ευρωεκλογές 2009

Αυτο που τελικα θελω να πω για μερικους εδω μεσα ειναι το εξης.
Ξερουν οτι δικαιωμα τους συμφερει.Εχουν δικαιωμα να μην ψηφισουν.Ξερουν ομως οτι εχουν δικαιωματα και σε αλλα πεδια της ζωης τους?Απεναντι σε τραπεζες,δημοσιους οργανισμους,εταιριες κινητης τηλεφωνιας,αστυνομια,κλπ κλπ κλπ.

Οποιος πει ναι,δεν τον πιστευω γιατι τοτε θα εισαι πολιτικοποιημενος(οχι κομματικοποιημενος)και θα πηγαινες να ψηφισεις οτι κομμα γουσταρεις.Ειναι συγκοινονουντα δοχεια ολα αυτα.
Δεχομαι ολα οσα γραφεις.Ειναι πολιτικη γραφη.

Ολοι οι αλλοι που κρινουν με κομματικα κριτιρια οτι γραφω παραμενουν Αμερικανακια.
Ειναι δικαιωμα τους και το ξερουν.

epeimeno oti kai to aspro einai psifos. fantasteite ti tha edeixne ena 30-40% leuko kai ti tha simaine. einai prosopiki mou apopsi oti pio polu zimia tha ekane auto kai pio polu simasia tha eixe apo oti an ebgaine kapoio allo komma apo tin N.D kai to Pasok, poso malista kai na bgei ena apo auta ta duo kommata. den zitao na tin katalavei i na sumfoneisei aparetita kaneis auti tin apopsi. apla na tin sebastei kai pio polu pros auto pou leei o ilias-nekt eimai para stin adiaforia sxetika me tin apoxi. auti einai i apopsi mou politika. den xreiazetai na eimai kommatopoiimenos gia na ksero ti mou ginetai kai gia na exo epafi me ton xoro. den leo oti ksero polla alla ksero kai arketous pou einai kommatopoiimenous pou den kseroun kai polla ektos apo auta pou tous pasaroun sto komma tous.

kai oxi ta dikaiomata mou den ta ksero apolutos akoma dioti kai megalos na eisai se ilikia kai empeiros einai duskolo na ta ksereis apolutos ektos an eisai dikigoros

filika panta 

-----------------
Η ζωή είναι σαν τη χορδή μίας κιθάρας. Έχεις πολλές νότες να παίξεις αν όμως την ζωρίσεις πάρα πολύ θα σπάσει. Δεν υπάρχει σύμπτωση, μόνο η ψευδαίσθηση της συμπτώσεος Music is the language of God. Jazz is His slang.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : revelation στις 24-05-2009 21:19 ]

Λοιπόν, η απάντηση στη διαφθορά δεν είναι η αποχή στις εκλογές. Κανένας πολιτικός πιστέψτε με, δε θα πάει σπίτι του βρίζοντας την κοινωνία που δε ψήφισε.

Απλά μην πηγαίνοντας κανείς να ψηφίσει, θα χαθεί για τον κόσμο απλά άλλο ένα δικαίωμα, αυτό της ψήφου. Ας βλέπουμε λίγο παραπάνω απ' όσους προσπαθούν να μας κλείσουν στα πέντε μέτρα της λογικής τους.

Όσο για σένα fearless angel, χαίρομαι που στην απάντησή σου δε θίγεις ζητήματα που καίνε κι απαντάς αποσπασματικά σε ένα ή δυο από καμιά δεκαπενταριά που σου έχω θέσει. Πολιτικά σε λυπάμαι, όχι γιατι δεν έχεις απαντήσεις, τις έχεις, απλώς δεν έχεις πού να τις κρύψεις...

-----------------
Όταν οι ελπίδες χάνονται στη μετακόμιση...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : mprizas στις 25-05-2009 00:10 ]

Γενικό σχόλιο εντός, εκτός κι επί τα αυτά του θέματος:

