Το ένα δεν αποκλείει το άλλο, χωρίς όμως να τα συγχέουμε. Ας πάρουμε το παράδειγμα του ξυλουργού. Η ξυλουργική (όχι μόνο υλοτομία) αποτελεί μία τέχνη που πλέον ερμηνεύεται-μεταδίδεται με επιστημονικές γνώσεις. Έχει αναπτυχθεί δηλαδή αντίστοιχο πεδίο επιστημών που αφορά την ερμηνεία, ανάλυση, ανάπτυξη και εφαρμογή της ξυλουργικής. Όμως, η φαντασία του ξυλουργού δεν αποτελεί αναγνωρισμένη γνώση στα χέρια της επιστήμης, κι αυτό είναι που κάνει την ξυλουργική τέχνη.
Κάτι αντίστοιχο ισχύει σε όλες τις τέχνες. Κάθε τομέας της ζωής μας ερμηνεύεται-αναπτύσσεται μέσα στα γνωστικά πεδία της επιστήμης. Αυτό δεν σημαίνει ότι η επιστήμη παράγει πχ. τέχνη. Την αναλύει, την υποβοηθά με τεχνολογικά ευρήματα, την καθιστά πιο μεθοδική ως προς τη μεταφορά και την προσέγγιση κλπ.
Με άλλα λόγια κάθε τέχνη οφείλει να προηγείται της επιστήμης και κάθε επιστημονικός τομέας να προσπαθεί να βάλει τα θεμέλια για την περαιτέρω ανάπτυξη αυτής (της τέχνης). Άλλωστε, η τέχνη ήταν πάντοτε μπροστά από την επιστήμη, από τα αρχαία ακόμη χρόνια.
Συγκεκριμένα στη μουσική η επιστήμη ονομάζεται κυρίως μουσικολογία, ενώ ταυτόχρονα συμμετέχουν πεδία όπως μηχανική του ήχου, ακουστική κλπ.