Έχω έναν μικρό καημό και θέλω να τον εξομολογηθώ..

Πάει καιρός τώρα που έχω να ακούσω ένα ωραίο τραγούδι.

Κάτι να με συγκινήσει πραγματικά.

Είναι τόσο άδεια η ελληνική μουσική ; δεν υπάρχει έμπνευση; έχουμε πέσει με τα μούτρα στο κυνήγι της επιτυχίας . . . ;

Ακούω κάθε μέρα στο ράδιο τα ίδια και τα ίδια .

Λαϊκά του <ενδόξου> παρελθόντος.

Ροκ <παπαγαλίες> και ξένα hitακια με ελληνικό περιτύλιγμα .

Ακόμα και τα σκυλάδικα έχουν χάσει το γούστο τους.

Παλιά έβγαινε ο Καραβέλας και σου πέταγε και έναν κοντό με μια γραβάτα.

Βέβαια γίνονται προσπάθειες να βρεθούν καλά τραγούδια …

Μια από αυτές το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2006 όπου θα διεξαχθεί το fame story του <εντέχνου >.

Και για να έχει επιτυχία το ενχηρημα στους συμμετέχοντες μπήκε <σφήνα > στο τέλος και ο Γρηγόρης του Fame story 1 .

Να έχουμε και έναν έμπειρο βρε αδερφέ. . .

Στο περσινό νίκησε το τραγούδι <Ξένο ρούχο > , ένα φανταστικό ζεϊμπέκικο το οποίο ανάθεμα κι αν το ξανάκουσα σε ραδιόφωνο .

Ήταν φαίνεται πολύ λιπαρό τραγούδι και εμάς θα έπρεπε να μας αρέσουν τα τραγούδια με <ζαμπόν χωρίς λιπαρά >.

Δυστυχώς από τότε που η μουσική ήρθε στα χέρια των μανατζαρεων μεταλλάχτηκε σαν τις μπριζόλες από σόγια και τα λαχανικά τα ντοπαρισμένα που τρώμε .

Όλα πρέπει να είναι βάση σχεδίου.

Ο ροκάς πρέπει να είναι οπωσδήποτε αξύριστος και βρομιάρης.

Ο λαϊκός να είναι τουλάχιστον 150 κιλά και άνω των 50 χρόνων για να κάνει καριέρα.

Ο ποπ να είναι μέχρι 18 ή να φαίνεται τόσο, να έχει κάνει ενόργανη για να χοροπηδά εύκολα και αν είναι και gay ακόμα καλύτερα .

Θέλω την καρδιά να σφίξω

Πέτρα πίσω μου να ρίξω

Και να φύγω…

Μάλιστα κύριε .