Οι μικρές κοινωνίες είναι παράδεισος ή κόλαση???

Πολλές φορές κατάλαβα πόσα θετικά έχει μια μικρή κοινωνία και πόση αγάπη μπορεί να δώσει περισσότερο απλόχερα...Αλλά ακόμη περισσότερες είναι οι φορές που θέλω να πάω κάπου που κανένας δεν με ξέρει και δεν με κρίνει με βάση π.χ. την οικογένεια μου,τισ προτιμήσεις και τα ενδιαφέροντα μου κ.α. Ξέρω ότι εκεί έξω υπάρχουν κι άλλοι που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση...

κοιτα και εγω ζω σε πολη που σε ξερουν ολοι και δεν μ αρεσει και πολυ γιατι ολοι σε σχολιαζουν καλυτερα να μενω σε καμια Αθηνα να μην ξερω το γειτονα λολ (μονο εαν ειναι κανενας κουκλος απο το απεναντι μπαλκονι )

Απλά βρε vero μου κξαμμιά φορά απορώ αν δεν έχουν τίποτα άλλον να ασχολούνται και πρέπει να μπαίνουν στη ζωή του άλλου τόσο μα τόσο αδιάκριτα. και το καλύετρο? να νομίζουν ότι δικαιωματικά δρουν έτσι και ότι είναι απόλυτα δικαιολογημένοι...

Εγώ αν και ζω στην Αθήνα, αλλά θέλω να ζήσω σε επαρχία. Έχω σκεφτεί το θέμα του κουτσομπολιού...
Αυτό που σκέφτομαι είναι πως η προσωπική ευτυχία είναι πιο σημαντική απο το τι θα λέει ο καθένας... και αυτά πιστεύω πως σταματάνε...
αν δεν δίνεις τροφή στον καθένα με το να αντιδράς σε αυτά που λένε, σταματάνε!!
Ας κάνουμε αυτό που θέλουμε, κι ας μην μας νοιάζει τι λέει ο καθένας!!

Και εγω αθηνα μενω.Και μα το θεο το εχω παραπονο που δε μενω επαρχια!!
Ναι σε μια μικρη κοινωνια μπορει να σε κατακρινουν.Αλλα μπορεις επισης να αναπτυξεις πιο υσχυρες σχεσεις.Στην αθηνα κατα τη γνωμη μου γινεται χαμος.Εκτος απο τη βαβουρα,τη φασαρια,οι ανθρωποι ειναι πολυ δηθεν.
Τουλαχιστον για μενα ειναι απροσιτοι και ψυχροι.
Βεβαια προσωπικα οταν λεω να ζησω σε επαρχια δεν εννοω μονο την επαφη με μια κλειστη και μικρη κοινωνια,αλλα και την επαφη με λιιιγο καθαροτερο περιβαλλον και επιτελους...........ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΕΣ!!!!!

Παιδιά εγώ έχω ζήσει και στα δυο... Και επαρχία και μεγάλη πόλη, Αθήνα... Και ομολογώ να πω πως προτιμώ χίλιες φορές την κλειστή κοινωνία στην επαρχία. Μπορεί αυτό το κουτσομπολιό να γίνεται σπαστικό, αλλά είναι καλύτερο από την αδιαφορία για τους άλλους που επικρατεί σε μεγαλύτερες κοινωνίες...

Μένω σε επαρχία και γνωρίζω καλά περί κουτσομπολιού.Απλά δεν δίνω σημασία σε οτι λέει ο κόσμος και ζω τη ζωή μου.Φυσικά προτιμάω την επαρχία απο την πόλη:) Είναι πιο ζεστά,πιο ανθρώπινα,οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι πιο ισχυρές.. Μακάρι να καταφέρω να μείνω και για την υπόλοιπη ζωή μου στην επαρχία αλλά δεν το βλέπω...

κουτσομπολίο??? ποιος νιάζετε???
μου αρέσει η επαρχεία αλλά sorry δεν αλλάζω την αθήνα με τίποτα...

