Ο αέρας παγωμένος σήμερα. Σε αυτήν την αγκάλη όμως το κύμα δεν φτάνει. Λίγες μόνο ρυτίδες κι η μυρωδιά της θάλασσας. Ηρεμία... Σήμερα κι οι γλαροι σωπαίνουν. Μόνο που λικνίζονται απαλά πάνω στα νερά, σαν να κοιμούνται. Μόνοι ήχοι ένα πλατσούρισμα στα βότσαλα της ακτής, τα γέλια μιας παρέας από  κάπου μακριά κι ένας μηχανικός βόμβος -άραγε κάποιο μηχάνημα ή αυτοκίνητα από τον πίσω δρόμο; 

Ένα τσιγάρο στα χείλη - άρχισα πάλι να το ζητώ- κι ο καφές άρχισε να κρυώνει. Ο ήλιος του Γενάρη, ζεστός παίζει κρυφτό με τα σύννεφα. Λείπουν οι σκέψεις - ή μήπως είναι τόσες πολλές στριμωγμένες στο μυαλό που χάνουν τον δρόμο τους; Το σώμα καίει, τα χέρια παγώνουν... Χτυπητές αντιθέσεις ζωής. 

Το κάλεσμα είναι το ίδιο πάλι... Τα πρόσωπά μου, επίσης, ίδια: οι ίδιες συγκρούσεις με απλές παραλλαγές.

Με ψάχνω ξανά... Με ξέρω;  Κι αν ναι, το "γιατί" είναι εδώ και πάλι...

Οι γλάροι βγαίνουν στην ακτή. Προμήνυμα καταιγίδας θυμήθηκα να λένε οι ψαράδες. Χρειάζεται κι αυτή... Όπως όλα...

Τελευταία ρουφηξιά. Ο χρόνος κυλάει γρήγορα στην ηρεμία και την απόλαυση..