Άρχισε πάλι η ίδια διαδικασία. Πάνω εκεί που λες είναι όλα καλά και προχωράμε, αρκεί μια ελάχιστη γρατζουνιά κι η πληγή ανοίγει. Λίγο στην αρχή. Πιστεύεις θα σταματήσει. Είναι μια αμυχη. Κι όμως ρέει από εκεί το αίμα ποτάμι. Τρέχει καυτό και απορείς : πού βρέθηκε τόσο αίμα; Πώς γίνεται ακόμη; Δεν σώθηκε ο πόνος, δεν έφτασαν τόσες φορές που γέμισες ουλές;

Μάλλον ξέχασες πώς είσαι χτυπημένη, πως δεν έχεις αντοχές. Δεν έχεις γιατρευτεί από το παρελθόν σου, από τα τραύματα σου. Ξεχασες πως δεν μπορείς να προχωρήσεις με τσακισμένα φτερά και πόδια. Μόνο να ξαναδείς κακιές επαναλήψεις.Μια ελπίδα έχεις. Να σωθεί κάποτε το αίμα σου. Να μην έχεις άλλο να δώσεις. Μόνο έτσι θα πάψει να τρέχει. Και στη θύμηση του παρελθόντος να μπει ο πάγος. Όπως ακριβώς και στο παρόν σου