Σπουδάζω στην Άρτα και μένω σε ένα προάστειο που είναι χειρότερο κι από χωριό (Στην συμπεριφορά ανθρώπων) :) Αλλά πιστέψτε με... όσο δεν ασχολείσαι τόσο δεν σου δίνουν σημασία :)

Και να μην ασχολείσαι όμως σε αναγκάζουν όλοι αυτοί να ασχοληθείς...είναι αφόρητο τις περισσότερες φορές...και τραγικό ακόμα...το περιστατικό που μ έκανε και τ'παιξα πραγματικά, ήταν όταν πέρσι λόγω αδυναμίας είχα λυποθημήσει κανα δυό φορές. Την επόμενη μέρα μου τηλεφώνησε η γιαγιά μου αναστατωμένη και ρωτούσε αν όντως είμαι έγκυος...
Δεν είναι μόνο το κουτσομπολιό, το οποίο είναι το πιο σημαντικό...αλλά και η ζήλια...δεν φαντάζεσται πόσο φθονούν τον διπλανό τους...μα μέχρι αηδίας...
για να αντέξεις να μένεις σε έτσι κοινωνία πρέπει να είσαι γερό καβούκι...αλλιώς...

Δεν ξέρω... γιατί εγώ 4 χρόνια τώρα δεν με έχει ενοχλήσει καθόλου :) Δεν τους δίνω κανένα δικαίωμα για να με σχολιάσουν :)

Παράθεση: Το μέλος edelweiss στις 10-06-2007 στις 15:45 έγραψε... Δεν ξέρω... γιατί εγώ 4 χρόνια τώρα δεν με έχει ενοχλήσει καθόλου :) Δεν τους δίνω κανένα δικαίωμα για να με σχολιάσουν :)

Κάποιες φορές δεν είναι ανάγκη να δώσεις εσύ δικαίωμα..Το παίρνουν απο μόνοι τους κι ας μην έχεις κάνει τίποτα....Θα βρουν απο μόνοι τους κάτι για να πούν...

Παράθεση: Το μέλος edelweiss στις 10-06-2007 στις 15:45 έγραψε... Δεν ξέρω... γιατί εγώ 4 χρόνια τώρα δεν με έχει ενοχλήσει καθόλου :) Δεν τους δίνω κανένα δικαίωμα για να με σχολιάσουν :)

Δηλαδη?Εισαι διαφανη ετσι ωστε και να λυποθυμισεις δεν θα σε δει κανεις?


Προσωπικα θεωρω τις μικρες επαρχιακες κοινωνιες κολαση.Η ελλειψη ενδιαφεροντων και ερεθισματων ,σε συνδιασμο με την προσκοληση στην τηλεοραση ,καθως ειναι ο μονος κρικος που τους συνδεει με την τρεχουσα πραγματικοτητα και οπως τελειως εσφαλμενα αυτη πλασαρεται, ειναι οι πηγες του κακου.
Επισης ,το γεγονος οτι οι νεαρες ηλικιες στην πλειοψηφια τους εγκαταλειπουν αυτες τις κοινωνιες και πανε σε αλλες με μεγαλυτερες ευκαιριες στην εργασια μετατρεπει αυτα τα χωρια σε στοιχειωμενα.Οι γεννιες που εχουν παραμεινει σ'αυτα εχουν αντιληψεις οπισθοδρομικες και προτυπα πολυ συντηρητικα στην πλειοψηφια τους.
Ενας ανθρωπος που εχει μεγαλωσει βεβαια σε μεγαλη πολη και η προσωπικοτητα του εχει δομηθει μεσα σ'αυτη ,εκτος απο το γεγονος της απομονωσης απο τα θεαματα και τον θορυβο ,δεν εχει ανασφαλειες τετοιου ειδους,οταν επιλεγει ο ιδιος να ζησει ξαφνικα στην επαρχια για να ερθει κοντα στη φυση και την ηρεμια.
Ο ανθρωπος ομως, που δεν το επιλεγει αλλα αναγκαζεται ,υποφερει πραγματικα.
Οπως κι αυτοι που "διαφερουν ".Εχουν δηλαδη απο νωρις καταλαβει πως ο συμβατικος αυτος τροπος ζωης δεν τους κανει ευτυχισμενους και οτι οι αναζητησεις τους ξεπερνουν τα στενα αυτα ορια.
Στο χωριο δεν χρειαζεται να δωσει κανεις δικαιωμα.Ειναι αγραφος νομος το κουτσομπολιο.Ειναι το οξυγονο τους.Αυτο και η τηλεοραση.Γεροι ανθρωποι απαρτιζουν αυτες τις κοινωνιες (καθ'ολα σεβαστοι)που οι περισσοτεροι αν οχι ολοι ,ειναι αγραμματοι.Γυναικες που σπουδασανε οικιακα απο την ωρα που γεννηθηκαν .Απο τετοιους ανθρωπους δεν μπορει κανεις να απαιτησει πολλα.Δεν ειναι δικαιο να το κανει!Το μονο που μπορει να κανει ειναι απλα να ρωτησει τον εαυτο του "Σε ποιον ανηκει η δικη μου ζωη ?"και "Τι κανανε ολοι αυτοι με την δικη τους τελικα?"Και να πραξει αναλογως......

