μου
και 'κει ψηλα χαραζει.......

Και σαν βουβος αυγερινος
τη νυχτα μου ΤΡΟΜΑΖΕΙΣ,
ανατολιτη αμανε
τη μερα μου αγκαλιαζεις ....

Στειλε ΒΡΟΧΗ για να βραχω
νοτες να τραγουδησω,
και το ΑΛΙΜΟΝΟ να πω
εσε για να τιμησω.......

Ειχες μεγαλον ΕΡΩΤΑ
μ' αυτο που λεν ξενυχτι,
μα κεινο σε ξαπεστειλε
στου χαροντα το διχτυ.....


Και για φιναλε διαλεξα
τον ΑΝΤΡΑ να τιμησω
πανω στο μνημα το λευκο
τσιγαρο να του αφησω............

Σαν ΟΝΕΙΡΟ ρε πουστη μου
το χθες μου δειχνει ολο,
τοτε που καναμε σουξε
τα πιο φευγατα σολο............