Μία πρώτη σκέψη που μου περνά από το μυαλό είναι ότι εκ-λέγω θα πεί εκφράζω σκέψη, εξωτερικεύω νόημα. Πόσο έχει ταυτιστεί η λέξη αυτή στη σύγχρονη δημοκρατία (δημιοκρατία) με το αντίστοιχο παράγωγο "δια-λέγω", δηλαδή διαχωρίζω τα νοήματα, ξεχωρίζω! Και πόσο ακόμα περισσότερο ταυτίστηκε με το επι-λέγω, δηλαδή εφαρμόζω κρίση προς συγκεκριμένη κατεύθυνση! Διότι, σήμερα εγώ, ο "σπουδαγμένος" και "συνειδητοποιημένος" πολίτης έχω καταντήσει να επιλέγω τυποποιημένα συστήματα πολιτικής σκέψης. Ισοπεδώσαμε το νόημα του "εκλέγω" δίνοντάς του την έννοια του "αιρούμαι", δηλαδή την πολιτική διδικασία της ψήφου. Και λησμονήσαμε ότι οι πολιτικοί είναι αιρετοί με διπλή έννοια, της ψήφου και της δυνατότητας άρσης της πολιτικής τους ισχύος. Αυτός, άλλωστε,  είναι και ο λόγος που με περίσσειο πολιτικό φρόνημα θεωρώ την ψήφο ως τη σπουδαιότερη πολιτική έκφραση. Άλλωστε, έχω ταυτίσει το Αριστοτέλειο "πολιτικό όν" με το όν που εισέρχεται στα άδυτα του παραβάν και εξέρχεται από εκεί με ένα φάκελο πολιτικής διαλογής. Θα περάσουν αρκετές γενιές για να κριθεί πλέον ιστορικά η γλωσσική μας πενία. Και θα κριθούμε γι' αυτήν με τον ίδιο τρόπο που κρίνουμε με αυτήν.

Τα (πολιτικά) κωματικά φρονήματα του καθενός είναι περισσότερο συναισθηματικά παράγωγα, παρά λογικά, όπως και κάθε άλλη έκφρασή μας. Αυτός είναι και ο λόγος που ακόμα και οι χουντικοί ακόλουθοι του Παπαδόπουλου, περιγράφουν ακόμα το πραξικόπημα ως επανάσταση. Ο ίδιος λόγος είναι που οι βασιλικοί επθυμούν διακαώς την επιστροφή του βασιλέα, ανεξαρτήτως ιστορικών διαψεύσεων. Η ίδια ακριβώς βασική λειτουργία ενυπάρχει στον καθένα μας που έχει μάθει να ακολουθεί πολιτικά κώματα με θρησκευτική λατρεία. Δημιουργήσαμε βασιλιάδες μέσα σε δημοκρατία και περάσαμε αυτοκρατορικά δαχτυλίδια στα χέρια της κωματικοκρατίας. Διότι, "η πίστη δεν διαψεύδεται από την εξωτερική πραγματικότητα" (Χρ. Μαλεβίτσης). Όσα λογικά επιχειρήματα κι άν σου παρουσιάσουν, η πίστη θα παραμένει ακλόνητη, επιμένοντας στην δική της αλήθεια. Έτσι, λοιπόν και η δική μας κωματική πίστη, που ανεξάρτητα πολιτικής πραγματικότητας επιμένει να υπερασπίζεται μέχρι θανάτου το όν λατρείας (κώμα).

Δεν υπάρχει λόγος για κωματικές συζητήσεις. Είναι σαν να συζητώ, εγω ο θεϊστής με τον απέναντι  άθεο για την μοναδική αλήθεια της υπάρξεως ή ανυπαρξίας θεού. Θα σπαταλήσουμε εκατοντάδες χιλιάδες λέξεων για να φορτώσουμε το μυαλό μας με επιχειρηματολογίες, οι οποίες δεν θα έχουν κανένα τελικό αποτέλεσμα στην αλλοίωση της πίστης του άλλου. Μπορούμε, εν τούτοις, να συζητήσουμε γενικά για την πίστη και τη λογική, κι αυτή η συζήτηση θα προσφέρει πολλά περισσότερα από μία απλή φανατική στράτευση. Το ίδιο κι εδώ. Είναι σηματνικότερο να συζητά κανείς για το "τί είναι πολιτικό όν" παρά για το "αν το πράσινο πολιτικό όν περπατά στραβά ή το γαλάζιο σκοντάφτει στα σκαλιά". Είναι σημαντικό να συζητάμε για το τί απαιτήσεις έχουμε εμείς από εκείνους που δια-λέγουμε (εφόσον αποδεχόμαστε το παρόν σύστημα), παρά για τό τί έχουν προαποφασίσει εκείνοι να μας προσφέρουν, σαν ιδεολογικά περίπτερα που ανταγωνίζονται με προστημένες πραμάτειες.