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με τν Τren...Όλα αυτά που είπες είναι η σκληρή πραγματικότητα. Όντως δεν χρειάζεται αν δώσεις οποιοδήποτε δικάίωμα για να ασχοληθούν. Όπως είπα και πριν το θεωρούν χρεός τους,ότι δικαιολογημένα δρούν έτσι. Είναι τόσο σκληρό και ψυχοφθόρο να μην δέχονται το διαφορετικό και να ασχολούνται πάντα με αυτό. Επίσης πολλές φορές συμβαίνει να μην γνωρίζεις ότι σε κουτσομπολεύουν. Δεν πρόκειται να σου το πει ποτέ κανένας κατάμουτρα, άρα μην είστε τόσο σίγουροι ότι αφού δεν δίνετε αφορμές δεν σας κουτσομπολεύουν. Και για τί αφορμές μιλάτε? Δηλαδή πρέπει ξαφνικά να γίνουμε όλοι άγιοι ή σιγανοπαπαδιές? Προτιμώ αυτό που είμαι να το αφήνω ελεύθερο ακόμα κι αν με σκοτώσουν για αυτό που είμαι. Δεν αλλάζω για τους άλλους. Μόνο που όπως εγώ δέχομαι τον άλλο όπως κι αν είναι έτσι απαιτώ και για μένα.

Σε γενικές γραμμές προτιμώ την ανωνυμία της Αθήνας . Έχει ξεπεραστεί λίγο το "Τι θα πει η γειτονιά?"

Αν και δεν έχω ζήσει σε πολύ μικρή κοινωνία για να εκφράσω άποψη (βέβαια τη Θεσσαλονίκη τη θεωρώ αρκετά...χωριό), νομίζω πως όσα περιγράφετε υπάρχουν και σε άλλου είδους "μικρές κοινωνίες": Το βιώνουμε αυτό ήδη από το σχολικό, το πανεπιστημιακό, και έπειτα -και πολύ περισσότερο- στο εργασιακό περιβάλλον. Ένα ή μερικά γραφεία μιας εταιρίας αποτελούν μια μικρογραφία κοινωνίας όπου αναπόφευκτα λόγω της καθημερινής συναναστροφής η σχέση παύει να είναι απρόσωπη και τυπική, με όσα καλά αλλά και κακά μπορεί να επιφέρει αυτό: από το ενδιαφέρον μέχρι το υπερβολικό... "ενδιαφέρον" και το σχολιασμό της προσωπικής ζωής. Νομίζω πως από τη στιγμή που επιλέγουμε να συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους είμαστε εκτεθιμένοι και θα υποστούμε την όποια κριτική τους - άλλοτε θετική και άλλοτε αρνητική. Το θέμα είναι κατά πόσο μπορούμε να φιλτράρουμε και να ξεχωρίσουμε τα σχόλια που πραγματικά θα μας βοηθήσουν, κλείνοντας τα αυτιά σε ό,τι προέρχεται από κακή προαίρεση και μόνο.

Και για να απαντήσω και στο θέμα: Παν μέτρον άριστον. Νομίζω ότι οι μεγάλες ελληνικές πόλεις (πλην της Αθήνας) προσφέρουν έναν ιδανικό συνδυασμό ανωνυμίας αλλά και ανθρωπιάς (αν δεν παινέψουμε το σπίτι μας θα πέσει να μας πλακώσει )

Θα συμφωνήσω με την ΚιτΚατ!

Μικρές κοινωνίες δεν είναι μόνο η γειτονιά, το χωριό, η μικρή πόλη. Αλλά και οι διάφορες κοινωνικές ομάδες, στις οποίες κινούμαστε.

Στην Λευκωσία, αν και σχετικά μικρή πόλη, δεν έζησα έντονα τα κακά του ενδιαφέροντος των άλλων, ενώ είμαι αρκετά αδιάφορη και συνάμα προσεχτική για να μην με πάρει στο στόμα της η γειτονιά! Ναι, αυτό υπάρχει ακόμα. Και δεν πιστεύω ότι θα σταματήσει να υπάρχει ποτέ.

Το είδα σε μεγάλες πόλεις, όπου η γειτονιά είναι η πολυκατοικία. Δεν με άγγιξε ποτέ.

