Στον στενό δρόμο συνυπάρχουν κτίρια καινούρια και παλιά. Μοντέρνες πολυκατοικίες, παλιότερες οικοδομές και ακόμη παλιότερα διώροφα και τριώροφα σπίτια. Ξεχωρίζει, όμως, η κόκκινη πόρτα. Λαμπερή, μοιάζει παράταιρη στον παλιό μουντό τοίχο που είναι τοποθετημένη. Μια χτυπητή αντίθεση ανάμεσα στο γυαλιστερό ξύλο και τον ξεφτισμενο σοβά του σπιτιού. 

Μέσα της κρύβει το σπίτι κάποιου.   Κατοικείται; Μάλλον... Αλλιώς η κόκκινη πόρτα δεν θα έλαμπε τόσο στο συννεφιασμένο απομεσήμερο του Νοέμβρη. Πώς να είναι άραγε; Μεγάλο, μικρό; Σίγουρα θα υπάρχει μια σκαλα. Θα είναι λουστραρισμενη η κουπαστή της- σαν την πόρτα - ή θα είναι παρατημένη και ξεφλουδισμενη, όπως οι τοίχοι; Κι οι τοίχοι; Πόσα θα έχουν να πουν! Πόσα κορμιά να έχουν στηριχθεί πάνω τους, πόσες ανάσες και τσιγάρα θα τους έχουν ποτίσει, πόσα μυστικά θα ειπωθηκαν ψιθυριστά πίσω τους. 

Η κόκκινη πόρτα ... Θα μπορούσε να είναι μια ιστορία μόνη της. Προκαλεί τη φαντασία. Γίνεται εισοδος σε ένα παραμύθι σκοτεινό. Μια πύλη σε έναν κόσμο αλλιωτικο. Σε ξεγελάει με τη λάμψη της. Σε προκαλεί να την ανοίξεις. Να δημιουργήσεις ένα ολόκληρο σύμπαν με εκείνη πρωταγωνίστρια. "Έλα...έλα...έλα...Βρες το πόμολο, ακούμπησέ το, μη φοβάσαι... Ίσως μέσα μου βρεις απαντήσεις στους εφιάλτες σου ή γίνεις μέρος του δικού μου".