Στίχοι που μπορούν να μελοποιηθούν.

Η  πληγή.

Κουπλέ

Σαν βαριά συννεφιά
που σκεπάζει το σώμα,
με το γκρίζο της χρώμα
το μυαλό τη καρδιά
η αγάπη αυτή
αλυσίδα θυμίζει
τη σκλαβιά που ορίζει,
στη δική μου ψυχή…

Κουπλέ

Καθώς, λέξη ιερή
που αλλάζει τα πρέπει
και, τα πάντα ανατρέπει
μοιάζει τόσο πικρή
όπως, βγαίνει ψυχρά
από χείλη που ενδίδουν
διαρκώς κι’ αναδίδουν
προδοσία, ψευτιά…

Κουπλέ

Τότε, πως ν’ αφεθεί
το αστείρευτο μίσος,
που αφοπλίζει τα ίσως
λογικά να φερθεί…
Όταν, κρύβει η αυταπάτη
τη ντροπή,  την απάτη
δίνοντας  ανοσία,
σε αγάπης,  πληγή. 

Θα μας γράψει η ιστορία.

Κουπλέ

Θα μας γράψει η ιστορία
ότι, πήραμε φωτιά
από τα ζεστά μας χάδια
κι’ από τα καυτά φιλιά.
Θα μας γράψει σου το λέω
τέτοια, θα ναι η τροπή
αφού, είμαστε φευγάτοι
είμαστε κι’ οι δυο, τρελοί.

Ρεφρέν

Κι’ όσοι υποκριτές, στο δήθεν
τάχα ντρέπονται, για μας,
θα ναι ποιο καλά να κάνουν
μπρος στη τρέλα μας, σιλάνς
κι’ αν ελπίζουν στο φινάλε,
θα μας βγούνε, με ρελάνς
η φωτιά του ερωτά μας,
θα τους πάρει τη ρεβάνς.

Κουπλέ
Θα μας γράψει η  ιστορία,
σαν θεότρελες  καρδιές
διαχρονικά  που ανάψαν
τις ποιο φίνες πυρκαγιές,
στα σεντόνια της αγάπης,
με τη τρέλα μας γυμνή
ασταμάτητοι και, δίχως
περιθώρια, για ντροπή..

Ρεφρέν

Κι’ όσοι υποκριτές, στο δήθεν…

…Μετά την ιαχή!

Κουπλέ

Μ’ ένα τσιγάρο σέρτικο
ρίσκο κι’ αν πάρουμε,
στο κόσμο αυτό το ψεύτικο
φρένο να βάλουμε,
ούτε και στο επίτηδες
θα τον αντέξουμε,
σβήσε το αποτσίγαρο
κι΄ άντε να τρέξουμε.

Ρεφρέν

Κορφολογούν τις μνήμες μας
όνειρα απατηλά,
γιατί μες τα λασπόνερα
δε ζουν αληθινά
πόσο μια γόπα σέρτικη
ν’ αντέξει στη βροχή,
άσχημη η ανάσα μας
μετά την ιαχή.

Κουπλέ
Βρώμικα συναισθήματα
μπλέκουνε στο μυαλό,
πάνω από φιλότιμο,
πάνω από.. Θεό
όσο κι’ αν στρίβουμε καπνό
τα λάθη ανήμερα,
σκοτώνουν κάθε αύριο
το χθες, το σήμερα.

Καραβάκια του μυαλού

Κουπλέ

Καραβάκια του μυαλού,

σαν τους γλάρους του γιαλού,

για  ανήσυχα λιμάνια

όταν  σαλπάρετε

τα όνειρα μου ναυαγούς,

με λαθραίους και τρελούς,

στα απύθμενα αμπάρια σας

να βάλλεται.

Ρεφρέν

Γιατί, δε θέλω άλλο πιά

στη σκέψη να ματώνω

ελπίδα δε περίσσεψε

το πόνο ν’ αρματώνω,

τα κίβδηλα τριγύρω μου

ντυμένα με στολίδια,

με το χιτώνα της ντροπής

να  κρύβουν την  αλήθεια.

