Φίλοι και φίλες,

ο τίτλος του σημερινού μου σημειώματος βγήκε από την συχνή παρακολούθηση στην τηλεόραση βίντεο, όπου πρωταγωνιστής είναι το ποντίκι. Βέβαια  θα μου πείτε: Ανδρεόπουλε παλάβωσες και βλέπεις τέτοια  βίντεο; Όχι δεν παλάβωσα, τα παρακολουθώ με τα δίδυμα εγγόνια μου, και δεν μπορώ να μην παραδεχθώ πως μου αρέσουν πάρα πολύ. Δηλαδή... ανέκαθεν μου αρέσανε τα περιοδικά που διάβαζα μικρός, οι ταινίες που τύχαινε να βλέπω και με τα χρόνια υπήρχε πληθώρα πάσης  φύσεως έργων με πρωταγωνιστή το ποντίκι.

Με ειλικρίνεια το ποντίκι  σαν μικρό ζώο, το συμπαθούσα, όμως ένεκα των καταστροφών που έκανε, στο σπίτι μας στην Επαρχεία η φάκα δούλευε αρκετά. Όμως πολλοί ασυνείδητοι,  τα ζωάκια αυτά τα τυραννούσαν τα παλιά χρόνια. Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι, ιδίως στην Επαρχεία, αν εξακολουθούν να διαπράττουν τέτοια εγκλήματα ακόμα.

Όμως γιατί ένα τόσο συμπαθητικό ζώο, που ο άνθρωπος το έκανε διασκεδαστή, και με τα κατορθώματά του μεγάλωσαν δισεκατομμύρια άνθρωποι τα τελευταία τουλάχιστον εκατό χρόνια, το καταδιώκει, το σκοτώνει και το βασανίζει, αντί να του χρωστά ευγνωμοσύνη;

Είναι ένα ερώτημα που κανείς δεν έχει  απαντήσει μέχρι τώρα. Για σκεφθείτε καλά αυτό που λέω.

Καιρός και για αυτό το ζώο να υπάρξει τρόπος περιορισμού του αλλά και προστασίας. Δεν κάνει μόνο καταστροφές για να ζήσει, αλλά στην αλυσίδα της ζωής πολλά πιστεύω θα προσφέρει, που δεν είμαι ειδικός για να σχολιάσω.

Ξέρω θα υπάρξουν κάποιοι που θα σχολιάσουν αρνητικά τα όσα γράφω. Τους απαντώ ευθέως. Κάθε ον επί της γης έχει τον προορισμό του. Και γι΄αυτό πρέπει να προστατεύεται. Πολύ περισσό τερο το ποντίκι, που ο άνθρωπος το διάλεξε για πρωταγωνιστή στην διασκέδαση των  παιδιών του και όχι μόνο, προσφέροντας απέραντή χαρά, ακόμα και θεραπευτικές υπηρεσίες, -ξεχνούσαν το πρόβλημά τους, ηρεμούσαν, άλλαζε η ψυχολογία τους- σε δισεκατομμύρια ανθρώπων τον τελευταίο αιώνα.

Γεια σας 

Να είστε καλά.

Υ.Γ. Θυμήθηκα μια ιστορία, πραγματική: Πριν πολλά χρόνια, τότε που στην Σαλαμίνα στο εξοχικό μου δεν είχε έρθει το ρεύμα - ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΖΗΣΑΜΕ ΧΡΥΣΑ ΧΡΟΝΙΑ όπως λένε σήμερα οι νέοι- κάθε βράδυ σχεδόν, είχα έναν φιλόμουσο επισκέπτη ποντικό. Έμπαινε στο Πιάνο και έπαιζε την σκάλα  από τα μπάσα μέχρι τα πολύ ψηλά, ανεβοκατεβαίνοντας δυο τρεις φορές την άρπα του Πιάνου, που φρόντισα να είναι ελεύθερη για να παίζει σαν έρχνταν ο σπουδαίος μουσικός.

Μερικές φορές αυτό το έκανε μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα. Τον είχαμε αγαπήσει τόσο πολύ που του αφήναμε τροφή και νερό  σαν φεύγαμε για να τρώει. Κάποια στιγμή έκανε μια τρυπίτσα στην πόρτα και έφυγε. Τον θυμάμαι ακόμα με πολύ συγκίνηση. Ήταν ένα θαύμα της φύσης ο μικρός μας ποντικός. Το μέγεθός του , όσο ο αντίχειρας του χεριού μου, μα η μουσική του δεινότητα  ήταν πολύ μεγάλη. Τι να πει κανείς;