Θεωρώ ανόητο να αυτοχαρακτηρίζομαι "πολιτικό όν" ζώντας στη Θεσσαλονίκη που εμφάνισε αύξηση αστέγων κατα 20% σε ένα μόλις χρόνο. Διότι το όν μου και ποιόν μου, πέραν του γεγονότος ότι είναι απολίτικο,   είναι κυρίως απολίτιστο.

Πρόσφατα,διάβασα ένα άρθρο σε εφημερίδα για το πώς νέες έρευνες υποστηρίζουν ότι ο Σοφός Άνθρωπος (Ηomo sapiens sapiens) εξαφάνισε τον Νεάντερνταλ (homo neanderthalensis) τρωγωντάς τον. Είναι, ώς φαίνεται, το κληροδοτηθέν γνώρισμα που εισπράξαμε και αναπαράγουμε στις κοινωνίες μας ως "υγιή ανταγωνισμό". Το γονίδιο "Hannibal Lecter" που ενυπάρχει υπολειματικό στα χρωμοσώματά μας και εκφράζεται αντιδρώντας σε κατάλληλα πολιτικά/ιδεολογικά ερεθίσματα. Σύμφωνα με τη σύγχρονη λογική την οποία και θα παραδώσουμε στις επόμενες γενιές, το επίθετο "σοφός" συνοδεύει εκείνον που επιβίωσε τρώγωντας τον διπλανό του.  Η κατηγοριοποίηση του μέλλοντος θα περιλαμβάνει τον "Homo supersapiens", έναν εξίσου αυτάρεσκο όρο, ο οποίος θα αποτελεί την βιολογική ταυτότητα του ενός που θα έχει καταφέρει να φάει όλους τους υπόλοιπους. Κάτι σαν τους Χαιλάντερ...

Πέφτει σύρμα: "Οι μισθοφόροι σε κυβερνούν"

Οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν και "χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε!" θα σου πουν...

(Κ. Τριπολίτης, Δ. Μούτσης,"Delenda Est")

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 25-05-2009 12:22 ]

Ρε συνονόματε Νίκο (Roman), πραγματικά απορώ. Όλα όσα γράφεις για τους "κάποιους παραπάνω" που είναι και "Αμερικανάκια" και δεν θα πάνε να ψηφίσουν... από πού τα συμπέρανες? Απλή περιέργεια...

Παρά το γεγονός ότι δεν έχω καμία υποχρέωση να δικαιλογηθώ σε κάποιον πολεμοχαρή ακραίο συνομιλητή, θα σου πω μόνο τα εξής: Προσωπικά δεν έχω ούτε μίσος ούτε πικρία ούτε άλλο αρνητικό να βάλω για βιτρίνα μιλώντας σε κάποιον. Και ούτε χρειάζομαι βιτρίνα. Δεν με ενδιαφέρει καν η "διαφήμιση" των πολιτικών μου θέσεων, όχι μόνο σε ένα μουσικό forum αλλά και πουθενά αλλού. Δεν με ενδιαφέρει να προσηλυτίσω κόσμο, ούτε με ενδιαφέρει να ξεσηκώσω κάποιους να "επαναστατήσουν" απέναντι σε έναν φανταστικό εχθρό. Ψηφίζω ρεαλιστικά και με συνείδηση εκείνους που θεωρώ ότι με καλύπτουν ιδεολογικά στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, εκείνους που πιστεύω ότι θα υπερασπιστούν καλύτερα τα δικαιώματά μου, εκείνους που εκτιμώ ότι θα διορθώσουν κάποια από τα κακώς κείμενα. Αν θεωρείς βολεμένο κάποιον που δουλεύει 12 ώρες την ημέρα χωρίς να ξέρει αν αύριο θα έχει να καλύψει τις υποχρεώσεις του για να μην μπει φυλακή, είσαι αρκετά μακρυά από την πραγματικότητα. Οι κάθε ιδεολογίας βολεμένοι είναι άλλοι, φίλε μου. Και εσύ και ο κάθε εσύ παίζετε άθελά σας το ρόλο του υποστηρικτή της μιας και μοναδικής αλήθειας, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι καμία ιδεολογία δεν είναι ιδανική. Πόσο μάλλον όταν καμουφλάρεται πίσω από τη λογική "ψήφισε εμάς για να τιμωρήσεις τους άλλους". Τί λέτε ρε? Πάτε καλά? Big Brother είναι οι εκλογές και θα δώσω μια αρνητική ψήφο στον Μπάμπη επειδή μυρίζουν τα πόδια του? Λυπάμαι αλλά αυτό δεν είναι υπεύθυνη στάση, είναι επικίνδυνα ανεύθυνος λαϊκισμός, μιζέρια και κατάντια.

