Σηκώθηκε σήμερα βοριάς. Μελτέμι... 

Στο βάθος η θάλασσα γέμισε λευκούς αφρούς κι η άμμος σηκώνεται θολώνοντας τον ορίζοντα.

Το ροζ λουλούδι πέταξε κι αυτό. Λεπτεπίλεπτο, σχεδόν διάφανο αποκόπηκε με μια ανάλαφρη κίνηση απ'τον βλαστό της μάνας του και πέταξε. Στροβιλιστηκε σ' εναν άγριο χορό, κινδυνεύοντας να σκίσει τα πέπλα του. Ποιος ξέρει πόσο ταξίδεψε, ίσως όχι πολύ..  ίσως μόνο μερικά μέτρα καθόδου μέχρι να προσγειωθεί φουριόζο πλάι στον καφέ μου. 

Κόπηκε από το δέντρο του. Από εκείνη τη βουκαμβίλια που θαυμάζουν πιθανότατα όλοι. Σε λίγο θα πεθάνει. , Αν δεν είναι ήδη νεκρό. Αν έμενε εκεί θα εξακολουθουσε να είναι μέρος της μεγάλης ζωγραφιάς, ένα κομμάτι όπως όλα τα άλλα. Θα εξακολουθούσε να σκορπά άρωμα και ίσκιο. 

Όμως αφέθηκε στον άνεμο, ελεύθερο και μόνο. Ταξιδιώτης δίχως προορισμό... Φύσηξε πάλι κι ο ανθός της βουκαμβίλιας ξαναπεταξε μακριά .