Ποσο μα ποσο μικροι ειμαστε...
Λατρευουμε να σκοτωνουμε τις ψυχες των αλλων..
Αυτων των αλλων που μπορει να τους ξερουμε 5 λεπτα ή και μηνες,χρονια.Που εχουν ομως δωσει ολο τους το ειναι για εμας.Για να μας βλεπουν να χαμογελαμε.

Οχι απο απροσεξια,αμελεια,χαζομαρα ή καταλαθως..
Επειδη ακριβως θελουμε πολυ να το κανουμε.
Και φυσικα επειδη μπορουμε.

Τοτε επιστρατευουμε ολες μας τις αισθησεις,τις κινησεις,τις ενεργειες μας σε αυτο το στοχο..
Υπουλα ή φανερα,προσεκτικα ή σπασμωδικα,για λιγες μονο στιγμες ή και μονο μια.
Στο μυαλο μας μονο μια η εικονα: οταν σε ξανακοιταξω θελω να εισαι τοσο κομματια..Να σερνεσαι..Θελω να το δω ομως..Λατρευω αυτη την αισθηση..

Γιατι?Γιατι αλλαζουμε τοσο πολυ εκεινες τις στιγμες?
Βρισκομαστε κρυφα με τον μισο μας εαυτο,τον σπασμενο μας εαυτο,με τον εαυτο που μας εμεινε..
Οι αναμνησεις μας μπερδεμενες,τα συναισθηματα αναμεικτα..
Αρχιζουμε και ξεθωριαζουμε τη μνημη μας,οπως θελουμε εμεις.
Κανουμε τον ιδιο μας τον εαυτο να το πιστεψει.
Τελικα ο αλλος,αυτος που μας θελει μ ενα απεραντο χαμογελο μας μοιαζει καπως..
Καπως εχθρικος..
Επειδη απλα θελει την ευτυχια μας.
Επειδη εμεις ποτε δεν το καναμε για τους αλλους.
Επειδη δε μπορει να υπαρχουν τοσο αληθινοι ανθρωποι.
Επειδη δε θα μαθουμε ποτε να αγαπαμε χωρις κερδος.

Και κοιταμε και ξανακοιταμε.
Σε εριξα?Πεφτεις.Επεσες,γκρεμιστηκες...
Τωρα πια ειμαστε στο ιδιο επιπεδο.Ή μαλλον εισαι πιο κατω κι απο μενα.
Τωρα εχουμε την εικονα που θελαμε.
Κομματιασμενη.Παζλ με 1000 κομματια.Απο τα δυσκολα κιολας.
Το φτιαχνουμε κορνιζα,το καρφωνουμε και στον τοιχο.Να φαινεται.
Το λαφυρο μας.

Πικρη,πολυ πικρη η γευση στα χειλη μου...