Αυτο ειναι που προσπαθω να πω.Δεν με νοιαζει τι και πως.Η ψηφος ειναι μεγαλυτερη δυναμη απο τον φραπε γλυκο με γαλα.

Αν σε προσβαλα εγινε επιτηδες λογω παρανοησεως και συγνωμη για αυτο.

Επιμενω στην θεση μου ομως.Οχι απαξιωση γιατι οδηγει στην απολυτη δικτακτορια.

Επισης θα πω και  το εξης.Πολιτικη ειναι ολα.Ακομα και εδω στο φορουμ αυτο.

Οχι  κομματικη...................................Πολιτικη.

Δεκτή. Κι εγώ κάνω το ίδιο λάθος (της βιαστικής κρίσης) ενίοτε. Ας το θυμόμαστε και οι δυο.

Οι πραγματικά βολεμένοι δεν κλείνουν καν οκτάωρο, και σίγουρα δεν αγχώνονται για το αύριο. Το παράδειγμα που έθεσα είναι προσωπικό, και σε βεβαιώνω ότι εγώ και ο κάθε εγώ δεν είμαστε σε καμία περίπτωση βολεμένοι...

Anyway... Όπως είπες κι εσύ, ξεφεύγουμε, οπότε το αφήνω εδώ.

ego prosopika den protimo kanena komma eis baros allou. kanena. omos eno ksero oti to na min psifizeis den einai lusi kai den to upostirizo, den to katadikazo. eksakolouthei o kathenas na exei dikaioma sto na min psifizei. tsp, to thema mou einai oti to protimo xilies fores na min paei na psifisei kapoios apo to na paei na psifisei xoris na thelei, na psifizei kapoion epeidi kapoios allos ton exei balei i ton exei peisei kai to kuriotero, na psifizei kapoios xoris pragmatika na kserei ti psifizei. xoris na exei pragmatiki gnosi tou kommatos pou thelei na psifisei. tote paidia autos protimo na min paei na psifisei dioti ousiastika den psifizei gia ton eauto tou.

Tου Χρηστου Γιανναρα

Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι πρωθυπουργοκεντρικό, που σημαίνει: μοναρχία όχι συνταγματική, αλλά απόλυτη. Το Σύνταγμα το αλλάζει ο πρωθυπουργός κατά την ανεξέλεγκτη βούλησή του, αρκεί να διαθέτει 180 έδρες στη Βουλή – το είδαμε στην πράξη το 1985. Αν δεν μπορεί να επέμβει και στο Σύνταγμα, αξιοποιεί το συνταγματικά κατοχυρωμένο απεριόριστο της πρωθυπουργικής μοναρχίας.

Δεν δεσμεύεται από κανέναν όρο εσωκομματικού δημοκρατικού ελέγχου. Χρησιμοποιεί την κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να επιβάλει όποια σύνθεση της κυβέρνησης θέλει – έστω και με κραυγαλέα ανίκανους ή προκλητικά φαύλους υπουργούς. Σπάνια (και για λόγους εντυπώσεων) επιτρέπει στους βουλευτές του να ψηφίσουν «κατά συνείδησιν» – τους νόμους που τον εξυπηρετούν τους ψηφίζουν οι βουλευτές έστω και «παρά συνείδησιν», σαν ανέγνωμα πιόνια. Ελέγχει τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων του κόμματός του, γεγονός που τον καθιστά αδιαμφισβήτητο σατράπη με αυλή κολάκων και λακέδων. Μαγειρεύει και επιβάλλει εκλογικούς νόμους προσαρμοσμένους σε επικαιρικές διευκολύνσεις της επανεκλογής του, αποφασίζει, με ιδιοτελή και μόνο κριτήρια, πότε θα διενεργηθούν εκλογές. Διορίζει τις ηγεσίες της Δικαιοσύνης, των Ενόπλων Δυνάμεων, της Αστυνομίας, όλων των Δημόσιων Οργανισμών, τους προέδρους και τους διευθύνοντες συμβούλους όλων των κρατικών εταιρειών. Ορίζει όλες τις υποψηφιότητες νομαρχών και δημάρχων του κόμματός του σε ολόκληρη τη χώρα και, βέβαια, τους ευρωβουλευτές του. Επιλέγει και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον επιβάλλει με την κοπαδιασμένη κοινοβουλευτική του πλειοψηφία ή τον παζαρεύει, υπό την απειλή εκλογών, εξευτελίζοντας τον θεσμό.

