Σχόλια

Ο τραγουδιστής που “ανέδειξε” τον Τσιτσάνη, μα αδικήθηκε από την ιστορία

Κώστα,ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ για την έρευνά σου γι΄αυτόν τον υπέροχο και άφθαστο τραγουδιστή!Προσωπικά σε ευγνωμονώ για τη δημοσιοποίησή της. Έμαθα  και άκουσα πολύ περισσότερα απ΄αυτά που ήδη ήξερα (είμαι και Τρικαλινός στην καταγωγή) γι αυτόν. Τραγουδώ,παίζω  και "φτιάχομαι " - και πόσοι άλλοι μαζί μου, που τραγουδάμε και γλεντάμε με τα τραγούδια του- επί σειρά ετών τώρα  με τα αθάνατα  αυτά τραγούδια του, που πολλά απ΄αυτά δεν ήξερα ως τώρα ότι είναι δικά του. (Πράγματι αδικημένος από τη μοίρα του κι απ΄τους ανθρώπους ο τιτάνας αυτός της ελληνικής μουσικής.) Είμαι χαρούμενος που γνώρισα πολλά και άγνωστα και όμορφα στοιχεία για τον μέντορα του μεγάλου Τσιτσάνη μας! Να είσαι καλά και εύχομαι πάντα να μας δίνεις και να μας δείχνεις τους πνευματικούς σου καρπούς, τους τόσο γλυκούς, μεστούς και περικαλείς! ΚΑΛΗ  ΧΡΟΝΙΑ!

Βυζαντινή μουσική και λαϊκό τραγούδι

Ερωτώ κι εγώ με τη σειρά μου,πάντα καλοπροαίρετα: όλως τυχαίο είναι το γεγονός ότι αρκετοί τρόποι της αρχαοελληνικής μουσικής, όπως ο Φρύγιος, ό Λύδιος, ο Μιξολύδιος κλπ έχουν ταυτόσημο άκουσμα με βυζαντινούς ήχους της Οκτωήχου, για να μην πω ότι είναι ολόιδιοι με κάποιους απ΄αυτούς.Έχει ερευνηθεί αυτό το γεγονός .Όσον αφορά την ανυπαρξία μουσικών οργάνων στη Βυζ. Μουσική,τούτο ορίστηκε εκκλησιαστικά, 1)για να υπάρξει η διαφορά της λατρείας της νέας τότε θρησκείας του Χριστιανισμού από τους εθνικούς-ειδωλολάτρες (παλαιά  Θρησκεύματα), 2) να φανερώσει την αμεσότητα του πιστού της στη λατρεία-δοξολογία του Θεού του (μόνο με τη φωνή του,που του χάρισε ο Δημιουργός του και όχι με τεχνητό τρόπο: μουσικά όργανα, όπως συνέβαινε και στον Ιουδαϊσμό: "αινείτε αυτόν εν κυμβάλοις ευήχοις, αινείτε αυτόν εν κυμβάλοις αλαλαγμού, -  αινείτε αυτόν εν τυμπάνω και χορώ, αινείτε αυτόν εν χορδαίς και οργάνων) και 3) στους πρώτους αιώνες ζωής του Χριστιανισμού υπήρχαν οι πολλοί και σκληροί διωγμοί του από το επίσημο Ρωμαϊκό  κράτος. Οι πρώτοι χριστιανοί μαζεύονταν στις κατακόμβες ή στα υπερώα σπιτιών με χίλιες δυο προφυλάξεις και έπαιρναν πολλά και δύσκολα μέτρα, για να μην προδοθούν στη λατρευτική τους σύναξη. Πώς ήταν δυνατόν να χρησιμοποιήσουν και θορυβώδη μουσικά όργανα χωρίς να μην καταφανούν και φανερωθούν τα θρησκευτικά τους πιστεύω; Φυσικά,όπου και όταν αυτά φανερώθηκαν και δηλώθηκαν μετά απ΄τους ίδιους τους χριστιανούς επίσημα και δημόσια, ακολούθησαν τα περίφημα βασανιστήρια και μαρτύριά τους.  

