αφιερωμένο στον Αντρέα dr

Πήγα να τα πιώ σ’ ένα μπαράκι.Αφού ήπια δύο τρία ποτά στο μπαράκι. Βγήκα κάποια στιγμή να πάρω αέρα...Εσεις που πίνετε με καταλαβαίνετε. 

Είδα ένα κουκλίστικο στεναχωρημένο σκυλάκι...Καθόταν δίπλα σε μία παρέα με τραπέζι  σ’ ενα χαλάκι. Είχε κουρνιάσει και προσπαθούσε να κοιμηθεί στο χαλάκι ... Η παρέα αδιαφορούσε για το σκυλάκι αλλά δεν το έδιωχναν κιόλας. Το σκυλάκι κουλουριάστηκε και κοιμήθηκε σίγουρο πια πως βρήκε τη συντροφιά που γύρευε... Κι ας μη του δίναν σημασία. Ακουγε τα χαχανιτά τους τα γέλια τους τις χαρούμενες φωνές τους και είχε περιέλθει σε νιρβάνα βαθειά και ανείποτη. Πότε πότε σήκωνε το μάτι του και το φοβερό του φρύδι όταν αντιλαμβανόταν σερβιτόρους και άλλους που ήξερε ότι δεν τον θέλαν κι ένιωθε ανασφαλής. Αλλά έλεγε μέσα του , δεν μπορεί εγω τώρα είμαι μέλος της παρέας μου. Δεν θα με διώξουν ποτέ. Η καινούργια μου παρέα... και καμάρωνε. 

Εβλεπα το σκυλάκι και σώθηκε η ψυχή μου.

Ένιωσα την υποκρισία και την ουτοπία ταυτόχρονα κι έκλαψα γιατί κάπου μοιάζαμε με τον μικρό ονειροπόλο. Χώθηκε και λάτρεψε ο ονειροπόλος την παρέα  του κι ας ακουγε μόνο τη φωνή τους. Κι ας μη το χάιδεψαν ποτες. «Είμαστε παρέα ...» έλεγε στους σερβιτόρους ... 

Ωσπου η παρέα αποφάσισε να φύγει ’λλος με ταξί άλλος με μηχανή αδιάφορο ...Κι στάθηκε στη τελευταία της παρέας. Της κούνησε τη ουρά ... με χαρές αλλά εκείνη του είπε ήσυχα "Σκύλε μου δεν μπορώ να σε πάρω μαζί μου.Εχω τη ζωή μου και τα θέλω μου. Και δεν χωράνε άλλα στη ζωή μου.Κοίταξε να βρεις κάτι άλλο στη ζωή σου και μη κομματιάζεσαι άλλο..."

 Με μιας η ουρά σταμάτησε να χτυπά δεξιά κι αριστερά και η πίκρα χύθηκε απ΄ τη χολή στο στομάχι του. Κατάλαβε ο σκύλος ότι πάλι δεν βρήκε φίλους .Ένα αποκούμπι , ένα ξεροκόκκαλο Τίποτα ... τώρα έφυγε από κει περήφανα αλλά θλιμένα. Αλλά οι ανάγκες του κουβάρι. Κι όμως κάπου μοιάζαμε σκύλε μου. Με το θλιβερό σου βλέμμα να ικετεύεις βουβά και να παρακαλάς μέσα σου τον θεό των σκύλων να βρείς ένα λιμάνι κι εσύ.-