Ίσως βγω ελαφρώς εκτός topic, ας μου το συγχωρέσετε όμως, δεν το συνηθίζω εξάλλου...
Δεν θα ήθελα, Γιάννη, να επεκταθώ στην ουσία αυτού που έγραψες (θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να ανοίγαμε ξεχωριστό topic), ωστόσο πιστεύω ότι ένα είναι βέβαιο: αν αρχίσει κάποιος να διαβάζει τον Petit Prince με αυτό το σκεπτικό, δεν θα "απογειωθεί" ποτέ και δεν θα ταξιδέψει στον μαγικό κόσμο του υπέροχου αυτού παραμυθιού. Πριν λίγα δευτερόλεπτα διάβασα εδώ το απόσπασμα από τον αποχαιρετισμό του Μικρού Πρίγκηπα και της Αλεπούς και ήδη έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελά και να νιώθει όπως ακριβώς όταν ακούει το "Χαμόγελο της Τζοκόντα". Σε αυτό το σημείο δεν κρίνω καθόλου την απάντησή σου (σε ξεχωριστό topic μπορεί να συμφωνήσουμε απόλυτα, επαναλαμβάνω δεν κολλάω στην ουσία αλλά στο συναίσθημα), απλά αυτό που λέω είναι ότι διαβάζοντάς την, "προσγειώθηκα" πολύ απότομα. Σαν να έβλεπα το "Αmelie" στο σινεμά και ξαφνικά κάποιος να άναψε τα φώτα...
Και μόνο επειδή μου θύμισε την πρώτη φορά που διάβασα τον Petit Prince, υπερθεματίζω σε αυτό που έγραψε η Νεκταρία:
"Εξαιρετικό...!
Η ιδανικότερη απάντηση στο topic
"