Σήμερα μου λείπεις πάλι πιο πολύ... Πάντα τέτοια μέρα. Όσα χρόνια κι αν περάσουν...

Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί, με ξυπνούσες με ένα φιλί. Κι από την κουζίνα μύριζαν οι λουκουμάδες με το μέλι. Παράδοση στο σπίτι μας σε κάθε γιορτή.

Κι όταν μεγάλωσα κι έφυγα από την αγκαλιά σου, δικό σου ήταν το πρώτο τηλεφώνημα της μέρας, η πρώτη ευχή. Κι ερχόσουν (όταν μέναμε στην ίδια πόλη) με τους λουκουμάδες σου ξανά και τα λουλούδια από τον κήπο μας. 

Μου λείπεις πολύ... Απαλύνει λέει ο καιρός τον πόνο. Ναι τον απαλύνει... Όμως τέτοιες μέρες καίει πάλι η απουσία σου...