Κουπλέ

Καραβάκια του μυαλού,

βρείτε άστρα του ουρανού

τους αγέρωχους κομήτες

και ιππεύσατε

κι’ όποια ιδέα μου φανεί

με αθάνατο σκοινί

στου, Οδυσσέα το κατάρτι

να τη δέσετε..

Ρεφρέν

Γιατί, δε θέλω άλλο πιά..

Η άβγαλτη πουλάδα

Κουπλέ

Από ένα κοτέτσι μέσα

τη κοπάνησε η μπαμπέσα

νεαρά, ωραία κότα

που είδε ανοιχτή τη πόρτα.

Άβγαλτη, σε κόσμο άλλο

βρίσκει μόρτη παπαγάλο

που της λέει έχω βάρκα,

έρχεσαι μαζί μου τσάρκα?

Ρεφρέν

Τις πουλάει παπαρδέλες,

για ζωή γεμάτη τρέλες

όνειρα, χρυσά φεγγάρια

λούσα και, μαργαριτάρια.

Θαμπωμένη η πουλάδα

στο λουστρίνι στη γυαλάδα

δέχτηκε στο πι και φι, της

να τον κάνει, εραστή της.

Κουπλέ

Μα στου έρωτα τις γλύκες

πάνω που έσβηναν οι απλίκες

της ξεφούρνισε απίκο,

για να της περάσει …κρίκο

πρέπει είσπραξη να πιάνει

κι’ έτσι, πείθει το χαϊβάνι

μπας και πιάσουν κάνα φράγκο

να πηγαίνει, μ’ ένα τράγο.

Ρεφρέν

Κάπου εκεί η αφράτη κότα

άρχισε καινούρια ρότα

βγήκε, στο κλαρί που λένε

κι’ όλες οι πουλάδες κλαίνε

χώρια που ο παπαγάλος,

Δον Ζουάν όντως μεγάλος

τα έφτιαξε με καρδερίνα

και πουλάει, νέο ποίημα.

[ τροποποιήθηκε από τον/την Hithiklosprio, 26-07-2016 14:03 ]

Πάλι, Σαββατοκύριακο.

Κουπλέ

Δέκα ευρώ στη τσέπη μου

κι’ αμάξι χαλασμένο

τι να σκεφτώ, με το μυαλό

διαρκώς σταματημένο.

Τύχη μου αφιλότιμη

μη με εξοργίζεις βάστα

γιατί, σε μένα διαρκώς

κόκκινη, δείχνεις κάρτα.

Ρεφρέν

Πάλι, Σαββατοκύριακο

σ’ απελπισίας βάρδια,

να κάνω με τη μοναξιά

και τέσσερα ντουβάρια.

Κουπλέ

Ρεύμα κομμένο και νερό

απλήρωτο για μήνες

χώρια τις αφιλότιμες

της μνήμης σκοτοδίνες

ν’ ανασκαλίζουν διαρκώς

κάτι παλιά κιτάπια

που κάναν τα σημερινά

απαίσια, ρημάδια.

Ρεφρέν

Πάλι, Σαββατοκύριακο…

Το ρετάλι.

Κουπλέ

Ήρθανε σύννεφα βαριά

και την αγάπη στα σχοινιά

βρήκαν να είναι προ πολλού

εκεί, απλωμένη.

Κανείς, δε νοιάστηκε να δει

αν τη χτυπάει η βροχή

σιγά το πράγμα, κουρελού

ήταν  μπαλωμένη.

Ρεφρέν

Της απιστίας η φθορά

τα χρώματα τα ζωντανά

είχε ξεκόψει κι’ έμεινε

ξεθωριασμένη.

Της προδοσίας ο λεκές

σκίασε τόσο τις βαφές

που ούτε πια η καταιγίδα,

το ξεπλένει.

