Έχετε νιώσει ποτέ μόνοι; Όχι ότι δεν έχετε άτομα γύρο σας, απλά ότι δεν έχετε κανένα να προσεγγίσετε. Θα μου πείτε τι ξέρει μια νέα κοπέλα μόλις 20 χρονών τι πάει να πει να είναι μόνη. Μου το έχουνε πει ίδει αρκετοί. Μου έχουνε πει επίσης ότι δεν είμαι μόνη. Ότι έχω άτομα γύρο μου που με αγαπάνε και με νοιάζονται. Ε τότε που είναι τώρα;  

 Ξέρω πως σε σχέση με πολλά άλλα άτομα στον κόσμο είμαι τυχερή. Έχω στέγη πάνω από το κεφάλι μου, έχω φαγητό στο πιάτο μου και έχω και οικογένεια που παρ’ όλα τα προβλήματα μας είναι εκεί, ζωντανοί και με αγαπάνε. Και όσοι με ξέρουνε, ξερόυν πώς αυτό το επιχείρημα δεν λειτουργεί πλέον για μένα. Απλά με κάνει να νιώθω χειρότερα που παραπονούμε για τον εαυτό μου, και που δεν μπορώ να κάνω κάτι να τους βοηθήσω και αυτούς. Αλλά σε ένα κόσμο που ο καθένας βλέπει την πάρτη του, δεν έχω και ‘γω δικαίωμα να δω την δική μου; Η καλύτερη συμβουλή που μου δώσανε τελευταίος εξάλλου είναι πως αν δεν είμαι εγώ καλά πως θα είναι και οι άλλοι γύρο μου.

 Ξεκίνησα να το γράφω αυτό με πολλά πράγματα στο μυαλό μου. Με κύρια προβλήματα το που είναι όλοι αυτοί που υποτίθεται νοιάζονται για μένα και ποιος ο λόγος που συνεχίζω να αναπνέω. Μερικές παρεμβολές από φίλους και συγγενείς, κατά την διάρκεια της προσπάθειάς μου να γράψω κάτι για πρώτη φορά εδώ και μήνες,  με έκαναν να ξανασκεφτώ το θέμα της μοναξιάς. Συνεχίζω να νιώθω πως δεν έχω κανένα να με καταλάβει, να μου συμπαραστέκεται και να είναι απλά δίπλα μου όποτε τον χρειαστώ. Αλλά δεν αμφιβάλω πλέον πως έχω άτομα που με νοιάζονται και με αγαπάνε, απλά δεν ξερόυν πως να είναι εκεί για μένα ή δεν ξέρω εγώ πώς να τους προσεγγίσω.

 Όσο για το ζήτημα του γιατί αναπνέω ακόμα, εκείνο ακόμα δεν το έχω ξεκαθαρίσει. Γιατί δεν νιώθω πως ζω. Απλά υπάρχω. Δεν έχω κανένα σκοπό στην ζωή μου, κανένα στόχο. Σπουδάζω φαρμακολογία για να δουλέψω κάποτε σαν ιατρική ερευνήτρια. Αυτό ήταν το τελευταίο «όνειρο» που είχα. Το μόνο που φαινόταν εφικτό όταν τελείωνα το σχολείο και έπρεπε αναγκαστικά να συνεχίσω την ζωή μου σαν φοιτήτρια. Αλλά 2 χρόνια τώρα στην Αγγλία και άρχισα να αμφιβάλω αυτό που κάνω. Να αναρωτιέμαι αν είναι αυτό που πραγματικά θέλω. Θυμάμαι τα όνειρα που έκανα σαν παιδί. Πρώτα αρχαιολόγος, μετά πιλότος τελευταίο ήθελα να ασχοληθώ με animation, ακόμα και αστροναύτης μου πέρασε από το μυαλό. Μεγαλώνοντας όμως έβλεπα πως αυτά ήταν απλά όνειρα. Πράγματα που δεν ήταν εφικτά οπόταν ακολούθησα τον κλάδο στον οποίον ήμουν καλή, που μου άρεσε στο σχολείο. Βιολογία. Και μιας και ήθελα να βοηθήσω τον κόσμο αποφάσισα στην φαρμακολογία. Γιατί όχι γιατρός με ρωτάτε τότε. Πολλοί οι λόγοι και ακόμα πιο πολλές οι δικαιολογίες. Για άλλη στιγμή αυτά. Εκεί που θέλω να καταλήξω με την πολυλογία μου είναι ότι δεν είμαι ευτυχισμένη. Βρίσκω τον εαυτό μου να πηγαίνει συνεχώς πίσω στα παιδικά μου όνειρα και να αναρωτιέται γιατί δεν ήταν ποτέ εφικτά. Γιατί δηλαδή να μην μπορώ να γίνω πιλότος ή αστροναύτης ή ακόμα και γιατρός; Ίσως μπορεί απλά να μην πίστεψα αρκετά σε αυτά και να συμβιβαστικά. Πράγμα που μετανιώνω τώρα και δυστυχώς μπορεί να μετανιώνω μια ζωή.

 Γιατί τα γράφω όλα αυτά σε ένα ηλίθιο blog που μπορεί να μην διαβάσει κανείς ποτέ; Η απάντηση: Αυτή η μοναξιά που λέγαμε πριν. Σε ποιόν να τα πω να με ακούσει. Να με καταλάβει. Ο αρχικός στόχος μου ήταν πολύ διαφορετικός από εδώ που κατέληξα. Αλλά όπως παρατήρησα και παλιά που έγραφα ακόμα, πάντα αυτό συμβαίνει όταν καθίσεις να γράψεις αυτά που έχεις μέσα σου. Και μερικές φορές όταν είσαι τυχερός μετά που τα γραφείς νιώθεις λίγο καλύτερα, λίγο πιο ανάλαφρος.