Ως πριν λίγα χρόνια, πίστευα ότι το πιο κουτσομπολίστικο και κακοπροαίρετο μέρος στον κόσμο, ήταν το χωριό της μαμάς μου. Τους οποίους προκάλεσα το ενδιαφέρον ουκ ολίγες φορές. Την πρώτη φορά που πήγα συνειδητά εκκλησία, στα πέντε μου, έγινε το σώσε, γιατί την ώρα που ο ιερέας ευλογούσε τους άρτους και τα κόλλυβα, σηκώστηκα και χόρευα, παρασέρνοντας μαζί μου όλα τα παιδάκια. Μα τόσα είπαν, που αναγκάστηκε ο ιερέας να τους κάνει παρατήρηση. Φυσικά η γιαγιά μου, μου έμαθε πως στην εκλησία στεκόμαστε φρόνιμα, με ευλάβεια.Πράγμα που δεν ήξερα, αφού ως τότε ζούσα σε μια μικρή κοινότητα, αραβικής χώρας, χωρίς εκκλησία κλπ.
Στις μικρές ελληνικές κοινότητες της Γερμανίας όμως, συνειδητοποίησα πως το χωριό που τόσο αντιπαθώ, υστερεί πολύ στην κακεντρέχια που χαρακτηρίζει αυτές τις μικρές κοινωνίες.
Είδα με τα μάτια μου τί παίζεται, ανάμεσα σε ανθρώπους που ζούνε ακόμα στην Ελλάδα του 1900, που δεν έχουν κάτι ουσιαστικό να προσφέρουν, που τρώγονται μεταξύ τους και παραγκωνίζουν πολλές φορές τις οικογένειες που θέλουν να είναι υπεράνω τέτοιων καταστάσεων. Για αυτό και φροντίζω, όταν πηγαίνω εκκλησία, να δίνω απλά ένα χαμόγελο και καμιά απάντηση για την προσωπική ή φοιτητική μου ζωή.

Αυτά.....

Θα συμφωνήσω με την ΚιτΚατ!

Μικρές κοινωνίες δεν είναι μόνο η γειτονιά, το χωριό, η μικρή πόλη. Αλλά και οι διάφορες κοινωνικές ομάδες, στις οποίες κινούμαστε.

Στην Λευκωσία, αν και σχετικά μικρή πόλη, δεν έζησα έντονα τα κακά του ενδιαφέροντος των άλλων, ενώ είμαι αρκετά αδιάφορη και συνάμα προσεχτική για να μην με πάρει στο στόμα της η γειτονιά! Ναι, αυτό υπάρχει ακόμα. Και δεν πιστεύω ότι θα σταματήσει να υπάρχει ποτέ.

Το είδα σε μεγάλες πόλεις, όπου η γειτονιά είναι η πολυκατοικία. Δεν με άγγιξε ποτέ.

Ως πριν λίγα χρόνια, πίστευα ότι το πιο κουτσομπολίστικο και κακοπροαίρετο μέρος στον κόσμο, ήταν το χωριό της μαμάς μου. Τους οποίους προκάλεσα το ενδιαφέρον ουκ ολίγες φορές. Την πρώτη φορά που πήγα συνειδητά εκκλησία, στα πέντε μου, έγινε το σώσε, γιατί την ώρα που ο ιερέας ευλογούσε τους άρτους και τα κόλλυβα, σηκώστηκα και χόρευα, παρασέρνοντας μαζί μου όλα τα παιδάκια. Μα τόσα είπαν, που αναγκάστηκε ο ιερέας να τους κάνει παρατήρηση. Φυσικά η γιαγιά μου, μου έμαθε πως στην εκλησία στεκόμαστε φρόνιμα, με ευλάβεια.Πράγμα που δεν ήξερα, αφού ως τότε ζούσα σε μια μικρή κοινότητα, αραβικής χώρας, χωρίς εκκλησία κλπ.
Στις μικρές ελληνικές κοινότητες της Γερμανίας όμως, συνειδητοποίησα πως το χωριό που τόσο αντιπαθώ, υστερεί πολύ στην κακεντρέχια που χαρακτηρίζει αυτές τις μικρές κοινωνίες.
Είδα με τα μάτια μου τί παίζεται, ανάμεσα σε ανθρώπους που ζούνε ακόμα στην Ελλάδα του 1900, που δεν έχουν κάτι ουσιαστικό να προσφέρουν, που τρώγονται μεταξύ τους και παραγκωνίζουν πολλές φορές τις οικογένειες που θέλουν να είναι υπεράνω τέτοιων καταστάσεων. Για αυτό και φροντίζω, όταν πηγαίνω εκκλησία, να δίνω απλά ένα χαμόγελο και καμιά απάντηση για την προσωπική ή φοιτητική μου ζωή.

