Σχόλια

vrettos: Ευχαριστώ για την απάντηση "KostasLadas".
Διαβάζοντας το σχόλιό σου, θυμήθηκα ότι στο παρελθόν οι μεγάλοι συνθέτες όπως - ίσως - ο Μότσαρτ ή ο Μπετόβεν, αλλα σίγουρα αρκετοί προγενέστεροι ή και μεταγενέστεροι, είχαν στενές σχέσεις με τις αυλές των βασιλικών οίκων ή τους ευγενείς της εποχής. Πολλοί ή και σχεδόν όλοι, νομίζω ότι είχαν κάποιους από αυτούς προστάτες - σπόνσορες. Αναγκάζονταν μάλιστα να γράφουν και έργα κατα παραγγελία.
Πόσο διαφέρει άραγε εκείνη η εποχή με τη σημερινή μουσική βιομηχανία;
Ο λόγος που το γράφω είναι διότι πρώτον, όπως θα κατάλαβες, πιστεύω ότι υπάρχει εξαιρετική ομοιότητα μετάξυ των δύο εποχών και δεύτερον γιατί ακριβώς μέσα από αυτό το κλίμα αναδύθηκαν τότε μορφές σαν αυτέςτου Μπετόβεν ή του Μότσαρτ, πριν από αυτούς του Βιβάλντι και μετέπειτα του Βάγκνερ ή του Τσαϊκόφσκι και πολλών άλλων που δε τους θύμαμαι ή δε τους γνωρίζω καν.
Δηλαδή, όπως και τότε δε σταμάτησε η τέχνη από την ιδιοτροπία και την αλαζονεία των πλουσίων-ευγενών, έτσι και σήμερα δε θα σταματήσει από τις συμπληγάδες της κάθε είδους μουσικής, κινηματογραφικής και δεν ξέρω ποιας άλλης ακόμη, βιομηχανίας!
Αυτο ήθελα να σου πω και το γράφω με μία μικρή επιφύλαξη ως προς την ορθότητα όλων των στοιχείων. Πιθανώς να έχω παρανοήσει κάποια πράγματα για εκείνη την εποχή μιας και τη γνωρίζω μέσω συζητήσεων με φίλους, πολύ περισσότερο ενημερωμένους από εμένα.

vrettos: Μπράβο. Πολύ ενδιαφέροντα τα όσα γράφεις. Τροφή για πολύ σκέψη, θα έλεγα!
Ειλικρινά όμως, δεν είμαι σίγουρος ότι θα κατέληγα στα ίδια ακριβώς συμπεράσματα ή θα σχημάτιζα παρόμοια γνώμη για τους καλλιτέχνες που αναφέρεις.
Η επιτυχία και ο πλούτος, που έρχεται μερικές φορές με αυτήν, δεν αφήνουν άραγε κανένα περιθώριο σε κάποιον να παραμείνει αυθεντικός ή να γίνει ακόμη καλύτερος;
Αν ο Τσιτσάνης, για παράδειγμα, είχε γεννηθεί στην εποχή μας και έκανε μόλις τώρα τα πρώτα του βήματα στην τέχνη του τραγουδιού, δε θα είχε καμιά ελπίδα να γίνει πραγματικά 'μεγάλος', όπως τον ξέρουμε όλοι;
Το μεράκι και η τέχνη δε μπορεί με κανένα τρόπο, να επιβιώνει μέσα στα γρανάζια της μουσικής βιομηχανίας του σήμερα;
Αν και δε μπορώ να προσφέρω αποδείξεις, έχω την εντύπωση ότι ορισμένα πράγματα δεν πρέπει να πεθαίνουν εύκολα, ούτε να χάνονται αν πέσουν στα δύσκολα.
Ίσως το πρόβλημα είναι ότι δε μπορεί να ξεχωρίσει κανείς εύκολα πλέον, τι παραμένει αληθινό και τι όχι, μέσα στην αφθονία -και την τεχνική τελειότητα όμως- του ετοιματζίδικου και προκατασκευασμένου (βιομηχανικού προϊόντος).
Αυτά