Βυζαντινή μουσική και λαϊκό τραγούδι

Σε πληροφορώ, αγαπητή despinakontogianni, ότι υπάρχουν και υφίστανται πολλοί από τους μουσικούς-τραγουδιστές ή ψάλτες, ή αν θες πολλοί από τους μουσικότροπους ή μουσικόφιλους Δυτικοτραφείς ή Βυζαντινοτραφείς, οι οποίοι όταν τραγουδούν, ψάλουν, ή όταν ψάλλουν,τραγουδούν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι εκείνη τη στιγμή(καταστρατηγόντας ηθελημένα το μουσικό κείμενο της πάρτας,που έχουν μπροστά τους), ή αμαναδίζουν οικτρά και ανούσια επιδεικνύοντας τις φωνητικές τους ικανότητες και αποβλέποντας στην αναγνώριση του "καλλιτεχνικού" εγωισμού τους και την αποδοχή της ημιμάθιάς τους.   Θέλει μεγάλο κουράγιο ο ψάλτης (παντρεμένο με επαρκή γνώση και πείρα), για να απαρνηθεί θέσεις ψαλσίματος, όταν τραγουδά! Το ίδιο και ο τραγουδιστής (ιδιαίτερα ο παραδοσιακός): στις ατελείς και εντελείς καταλήξεις του τραγουδιού (δηλ. στα σημεία στίξης: κόμα,άνω τελεία, τελεία), σε ισχυρά μέρη του μέτρου και στην εξέλιξη της μελωδικής πλοκής του δεν απαιτούνται βυζαντινοί λαρυγγικοί ιδιωματισμοί, όπως αυτοί ερμηνεύονται με διάφορα σημεία ποιοτικής έκφρασης (π.χ.της βαρείας, του ομαλού, του ενδόφωνου,του σύνδεσμου κλπ), γιατί το τραγούδι μετά ερμηνεύεται με βυζαντινή παρασημαντική και όχι βάσει της θεωρίας του πενταγράμμου. Τυχαίνει να έχω πολυετή την εμπειρία του ερμηνευτή δημοτικών τραγουδιών και ελληνικού ρεπερτορίου ( και για κάποια αρκετά χρόνια επαγγελματικά μάλιστα), καθώς και την εμπειρία του ιεροψάλτη-χοράρχη βυζαντινού χορού επί σειρά ετών.Ό,τι γράφω τώρα το γράφω μετά λόγου γνώσης,θα μου επιτραπεί ταπεινά να πω. Ο τραγουδιστής-ψάλτης πρέπει με επίμονη προσπάθεια να ξεχάσει τον ψάλτη,που κουβαλά μέσα του. Το ίδιο και στο αντίστροφο: ο ψάλτης -τραγουδιστής,πρέπει να λησμονήσει επιτακτικά και αποτελεσματικά, να θάψει τον τραγουδιστή, που υπάρχει σε ισχύ μέσα του(Άλλο ύφος ερμηνείας,φωνητικής δεξιότητας,ρυθμικού τονισμού, ρυθμικής αγωγής, σωματικού ελέγχου,σολιστικής απόδοσης-ιδιαίτερα στην κορώνα-, τρόπος διεύθυνσης της πορείας του μέλους-βυζαντινή χειρονομία-,όταν, μάλιστα, διευθύνει και τη χορωδία του: μελωδοί, ισοκράτες). Κι αυτά όλα θέλουν γνώση, απαιτούν εξάσκηση,ζητούν εμπειρία, γυρεύουν χρόνο,για να αποκτηθούν.Και το κυριότερο, να μάθει και να πειστεί ο  ερμηνευτής τους να αποπέμψει από πάνω του τον εγωισμό του βιρτουόζου και το "αλάνθαστο" παπικό του  αισθητήριο-κριτήριο... Η Τέχνη απαιτεί απλότητα, σεμνότητα, νηφαλιότητα, σοβαρότητα  και φιλότιμο, πέρα από την  πληθωρικότητα της γνώσης της, που καταντά στείρα και άγονη δίχως την αρετή.