Πιστεύετε οτι η μοίρα του καθένα μας...

Πιστευω οτι η μοιρα του καθενα γραφεται απο τον ιδιο........ Αλλωστε γι'αυτο συχνα μπαινουμε σε διλήματα και αναγκαζομαστε να επιλεξουμε κατι.......  απλα επειδη η Ζωή, ο Θεος ή καποια αλλη δυναμη μας εχουν δωσει το δικαιωμα να κανουμε αυτο που θελουμε..........

Φιλικα,

Εμμανουέλα!!!

συμφωνώ με την εμμμανουελα

την μοιρα μας εμεις την καθορίζουμε

Σε τέτοια περίπτωση (εγώ καθορίζω τη ζωή μου) δεν ονομάζεται μοίρα, αλλά ιστορία, καθημερινότητα, πραγματικότητα κλπ.

Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί σχετικά με τη ζωή του, στις πιο χαρακτηριστικές στιγμές:

- Γεννήθηκα από δική μου θέληση;

- Πεθαίνω από δική μου θέληση;

Η γέννηση κι ο θάνατος είναι σε τελική ανάλυση συνειδητές επιλογές; Ο έρωτας είναι συνειδητή επιλογή; Ο καρπός του έρωτα, δηλαδή η τεκνοποίηση είναι στην πραγματικότητα συνειδητή επιλογή; Πολλοί σπευδουν να μπαλώσουν τα κενά με τον "μεταφυσικό" όρο "τυχαιότητα". Όπως κάποτε θεωρούσαν οι άνθρωποι την παλλίροια τυχαία, σήμερα θεωρούμε την κίνηση των ηλεκτρονίων. Όμως ετούτο δεν σημαίνει ότι η τυχαιότητα δεν είναι μία υπεκφυγή στο μεταφυσικό, ώστε να μπαλώσουμε ταχέως τα όποια κενά των θεωριών μας. Η τυχαιότητα είναι σαν ένα λάστιχο παντελονιού που τεντώνεται και χαλαρώνει ανάλογα με την κοιλιά του καθενός μας.

Ανεξάρτητα από τον πόσο ορθολογική έχει γίνει η ζωή μας, ο κόσμος των ανθρώπων κυριαρχείται από το συναίσθημα, είτε από την καλή του πλευρά είτε από την κακή. Η λογική έχει δευτερεύοντα ρόλο, επικάλυψης του αυθορμητισμού. Υπάρχει κάποιος που ελέγχει πραγματικά τα συναισθήματά του, δηλαδή εκείνη την μη λογική κατάσταση που λειτουργεί με δικό της τρόπο; Το μόνο που ελέγχουμε είναι το βαθμό επιρροής του έσω κόσμου με τον έξω και το αντίστροφο.

Αν μοίρα εννοούμε μία επιστημονιστικού τύπου εξήγηση της χωροχρονικής αιτιότητας, δηλαδή ότι όλα είναι προδιαγεγραμμένα σαν φιλμ του σινεμά, τότε ακολουθούμε πιστά τον  επιστημονικό ντετερμινισμό και την άποψη ότι τίποτα στην πραγματικότητα δεν είναι ελεύθερο, αλλά αντίθετα είναι υποταγμένο σε έναν ευρύτερο σκοπό. Τα εσωτερικά συναισθήματα είναι άμεσες επιδράσεις της εξωτερικότητας. Αν από την άλλη θεωρήσουμε την μοίρα ως μία ρευστή κατάσταση πνευματικής αλληλεπίδρασης, τότε μπαίνουμε σε θρησκευτικά θέματα, στα οποία κυριαρχεί ο όρος "ελεύθερη βούληση", δηλαδή τονίζεται η ελευθερία έκφρασης του συναισθηματικού αποτυπώματος στον εξωτερικό κόσμο. Όχι όμως και η ελευθερία εσωτερικής διαχείρισης συναισθημάτων, παρά μόνο η ελευθερία έκφρασης εκείνων. Τα εσωτερικά συναισθήματα αφορούν το Θείο. Ο τρόπος με τον οποίο εκείνα οργανώνονται στον κόσμο είναι η ανθρώπινη βούληση.

