Αυτή λοιπόν η αλαζονεία τής "ανωτερότητάς" μας είναι που μάς κάνει να "δικαιολογούμε" (στους εαυτούς μας) την χρήση ζώων σέ πειράματα,μέ τό άλλοθι "τί να κάνουμε,είναι απαραίτητα,αναπόφευκτα".
Αυτό τό άλλοθι αποκοιμίζει τους (περισσότερους) ερευνητές και δέν τούς επιτρέπει να ψάξουν να βρούν τρόπους να κάνουν την έρευνά τους χωρίς να χρησιμοποιήσουν ζώα.
Σκέφτομαι οτι ίσως άν διά νόμου απαγορευόταν εντελώς η χρήση ζώων σέ πειράματα,τότε όλοι αυτοί που σήμερα εφησυχάζουν μέ τήν αίσθηση οτι "έλα μωρέ,υπάρχουν τά ζώα γιά να πειραματιζόμαστε πάνω τους" θά έστρωναν τά οπίσθιά τους να βρούν τρόπους νά συνεχίσουν τίς έρευνές τους χωρίς αυτά.Σάν αυτόν που,έχοντας βρεθεί σέ ένα νησί ναυαγός,αναγκάζεται να φτιάξη τά εργαλεία καί τά άλλα υλικά που τού χρειάζονται επειδή δέν έχει στην διάθεσή του την εργαλειοθήκη που είχε στό σπίτι του,ούτε το μαγαζί τής γειτονιάς του από το οποίο μπορούσε να αγοράζη τά διάφορα εφόδια που τού χρειάζονται γιά την επιβίωσή του.
Τότε πραγματικά ο άνθρωπος θά ήταν ανώτερο είδος,γιατί ανωτερότητα σημαίνει ακριβώς αυτό,νά ξεπερνάς τά ελαττώματά σου.
Οσο γιά το γεγονός οτι ο άνθρωπος είναι τό τελικό "πειραματόζωο",ουδέν μεμπτόν όταν ο άνθρωπος αυτός έχει ενημερωθεί λεπτομερώς γιά τό πείραμα,ξέρει τί διακινδυνεύει,ξέρει τί έχει νά ωφεληθή και συμμετέχει στο πείραμα μέ την θέλησή του,έχοντας υπογράψει και τά σχετικά έγγραφα....