Αργοκυλουσε σαν σκιά στους τοίχους η ψηλόλιγνη φιγούρα. Τυλιγμένη σε γκρίζα καπαρντίνα δεν ξεχώριζε από τις λερωμένες προσόψεις των κτιρίων ή το πεζοδρόμιο. Το ψιλόβροχο, η ομίχλη, ο αέρας που χτυπούσε δυνατά τα παντζούρια και ξεσήκωνε τα φύλλα απ'τον δρόμο.... Ναι, ιδανικό σκηνικό για τη βόλτα του. Αυτό σκέφτηκε κι έλαμψε το γκρίζο βλέμμα στο σκοτεινό πρόσωπο, αστραψαν σαν μια λευκή σειρά πάγου τα δόντια σε ένα χαμόγελο σκληρό. 

 Του άρεσε να περπατάει αργά. Μπορούσε έτσι να αφουγκραστεί τις ανάσες των κοιμισμένων ανθρώπων, να πιάσει τις μυρωδιές τους στον αέρα και να νιώσει στο αίμα του τα άγχη και τους φόβους τους. Αυτό τον κρατούσε ζωντανό. Ο φόβος των ανθρώπων. Ήταν η τροφή του, η δύναμη του, η ανανέωση της ουσίας του.

Ξαφνικά ένιωσε να παγώνει εκείνο το υγρό που κυλούσε μέσα του-όχι, τελικά δεν μπορείς να το πεις αίμα, το αίμα  είναι ζεστό, εκείνου ήταν πάντα κρύο ή παγωμένο. Ένα γέλιο ικανοποίησης ακούστηκε από το στόμα του αλλά το έπνιξε η βουή του ανέμου.Είχε εντοπίσει το επόμενο θύμα του από την κοφτή του ανάσα και τη μυρωδιά του βρεγμένου μαξιλαριού. Σήκωσε το βλέμμα στο κατασκότεινο μπαλκόνι. Το μύριζε ακόμη πιο καθαρά, μια μυρωδιά γλυκιά, σχεδόν τον ζάλιζε. Είδε μέσα από τον τοίχο τη μορφή ξαπλωμένη στο κρεβάτι, ξεσκέπαστη, ν' ανατριχιάζει σε κάθε βουητό. 

Μ' ενα σάλτο βρέθηκε στο μπαλκόνι. Όποιος κι αν τον έβλεπε θα νόμιζε ότι ήταν κάποιο κουρέλι, κάποιο φύλλο εφημερίδας που πέταξε ψηλά. Επιμήκυνε το σώμα του μέχρι που έγινε μια ασημένια ακτίνα (αν είχε φεγγάρι η νυχτα δεν θα ξεχώριζε καν) και τρύπωσε στην κρεβατοκάμαρά της. Στάθηκε να την παρατηρεί. Πάντα του ασκούσαν μια ιδιαίτερη έλξη και γοητεία τα χλωμά πρόσωπα. Και το δικό της ήταν χλωμό σχεδόν διάφανο. Διέτρεξε με το βλέμμα τη γυμνή σάρκα και τα μονοπάτια που χάραζαν οι φλέβες κάτω από το δέρμα. Σκέφτηκε, όχι χωρίς κάποια ηδονη, ότι σε λίγο θα βρισκόταν μέσα σε αυτό το σώμα θα το είχε κατακτήσει, θα ήταν κυρίαρχος. 

Πλησίασε στο πρόσωπο της. Σχεδόν ακούμπησε το μέτωπο του στο δικό της. Ένιωσε έναν αναστεναγμό να βγαίνει από το στήθος της που ανεβοκατέβηκε απότομα. Συσπαστηκαν τα μέλη της, αλλά δεν μπόρεσε να κουνηθεί. Ξαναχαμογελασε ευχαριστημένος. Οι αλυσίδες του είχαν πέσει, το θύμα είχε ακινητοποιηθεί.

Πλησίασε κι άλλο στο στόμα της. Είδε την ανάσα της να βγαίνει. Τη ρούφηξε σαν γλυκό κρασί κι έπειτα φύσηξε μέσα στα ανοιχτά χείλη. Η μορφή του διαλύθηκε σε άπειρα μόρια σκόνης. Εισχώρησε αργά στο κοιμισμένο κορμί κι άρχισε την περιπλάνηση του στην ψυχή της. Κάθε φόβος, κάθε άγχος έπαιρνε μορφές που το πρωί δεν θα θυμόταν. Τωρα όμως ήταν εκεί, ζωντανές, να μην την αφήνουν να παραδοθεί στη γαλήνη. Κι αυτός αυτό ήθελε... Αυτή είναι η δουλειά του... η δουλειά του  Εφιάλτη...