Με αυτά τα δεδομένα ο λαός δεν ψηφίζει κόμμα στις εκλογές, ψηφίζει απόλυτο μονάρχη. Σήμερα αυτή η επιλογή δεσμεύεται και από συγκεκριμένες δυναστείες: Οι υποψήφιοι έχουν διαδοχή εξ αίματος από οίκους και πατριές διαλαμψάντων μοναρχών στην προσχηματική και κατ’ επίφασιν «δημοκρατία» μας. Καμιά πολιτική προσωπικότητα, οποιωνδήποτε προσόντων, δεν μπορεί να αντιταχθεί στους κληρονομικώ δικαιώματι ηγέτες των δύο κομματικών σατραπειών που διεκδικούν την πρωθυπουργική μοναρχία.

Η χώρα σήμερα έχει παγιδευτεί σε πολιτικό αδιέξοδο, γιατί οι πολίτες οφείλουν να επιλέξουν απόλυτο μονάρχη ανάμεσα σε δύο άκρως προβληματικούς δελφίνους. Η δέσμευση στη διλημματική επιλογή καθορίζει τους δείκτες υπανάπτυξης της ελλαδικής κοινωνίας: Σύμφωνα με τις προεκλογικές δημοσκοπήσεις το 62% των ψηφοφόρων είναι έτοιμο να δώσει την ψήφο του και πάλι στις δύο κομματικές σατραπείες, στους άκρως προβληματικούς, αλλά κληρονομικώ δικαιώματι ηγέτες τους. Και από αυτή την πλειοψηφία των ψηφοφόρων το μέγιστο ποσοστό (60%) αιτιολογεί την πρόθεση της ψήφου του επικαλούμενο μόνο τον εθισμό – δηλώνει, δίχως αιδώ ή λύπην, ότι ψηφίζει πάντοτε σταθερά μία από τις δύο εκδοχές απόλυτης μοναρχίας χωρίς κριτική επανεκτίμηση της προτίμησής του («Κ» 23.5.2009).

Εφιαλτική υπανάπτυξη, ανατριχιαστική απερισκεψία ή ασυνείδητη και ενστικτώδης, όμως «σοφή» ενόρμηση αυτοσυντήρησης; Η λευκή ψήφος δεν υπονομεύει, ευνοεί τον διπολισμό και τρίτη κομματική επιλογή για τον νοήμονα ψηφοφόρο δεν υπάρχει. Τα μικρά κόμματα στην Ελλάδα δεν έχουν πολιτική σοβαρότητα, είναι μετερίζια ουτοπικών φιλοδοξιών ή αρρωστημένης δημοσιολαγνείας πολιτευτών, φυγάδων από τα δυναστικά ποιμνιοστάσια. Δεν υπάρχει μικρό κόμμα που να κυοφορεί ρεαλιστικές προϋποθέσεις ανατροπής του θεσμικά κατεστημένου διπολισμού, των φεουδαρχών που εκ περιτροπής καταληστεύουν και ρημάζουν τη χώρα.

Τα κόμματα καπηλείας της Αριστεράς γραδάρουν τον βυθό της πολιτικής και παιδευτικής μας υπανάπτυξης. Το ένα, το τάχα και «εκσυγχρονιστικό» έχει μεταλλάξει τα κοινωνιοκεντρικά οράματα της Αριστεράς σε συντεχνιακό καμουφλάζ αδίστακτου καριερισμού, ωμού ατομοκεντρισμού συμφερόντων – υιοθετεί τη βία και τον γκανγκστερικό εκβιασμό σαν όπλα δήθεν «κοινωνικής πάλης», ενώ πρακτορεύει απροκάλυπτα στην ελληνική κοινωνία τον νεοταξικό εθνομηδενισμό. Το άλλο, το «συντηρητικό» κόμμα, έχει επιλέξει τη φυγή στο παράλογο, στο εξωπραγματικό: ζει στο αστρικό νεφέλωμα νοσταλγίας του Σταλινισμού, συνθηματολογεί στοχεύοντας σε παραισθησιογόνα τεχνητής αναβίωσης του σοβιετικού «παραδείσου». Πρέπει να έχει κανείς σοβαρό πρόβλημα απώλειας της επαφής με την πραγματικότητα για να ψηφίσει ένα από τα κόμματα καπηλείας της Αριστεράς στην Ελλάδα σήμερα.

