Χρόνια και χρόνια το τρένο ήταν κομμάτι της ζωής μου. Νομίζω το πρώτο μου ταξίδι το έκανα τριών χρόνων. Σουφλί, Ροδόπολη, Κιλκίς... Όχι απλές πόλεις ή χωριά. Πετρόχτιστοι σταθμοί στον χάρτη της ζωής μου.

Θεσσαλονίκη - Αθήνα, Λάρισα - Πειραιάς κι αντίστροφα... μηνιαίες διαδρομές που κουβαλούσαν την ανυπομονησία της αντάμωσης για αποσκευή.

Το πατρικό σπίτι, λίγα μέτρα απ' τον σταθμό... Απ'την ταράτσα οι συρμοί φαίνονται να φεύγουν και να'ρχονται στην πόλη, το σφύριγμα χαιρετισμός κι αντίο που κουβαλάει ο νοτιάς. Οι παλιές αποθήκες (κατεστραμμένες τώρα πια) σκηνικά ταινίας του ταξιδιάρικου μυαλού. 

6.50... Ο πρώτος καφές της ημέρας μέσα στο βαγόνι. Το χάραμα κι η ανατολή του ήλιου εικόνες εντυπωμένες, συντροφιά καθημερινή για τέσσερα χρόνια. Το φεγγάρι συνοδός συχνά στην επιστροφή, παιχνίδι πίσω απ'τα σύννεφα και τα βουνά.

.....................................................

Τσαφ τσουφ τσατ τσουφ το τρένο περνά... Και σφυρά... Τουτουυυύ... Παιδικό παιχνίδι στην αυλή του σχολείου...

Τσατ τσουφ τσαφ τσουφ... Το τρένο περνά.... Δεν θα σφυρίξει πια...

Το κατάπιε η νύχτα, βίαια μαζί με τα όνειρα και τις αναμνήσεις τους... 

Τσαφ τσουφ τσατ τσουφ... Το τρένο περνά... κι είναι τα φωτάκια του στο βάθος δεκάδες κεράκια αναμμένα που ταξιδεύουν στ' αστρα...

Τσαφ τσουφ τσαφ τσουφ... Ο ήχος στις ράγες προσευχή...κι οι θέσεις λικνιζονται,  άδειες αγκαλιές σ' ένα σφύριγμα νανούρισμα θανάτου...