Το παρακάτω πεζογράφημα το έγραψα τον Νοέμβριο του 1999 στις Βρυξέλλες. Κέρδισε το Β' Βραβείο καλύτερου πεζογραφήματος στα Σικελιανά 2005 και δημοσιεύτηκε στο Ετήσιο Λογοτεχνικό Λεύκωμα 2017 που εκδόθηκε από τις Πνοές Λόγου και Τέχνης τον Δεκέμβριο του 2016.

ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΧΝΟΥΔΙ

Είμαι ένα μικρό χνούδι. Ένα τόσο δα πραγματάκι που ζει κάτω από έναν καναπέ. Τους γονείς μου δεν τους γνώρισα ποτέ. Λένε πως τους ρούφηξε μια ηλεκτρική σκούπα.
Δυστυχώς εμείς τα χνούδια είμαστε αδικημένα από τη φύση. Δεν έχουμε πόδια, μα ούτε και φτερά. Έτσι όταν έρχεται η σκούπα στεκόμαστε ακίνητα περιμένοντας το μαρτυρικό θάνατο.
Εγώ είμαι ένα χνούδι τυχερό. Εδώ, κάτω από τον δερμάτινο καναπέ που ζω, η ηλεκτρική σκούπα δεν μπορεί να φτάσει. Όμως είδα πολλούς φίλους μου, που δεν είχαν την ίδια τύχη με μένα, να χάνονται μπροστά στα μάτια μου.
...
Σήμερα έχει καλό καιρό. Ακούμε συνέχεια για μια «μετακόμιση». Δεν ξέρω τι είναι αυτό και οι λίγοι σύντροφοί μου δεν μου λένε. Βλέπω όμως ότι ανησυχούν πολύ. Δεν ξέρω γιατί. Τί είναι άραγε η «μετακόμιση»; Και γιατί αυτό τους φοβίζει τόσο; Θα είναι φαίνεται κάποιο εξελιγμένο είδος ηλεκτρικής σκούπας.
Εγώ δεν ανησυχώ ιδιαίτερα. Άλλωστε εδώ, κάτω από τον καναπέ, αισθάνομαι ασφαλής. Αποκλείεται η «μετακόμιση» να χωρέσει από δω κάτω.
Μα ξάφνου νιώθω τον δερμάτινο καναπέ ν’ απομακρύνεται από πάνω μου! Θεέ μου! Τώρα θα με δουν οι άνθρωποι! Και να. Τώρα ακούω τον εφιαλτικό ήχο της ηλεκτρικής σκούπας να πλησιάζει. Ήρθε το τέλος μου!
Με παίρνουν τα δάκρυα. Είμαι τόσο μικρό κι αδύναμο... Κλείνω τα μάτια μου και κάνω τις τελευταίες μου σκέψεις. Θυμάμαι τις ευτυχισμένες μέρες που έζησα με τ’ άλλα χνούδια. Όταν είχε αέρα γελούσαμε, τραγουδούσαμε και στριφογυρίζαμε γύρω-γύρω. Αλλά έτσι είναι η ζωή, όμως, να... Η σκούπα έρχεται προς το μέρος μου. Γι’ αυτό κι εδώ, φίλοι μου, σας χαιρετώ και κακία δεν σας κρατώ, κι ας μην σας ενόχλησα ποτέ μου.
Άλλωστε ήμουν ένα μικρό χνούδι. Ένα τόσο δα πραγματάκι που ζούσε κάτω από έναν καναπέ...