Σήμερα, ο άνθρωπος ζει μία ψευδοεπανάσταση απέναντι σε όλα. "Επαναστάτης δίχως αιτία" όπως πολύ σωστά έχει ειπωθεί. Η τεχνολογική ψευδοασφάλεια τρέφει την έπαρσή μας και θεωρούμε ότι είμαστε πλήρως απελευθερωμένοι έναντι των φυσικών και ψυχοπνευματικών δυνάμεων. Γι' αυτό και λέξεις όπως "μοίρα", "θεός", "πίστη" κ.α. έχουν λάβει μία κωμική διάσταση στα πλαίσια της καθημερινής ανεκδοτολογίας. Ο φανατισμός της ελευθεριότητας (εμμονή οργανωμένης αποδέσμευσης από τα πάντα) μας αποπροσανατολίζει από το γεγονός ότι δεν μπορούμε να οργανώσουμε σχεδόν τίποτα στη ζωή μας, καθώς όλα περιλαμβάνουν - υπό κάποια πολυδιάστατη άποψη - την έννοια "μοιραίο".

Οργανώνουμε τα πάντα στο μυαλό μας κι όταν τα υλοποιούμε καταλαβαίνουμε ότι έγιναν τελείως διαφορετικά. Όχι τόσο σε υλικό επίπεδο, όσο σε ψυχικό. Όταν γράφουμε ένα κείμενο, όπως πχ. το παρόν, η ψυχολογία της στιγμής της δημιουργίας είναι τελείως διαφορετική από την ψυχολογία μετά την δημιουργία, παρά του γεγονότος ότι ο γράφων είχε οργανώσει τη δημιουργία γύρω από το συναίσθημα που ήθελε να πετύχει εκ των προτέρων (πχ.  έπαρση, ικανοποίηση, σιγουριά, επιβολή έναντι του άλλου κλπ.). Κι όταν τελειώσει το κείμενο είναι πιθανό να νιώσει ακριβώς αντίθετα από εκείνα που στόχευε αρχικά (κατ' αντιστοιχία: κενοδοξία, απογοήτευση, ανασφάλεια, μειονεξία κλπ.).

Και τελικά μας μένει η απορία. Οργανώνουμε για να βιώσουμε ή οργανώνουμε επειδή βιώνουμε; Στην πρώτη περίπτωση μιλάμε για ψυχοπνευματική προπαρασκευή (λογική προετοιμασία του συναισθήματος). Στην δεύτερη για ψυχοπνευματικό προαπαιτούμενο (συναισθηματική βάση της λογικής). Είναι οι δύο διαφορετικοί τρόποι να προσεγγίσει κανείς το "μοιραίο" στη ζωή του. Το μοιραίο της  χρονικής αιτιοκρατίας  (υπαρξιακό) και το μοιραίο της  βιωματικής αλήθειας της στιγμής (οντολογικό).

Εσυ σιγουρα ακους Πετρο Γαιτανο.

Σε συγχαιρω για τις φιλοσοφικες σου αναλυσεις .

Αν και με μια εσανς ψυχαναλυτικη η γραφη σου χαιρει ακρας υγειας.

Μπραβο σου.

Είναι, καθώς φαίνεται, "μοιραίο" να ακούω Πέτρο Γαιτάνο κάνοντας τέτοιες τοποθετήσεις. :D

Για το χαριτωμένο του θέματος, ο Γαιτάνος μου αρέσει στο "λάθος εποχή", αν και σήμερα θα ταίριαζε περισσότερο ο στίχος "εποχή λαθών".

Επίσης, δεν γράφω ψυχ-αναλυτικά αλλά μάλλον ψυχο-συνθετικά...

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.