erxetai ekei pu den tin 8eleis kai fevgei otan arxiseis na tin anazitas...
Υπάρχει και πολύ ευτυχώς μάλιστα....
Στη μοναξιά μπορεί κάποιος να βρεί τον εαυτό του...μη το παρακάνουμε κιόλας και η κοινωνικότητα καλή είναι....
ε βαιβαια και απο αυτο να μην εχω
lope
08.12.2005, 15:01
Παιδια καπου υπαρχει μπερδεμα και καλα ειναι να το ξαναδουμε το θεμα !
Επανερχομαι για να πω οτι το μονος ειναι αλλο απο τη μοναξια ...Τι λετε ?
Μοναξιά υπάρχει όταν θέλουμε να είμαστε με κάποιον και δεν μπορούμε, παρά το ότι γύρω μας μπορεί να υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που αγαπάμε και μας αγαπούν.
Επίσης, μοναξιά νιώθω, προσωπικά, όταν αισθάνομαι ότι δεν μπορεί κανείς να με βοηθήσει σε κάποιο πρόβλημα, ούτε καν ο ίδιος μου ο εαυτός.
υπαρχει..βεβαια υπαρχει...αλλα μονο και μονο για να σε κανει να θυμασαι τις ομορφες στιγμες που εχεις περασει....
Ναι αλλα τωρα βαρεθηκα την μοναξια.
Η μοναξιά είναι το μόνο κοινό σημείο όλων των ανθρώπων.....
και φυσικά αποτελεί και το σημαντικότερο στοιχείο....
η απόλυτη μοναξιά είναι πολύ δύσκολη...
το θέμα είναι να βρεις το σωστό άτομο το οποίο θα εξαφανίσει την μοναξιά σου...
@ εικόνες αντί για λέξεις .
@ Ακόμα μία λοιπόν. Σήμερα "κάνει" εικόνες για μένα.
Quote:
|
Το μέλος nefos στις 30-01-2006 στις 21:59 έγραψε:
@ Ακόμα μία λοιπόν. Σήμερα "κάνει" εικόνες για μένα.
|
|
Αφου κάνει εικόνες, πιάσε αλλη μια!
Μοναξιά δεν υπάρχει εκεί που ένας άνθρωπος
σκάφτει ή σφυρίζει ή πλένει τα χέρια του.
Μοναξιά δεν υπάρχει εκεί που ένα δέντρο
σαλεύει τα φύλλα του. Εκεί που ένα ανώνυμο
έντομο βρίσκει λουλούδι και κάθεται,
που ένα ρυάκι καθρεφτίζει ένα άστρο,
εκεί που βαστώντας το μαστό της μητέρας του
μ΄ανοιγμένα τα δύο μακάρια χειλάκια του
κοιμάται ένα βρέφος, μοναξιά δεν υπάρχει.
Νικηφόρος Βρεττάκος από " Το βάθος του κόσμο¨'
@ Να και το μοναχό αγόρι...
Μοναξιά για μένα είναι ένα κενό που νοιώθω είτε έχω φίλους είτε όχι, είτε είμαι με κόσμο είτε όχι. Είναι ένα κενό σαν αυτό που έχουν τα κομμάτια του παζλ, το οποίο περιμένει να έρθει κάποιο άλλο να το γεμίσει. Είναι η αίσθηση που έχω όταν αισθάνομαι ότι κανείς (ή τα άτομα που αγαπώ) δεν με καταλαβαίνει. Όταν γίνεται, όταν δηλαδή επιβάλλεται από εσωτερικούς ή εξωτερικούς παράγοντες, είναι μια κατάσταση αφόρητη.
Από την άλλη, όμως, όταν την επιδιώκω κατά κάποιο τρόπο, όταν θέλω να αποστασιοποιηθώ και να απομονωθώ (όχι απαραίτητα και από τους ανθρώπους) για να βρω τον εαυτό μου (όπως λέει και η Γλαύκη σε παλαιότερο post) μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά.
Μόνη πάντα σε κάποιο νησί
εκεί να κοιτάζω τη θάλασσα
σε παραλία μυστική.
Φόβος δεν υπάρχει
έχει χαθεί με τους ανέμους
που φεύγουν μακριά.
Υπάρχει ,όμως, μόνο ο πόνος
δυνατός κι αβάσταχτος
που ούτε το κύμα δεν μπορεί
να τον πάρει μακριά.
Και μόνη παρέα η μοναξιά
πάντα δίπλα μου
σύντροφος πιστός...
Quote:
|
Το μέλος Dj_kerveros στις 10-09-2005 στις 23:06 έγραψε:
Μοναξια μου όλα...
Μοναξια μου τιποτα...
Μη μ' αφηνεις τώρα
που ειναι ολα πιο δυσκολα
Και φυσικα υπαρχει μοναξια, υπαρχουν φορες που δε την αντεχουμε και υπαρχουν φορες που την εχουμε μεγαλη αναγκη!! 
|
|
Συμφωνω απολυτα...
Πιο καλη η μοναξια απο σενα που δε φτανω...
Μια σε βρισκω,μια σε χανω!
Πιο καλη η μοναξια...!
Oσο φευγω,γυριζω....
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : mariaaa στις 05-02-2006 15:02 ]
Η μοναξιά…
δεν έχει το θλιμμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλιών «καλών» καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοιδίσιο βλέμμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά
έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι-Αγ. Βαρβάρα-Κοκκινιά
Τούμπα-Σταυρούπολη-Καλαμαριά
Κάτω απ΄ όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται και αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης- εδώ κοντά ειν’ η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε πρωί να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία ατέλειωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γαντζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλητη ζεϊμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω απ’ τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει…
Κατερίνα Γώγου από τη συλλογή της «Ιδιώνυμο»
Τα όνειρα των τραίνων-ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΝΤΑ
Μονάχος βρισκόμουν μέσα στο τρένο, το μοναχό,
αλλά δεν ήμουνα ο μοναδικός μόνος,
εκεί είχαν μαζευτεί πολλές μοναξιές…..