Όσο για την ανωνυμότητα, δεν ξέρω. Δεν μου αρέσει τόσο, αν και είναι προκλητική κατάσταση. Όσοι την αγαπάτε, θέλω να μου απαντήσετε στην εξής ερώτηση: Υπήρξατε ποτέ πραγματικά άρρωστοι, χωρίς να υπάρχει κανένας γνωστός, για να σας πάρει στο νοσοκομείο;
Ε λοιπόν, εμένα μου έτυχε, και αναγκάστηκα να πάρω ταξί, και να είναι καλά ο άνθρωπος που με λυπήθηκε και όταν τελείωσα από το νοσοκομείο, ήρθε να με πάρει, να πάρουμε σβάρνα τα φαρμακεία για να βρούμε ένα ανοικτό! Και είχε την καλωσύνη, μάλιστα να κατεβαίνει εκείνος ενώ εγώ ήμουν σε κατάσταση κατατονική, μέσα στο ταξί. Όταν με άφησε σπίτι, τον ευχαρίστησα γιατί δεν είχε ζητήσει υπερβολικό ποσό, παρά την ταλαιπωρία που υπέστη. Άσχετο αν επέμενα να του δώσω επιπλέον πληρωμή.
Η ανωνυμία είναι καλή, όσο είμαστε σώοι και αβλαβείς. Και όσο υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν μπορούν να μην βοηθήσουν.
Αυτά.

Μικρές κοινωνίες ....παράδεισος!!!

Ζω σε μικρό χωριό όλη μου τη ζωή, με κάποια διαλλείματα (φοιτητηλίκια κ.λπ. ). Πάντα ήμουν στο top 10 αυτών που σχολιάζανε! Είτε με τα μακριά μαλλιά (ναρκομανής, πρεζόνι...), είτε με τις μουσικές (κιθάρες, συγκροτήματα, heavy metal...πρεζόνι) και πολλά άλλα (παντρεμένος, αρραβωνιασμένος, με παιδιά........πρεζόνι!!!!!!!!!). Ποτέ δε με χάλασε αυτού του είδους το κουτσομπολιό! Μπορεί και να το επιδίωκα! Πάντα μ' άρεσε να ασχολούνται μαζί μου!(Ο παππούς μου, που ήταν στο top 5 αυτών που σχολιάζανε έλεγε..."Αν δεν ανακατέψεις την κατσαρόλα, κολλάει το φαΐ.") Απλά δεν τα παίρνεις στα σοβαρά! Δεν τα λένε στα σοβαρά, δεν έχουν τι άλλο να κάνουν. Μπορεί να λένε ότι θέλουν αλλά αν έχεις πραγματική ανάγκη και τους χρειαστείς, θα' ρθουν να βοηθήσουν! Πάντα έτσι γίνεται!

Δεν αλλάζω, όμως, με τίποτα το γεγονός ότι θα βγω έξω και θα πω καλημέρα σε 30-40 ανθρώπους που θα συναντήσω στο δρόμο, με τους 15 θα ανταλλάξουμε και μια κουβέντα και με τους 5 θα πάμε για καφέ! Δεν αλλάζω το γεγονός ότι όταν θα βρω ζόρι, οπουδήποτε (υγεία, οικονομικά, αγγαρείες...), ξέρω ότι έχω 10 επιλογές που μπορούν να ανταπεξέλθουν ανά πάσα στιγμή. Ξέρω ότι αν βγω έξω χωρίς να έχω κανονίσει τίποτα από πριν, πάντα κάποιος θα υπάρχει να κάτσεις να πιεις ένα ποτό και να πεις δυο κουβέντες, κι αν δεν έχεις φράγκο...άστα αδερφέ, αύριο κερνάς εσύ!

Έζησα και σε πόλη (2 χρόνια Θεσσαλονίκη, 5 χρόνια Κοζάνη). Δεν αλλάζω με τίποτα τη μικρή, κλειστή, κακόβουλη, εκκεντρική κοινωνία που ζω τώρα! Μα με τίποτα!!!

οι μικρες κοινωνιες αποτελουν το χαος που δεν υπαρχει στην αθηνα!
καθε τι μαθαινεται..το κυριο φταιξιμο το εχουν οι πρεσβυτεροι!
αυτοι καθοδηγουν τις υπολοιπες γεννεες και το ηθος τους