Κατηγορήθηκε για τον θεατρινισμό του. Κατηγορήθηκε για τον υπερβάλλοντα ζήλο του. Χαρακτηρίστηκε λούζερ. Τα πυρά του κόσμου στρέφονταν συνήθως εναντίον του. Εφυγε από τον Παναθηναϊκό με την στάμπα του αποτυχημένου. Σημαδεύτηκε από τη στείρα από τίτλους, περίοδο του τριφυλλιού. Και τώρα επιστρέφει καβάλα στ’άλογο.

Ο Γιώργος Καραγκούνης, περί ου ο λόγος, είναι από τους πιο περίεργους ποδοσφαιριστές στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ο χαρακτηρισμός «περίεργος» δεν σημαίνει και κακός. Απλώς ο 30χρονος μέσος έχει μια απίστευτη δυνατότητα. Μπορείς να τον μισήσεις και την ίδια στιγμή μπορείς να τον λατρέψεις.

Αποδεδειγμένα έχει μεγάλη αγάπη για το ποδόσφαιρο. Και το απέδειξε περίτρανα στα γήπεδα της Πορτογαλίας με τη φανέλα της Εθνικής, στην κορύφωση της ποδοσφαιρικής του καριέρας. Όταν είναι ελεύθερος, όταν δεν έχει άγχος και όταν δεν ακούει τη μουρμούρα της εξέδρας, ο Καραγκούνης μπορεί να μετατραπεί στον κορυφαίο ποδοσφαιριστή στη θέση του.

Τέσσερα χρόνια μετά το διαζύγιό του με τον Παναθηναϊκό, ο «τυπάρας» επιστρέφει. Επιστρέφει σαν ήρωας, σαν Μεσσίας, σαν τον παίκτη που θα οδηγήσει την ομάδα στον δρόμο των επιτυχιών. Τι άλλαξε και η πλειοψηφία των φιλάθλων βλέπουν με καλό μάτι πλέον τον Καραγκούνη; Απλά τα πράγματα. Ο Καραγκούνης έχει κάτι που δεν έχουν οι περισσότεροι παίκτες της ομάδας και το οποίο έλειψε στα τέσσερα χρόνια της απουσίας του. ΠΑΘΟΣ. Ο Γιώργος είναι ο ποδοσφαιριστής που παθιάζεται, που παλεύει στον αγωνιστικό χώρο μέχρι το τελευταίο σφύριγμα, που δεν θέλει να χάνει κι αν αυτό γίνει, τουλάχιστον να γίνει με αξιοπρέπεια.

Με την αποχώρηση του Γιώργου Καραγκούνη το 2003 ο Παναθηναϊκός έχασε αυτό το πάθος, έχασε τον παίκτη που τιμά και ματώνει τη φανέλα που φορά. Μιλούσα την Κυριακή με έναν καλό φίλο και μου τόνιζε πως «η επιστροφή του Καραγκούνη είναι η καλύτερη μεταγραφή της ομάδας την τελευταία δεκαετία». Υπερβολική φράση, θεωρώ, αλλά καταλαβαίνω απόλυτα γιατί το λέει. Γιατί τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια πέρασαν τόσοι και τόσοι παίκτες από το τριφύλλι και ουδείς κατάφερε να μπει στην καρδιά των οπαδών, ουδείς κατάφερε να ακούσει το όνομά του στην εξέδρα, ουδείς κατάφερε να αγαπηθεί ή ακόμα και να γίνει το «μαύρο πρόβατο». Καμιά φορά χρειάζεται κι αυτό.

Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο σημαντικό στην περίπτωση του Γιώργου Καραγκούνη. Εφυγε κύριος από τον Παναθηναϊκό. Δεν κατηγόρησε κανέναν, δεν έριξε μαύρη πέτρα πίσω του και δεν φρόντισε, με την πρώτη ευκαιρία, να αρχίσει τις κατηγορίες όταν πέρασε την πόρτα της Παιανίας.

Από εδώ και στο εξής θα ακούσετε και θα διαβάσετε πολλές απόψεις για τον διεθνή μέσο. Ολες, όμως, δεν θα έχουν καμία σχέση με αυτές προ τετραετίας. Απαντες πλέον στάζουν μέλι για τον Καραγκούνη, του πλέκουν το εγκώμιο και κυρίως ξεχνούν πως οι ίδιοι τον κατηγόρησαν ουκ ολίγες φορές για όλα τα ελαττώματά του που αίφνης έγιναν προτερήματα.

Μήπως τα ίδια δεν έγιναν όταν η Ελλάδα πήρε το Euro; Ο λούζερ Καραγκούνης της γενιάς της Ριζούπολης, έγινε το απόλυτο εργαλείο του Οτο Ρεχάγκελ, ο τυπάρας της Εθνικής ομάδας.

To κείμενο είναι αναδημοσίευση απο το blog paparazi