Μια φορά και έναν καιρό στο μικρό δάσος με τις μπουρμπουλήθρες , ένα παιδάκι έψαχνε την αγαπημένη του θεια .

Την είχε χάσει μια νύχτα στο metro στην Δουκίσης Πλακεντίας .

Το μόνο που θυμόταν ήταν ένα τραγούδι να το προσκαλεί :

<<Ρόζα- Ρόζα Ροζαλία

πάμε μαζί στην συναυλία>>, και την φωνή της θειας να του λέει : τα καλά παιδάκια ακούνε μόνο καλά τραγούδια και πάνε στον παράδεισο, ενώ τα κακά παιδάκια ακούνε σκυλάδικα και τα τρώει ο κακός Φίβους Καρβερέλ.

Έντρομος ο μικρός άρχισε να ψάχνει παντού.

Τι Κατράκειο , τι Θέατρα Βράχων, τι Λυκαβηττούς . . .

Πουθενά …

Τίποτα ….

Τώρα . ???

Τι θα έκανε . Ποιος θα το καθοδηγούσε ποιο τραγούδι είναι καλό ?

Ποιο παραμύθι είναι λιγότερο ψεύτικο?

<εγώ είμαι μόνο ένα παιδάκι > σκέφτηκε,< κι αν ακούσω κάτι που δεν πρέπει?> .

Μια ήταν η λύση. Να πλένει τρεις φορές την ημέρα τα αυτιά του με το <τραγουδόνερο> ,όμως είχε μόνο ένα μπουκαλάκι που του είχαν χαρίσει οι μάγοι Αφοί Χαϊτιδη.

Και κάπως έτσι έφτασε στο μικρό δάσος με τις μπουρμπουλήθρες.

Το μοναδικό σε όλη τη γη που υπάρχει τραγουδοπηγή που αναβλύζει το μαγικό τραγουδόνερο.

To de continued . . .