Φίσκα γεμάτος χώρος και όλα μοιάζουν να περιστρέφονται γύρω από τα χείλια των ποτηριών που αναδύουν νότες που σουβλίζουν, και όλα μοιάζουν να σκιρτίζουν στο άρωμα της νύχτας μέσα στον καπνό, μέσα στο μπαρ ,αιχμή της κάθε απόδρασης, στην ακριβή και αναγκαία γωνία της φυγής, εκεί που η μουσική είναι κελαΐδισμα καρδερίνων που τις τυλίγουν αντρίκια παντελόνια γεμάτα αλκοόλ, κι όμως που τόσο τεχνικά σημαίνουν ερωτιάρικα κάτω από το χλωμό φως των προβολέων.

Χταπόδια χέρια, στριφογυρίζουν τα ποτήρια, έκτακτοι και μόνιμοι πότες που γλωσσοκοπανούν γέλια και δάκρυα μέσα στο αλκοόλ , που μαστιγώνουν τα κρύα της εργασίας τα μεδούλια με σούπα από ορμητικό οινόπνευμα πασπαλισμένη με ιδρώτα.

Και εγώ, τσιγάρο 75 , καπνός τρέχοντας κακοντυμένος. Μέσα και δίπλα στα πνευμόνια και τα ήπατα με την σκληρότητα μαρμάρου που επίκεινται ολοκληρωτικά πάνω στην κάθε γκρι απόγνωση και απελπισία.

Κι αυτός ο μπάρμαν, μια βρύση πίσω από το σκαλισμένο ξύλο , βγάζει ψαλίδια από τις τσέπες του, κόβει ποτά σε δόσεις ακριβείας , και από τις χαραμάδες κάθε μπουκαλιού, διπλοκλειδώνει την κάθε οργή , ταύρος που μασκαρεύεται σε ταυρομάχο με χέρια που ρίχνουν απλόχερα ελεημοσύνη σε όλους τους στεναγμούς που ξεφυσούν γύρω από τη μουσική σκηνή του.

Αυτό το προσωρινό κατάλυμα, το μπαρ που λίγο το νοιάζει αν το διασχίζουν ανώνυμοι ίσκιοι, συντρίβει πόνους , ράβει πληγές, και υλοποιεί της κάθε εκκλησιάς τις υποσχέσεις .

 Ένα κάλεσμα είναι , μια ορθάνοικτη αγκαλιά ,στην κάθε γωνιά των πόνων και των χαρούμενων στιγμών ,καμωμένο να ροκανίζει τη νύχτα και το πρωί να κλείνει τα φτερά του.

Το μπαρ, αιχμή της κάθε απόδρασης

στην ακριβή και αναγκαία γωνία ,                                

αιχμή που προσκαλεί  

και γελαστά ανοίγει την αυλαία                                                          

στης κάθε νύχτας την άναρχη φυγή.