Δεν με φοβιζει η συννεφια
ουτ' η ψιλη βροχουλα,
γιατι καρδουλα μου γλυκια
σου τα 'χω δωσει ουλα.

Σου δωσα ολα τα καλα
μα σου δωκα και πονο,
ομως μετανιωσα πολυ,
αυτο σου λεω μονο....

Θυμαμαι πως, σαν το μωρο
στα ποδια σου ειχα κλαψει,
το δακρυ μου στη φουστα σου
με πονο ειχα γραψει.

Το νιωθω πως σε πικρανα
με τ'ασχημα μου χουγια,
αυτα ομως τα επνιξα
με δυο νερο-κουμπουρια.

Μα ακου τωρα και αυτα
που βγαινουν απο μεσα,
ειναι λογακια αληθινα
με σφριγος και με μπεσα:

Αν ημουν Αγγελος εγω
μονο καλα θα ειχα,
μα θα'μουν τοσο βαρετος
σαν ανοστη μαστιχα.

Μου επιτρεπεις να το πω??
εκεινο το στιχακι??
που ειναι το τραγουδι μας
ντυμενο με μερακι??

Ξερεις καλα πιο ειν'αυτο
μαζι το τραγουδαμε,
τις πικρες και τα βασανα
μ'αυτο πολυ γλενταμε!!!

Ειναι το ασμα το καλο
που βρισκεται στο δισκο,
σ' αυτον που σου φτιαξα να δεις
απ' της ψυχης τον μισχο.

Το ξερω θα ρθει η στιγμη
που αυτο θα λεμε παλι,
κι αυτοι που τωρα 'δω γελουν,
θα ζουν σε μαυρο χαλι!

Ειναι αυτοι που χαιρονται
σαν κλαινε τα "αγορακια",
και στελνουνε μηνυματα,
πικροχολα γελακια.

Δεν χαμπαριαζουμε ποτε
σ'αυτα που θε να κανουν,
γιατ' ειναι πια τοσο μικροι
και παντοτε θα χανουν..

Κλεινοντας ακου και αυτο
που μου ρχεται, ψυχουλα,
εδω θα ειμαι παντοτε
για να με λες.....φωνουλα......