η πόρτα...

δίπλα στο κρεββάτι μου στέκει μισό το κουφάρι της...

πλάτανος πρέπει νάταν το ξύλο με το οποίο κάποιος δημιούργησε την είσοδο στον κόσμο που στέγασε τα όνειρά του...στέκει εκεί μισό...περιμένοντας κάποιον να χτυπήσει το περίτεχνο σήμαντρο...κάποιον να ανοίξει το μάνταλο της, να γυρίσει το κλειδί σε κείνη την αρχέγονη κλειδαριά με στόχο να μπεί και να κλείσει εκτός το ανεπιθύμητο.....την διαβηκα πολλές φορές...παιδί....έφηβος....άντρας.....στην είσοδο πάντα έστεκε η μορφή της γιαγιάς μου με κείνο το χαμόγελο κατανόησης, ελπίδας, καρτερικότητας που μόνο αυτή ήξερε πως μ'αυτό να στολίσει αβίαστα το πρόσωπό της...κυλούν δάκρυα στο πρόσωπό μου μόνο στη θύμιση αλλά είναι τα ίδια δάκρυα που μπορούν να ζωγραφίσουν ξανά το χαμόγελό .....

είναι χρόνια τώρα που στα όνειρά μου έρχεται ξανά και ξανά ο ίδιος εφιάλτης....

η ακόρεστη επιθυμία μου να διαβώ την πόρτα αυτή , να γεμίσω ζωή, μνήμες, εικόνες , εσένα....τολμώ να την διαβαίνω εκεί σ'αυτό τον πλασματικό κόσμο των ονείρων και ξαφνικά όλα τριγύρω καταρέουν....συνειδητοπειώ ότι είμαι παρείσακτος, ξένος, εισβολέας σ'ενα χώρο άλλων....κάποιος που δεν δικαιούται νάναι εκεί....και τότε ουρλιάζω...πάμε πάμε δεν πρέπει νάμαστε εδω...φεύγω....τρομοκρατημένος , κυνηγημένος από τον ίδιο μου τον εαυτό που ξέρει ότι πιά δεν μπορεί νάναι εκεί....παρά μόνο όταν γίνει σκιά και ανταμώσει με αυτό που αποτελεί την ψυχή του.....τότε μόνο τότε θα ξανακουμπήσει ελεύθερος την ίδια πεζούλα, θα γευτεί ξανά το νερό απο το πηγάδι & ας έχει γκρεμιστεί....

-παρακάλεσα εναν εργάτη που ανακατασκεύαζε το σπίτι -όταν σε μιά επίσκεφη μου είδα την πόρτα να αντικαθιστά δύο μαδέρια γιά να περνάν τα υλικά με το καρότσι στον χώρο-αν δεν τη χρειάζονται να μου την φέρει....την έχω πια δίπλα μου....και πάντα θέλω να την ανοίξω....όλες τις πόρτες της ζωής θέλω να ανοίξω.....