Υποδηλώνει λοιπόν ενστικτώδη, αλλά «σοφή» ενόρμηση αυτοσυντήρησης το 62% των πολιτών που εμμένουν στον διπολισμό; Είπαμε ότι πρόκειται σαφέστατα για επιλογή μονάρχη, όχι επιλογή κόμματος ή πολιτικής ή κοινωνικού στόχου. Και το δίλημμα εντοπίζεται σε δύο δελφίνους με πολλά κοινά γνωρίσματα και κάποιες δευτερεύουσες διαφορές:

Και οι δύο δεν χρειάστηκε να παλαίψουν ποτέ για τίποτα στη ζωή τους: Δεν κρίθηκαν στον επαγγελματικό - κοινωνικό στίβο προτού φιλοδοξήσουν να διαχειριστούν τα κοινά. Κάθε μέρα που ξημερώνει ξυπνούν ξέροντας ότι τους έτυχε ο πρώτος λαχνός του λαχείου. Η δυναμική της ανέλιξής τους βασίζεται στο οικογενειακό τους όνομα και μόνο.

Επομένως είναι και εξαιρετικά δύσκολο να έχουν φίλους, σχεδόν αδύνατο να ακούσουν ειλικρινή, ρεαλιστική κριτική. Εζησαν και ζουν στη γυάλα του οικογενειακού τους ονόματος, δεν έχουν ζυμωθεί με την κοινωνία. Γι’ αυτό και δεν ξέρουν να εντοπίζουν ανθρώπινη ποιότητα. Βασίζονται σε συγκυριακά «φιλαράκια», σε ρηχόμυαλους συγγενείς.

Στην πολιτική τους διαδρομή έχουν κοινό το στίγμα της αποτυχίας: Ο ένας χρημάτισε υπουργός παροιμιώδους ανεπάρκειας, ο άλλος πρωθυπουργός ανεπανάληπτης ατολμίας και ραστώνης. Ως κομματικοί αρχηγοί δεν έχουν δώσει το παραμικρό δείγμα δημιουργικής φαντασίας, σθένους για να τολμήσουν τομές, να πρωτοτυπήσουν, να διακινδυνεύσουν γόνιμες ανατροπές.

Είναι και οι δύο εξίσου ενδοτικοί στο ψεύδος: Ο ένας αυτοχαρακτηρίζεται «σοσιαλιστής» (ύψιστε Θεέ!), ο άλλος, ο μνημειώδους ατολμίας, καυχάται συνεχώς για «μεταρρυθμίσεις»! Δεν επεξεργάστηκαν ούτε αποτόλμησαν ποτέ λύσεις των καίριων προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας, επαγγέλλονται συνεχώς «διαλόγους», συμβιβάζονται με ασήμαντες «βελτιώσεις», αναμηρυκάζουν καυχήσεις για το τίποτα. Η δημοκοπική τους ρητορική είναι αναξιοπρεπής ψευδολογία καλοχτενισμένη από μαστόρους της εξαπάτησης.

Διαφέρουν στα δευτερεύοντα: Ο ένας δεν διαθέτει παιδικά βιώματα πατρίδας στη χώρα που φιλοδοξεί να κυβερνήσει και τα ελληνικά δεν είναι μητρική του γλώσσα – η εκφραστική αδεξιότητα τον εκθέτει. Μιμείται ύφος και χειρονομίες του πατέρα του, τον αδικεί και το παρουσιαστικό του: φιγούρα επαρχιακού γυμνασιάρχη περασμένων εποχών. Ο άλλος έχει σίγουρο ρητορικό ταλέντο, αλλά δείχνει να μην έχει αισθήματα, να μην τον αγγίζει τίποτα, να είναι όλα ένα παιχνίδι εντυπώσεων. Σαν να ασχολείται με την πολιτική όπως με το σκάκι, το μπριτζ ή το τάβλι. Από βαρεμάρα.

Αν είναι αυτές οι συντεταγμένες του διπολισμού, η ελληνική κοινωνία τον συντηρεί όχι από ενστικτώδη «σοφία» αυτοπροστασίας. Μόνο από απαιδευσία και υπανάπτυξη.

Iσως λίγο ακραιος,αλλα στα περισσότερα που αναφερει,δεν εχει και άδικο....