Κουπλέ

Ήρθε και άγριος βοριάς

ν’ αποτελειώσει μονομιάς

το ξεφτισμένο της αγάπης

μαύρο χάλι

το κάνε φύλλο και φτερό

έτσι κι΄ αλλιώς από καιρό

είχε αφεθεί ειρωνικά,

σαν το ρετάλι.

Ρεφρέν

Της απιστίας η φθορά…

Ανώνυμος

Κουπλέ

Στο μαύρο το μανδύα σου
που όλα τα σκεπάζεις
πες μου γιατί είσ’ …αόρατος
και υπογραφή δε βάζεις?
Μήπως, δεν είσαι φρόνιμος
κι’ όλοι σε ψιθυρίζουν
γι’ αυτό, περνάς ανώνυμος,
να μη σ’ αναγνωρίζουν?

Ρ
Μα, δεν πειράζει!
Πάμπολλες φορές η ανωνυμία
κρύβει κάποιο μυστήριο,
έχει μια γοητεία!

Κουπλέ

Σαν Οδυσσέας προφανώς
σκέφτηκες μια πλάνη.
Έτσι και το επίθετο
δεν έκανες φιρμάνι.
Στη φαντασία του λοιπόν
αφήνεις το καθένα
να, σε θεωρεί ως … Πολύφημο
η πονηρό,… Κανένα!

Ρ
Μα, δεν πειράζει!
Πάμπολλες φορές η ανωνυμία...

Κουπλέ
Όχι πως, το επικροτώ,
μα ούτε σε δικάζω.
Επώνυμους η ανώνυμους
στο ίδιο καζάνι βάζω,
κι’ αφήνω το ανακάτεμα
στη τύχη, που χει πείσμα.
Η θα σου σβήσει το όνομα
η θα στο κάνει φίρμα!

Τέρμα.

Κουπλέ

Περίμενε, περίμενε

και φτάνω, όπου να ναι

τα ποιο όμορφα στολίδια σου,

στην άφιξη μου βάλε

ας επιστρέφω ως άσωτος

υιός, στην αγκαλιά σου

στρώσε τα ωραιότερα,

πολύτιμα χαλιά σου.

Ρεφρέν

Ξέρω οι αταξίες μου,

σε πλήγωσαν μωρό μου

μα τώρα σου υπόσχομαι,

θα είσαι στο πλευρό μου,

κυρία αποκλειστική

εσύ, μες τη καρδιά μου

τέρμα τα ξεμυαλίσματα

λάθη, νεανικά μου.

Κουπλέ

Πικρά σημάδια αν άφησε

η συμπεριφορά μου,

θα τα γιατρέψουν μάτια μου

τα αγνά αισθήματα μου

μαζί ,με τα συγνώμη μου

τον όρκο, που σου δίνω

βαρύ να πέσει ανάθεμα,

σε μένα αν ξαναφύγω.

Ρεφρέν

Ξέρω οι αταξίες μου….

Άφεση αμαρτιών

κουπλέ
Έριξες τον ίσκιο σου βαρύ,
στο αίθριο λιοστάσι των ονείρων.
Γύρισες ανάποδα τη γη,
με εγωισμό εκτός ορίων!
Φταις, κι’ όμως δε σκέφτομαι στιγμή
τείχη αδιαφορίας ν’ ορθώσω.
Σε αγαπώ, ετούτο μόνο μου αρκεί
θυσιάζω κάθε τι, μη σε πληγώσω!

ρεφρέν

Έρμαιο κατάντησα, φτερό,
στην απόχη της αγάπη σ’ αργοσβήνω
όλα τα υπομένω κι’ αν πονώ,
άφεση αμαρτιών, σου δίνω!

Κουπλέ
Άγγιξες ευαίσθητη χορδή
στη ανόθευτη αρμονία της ψυχής μου
ερμηνεύοντας, με φάλτσα υπερβολή
ρέκβιεμ που ορίζει τη ζωή μου.
Σφαίρα τελευταία στο κορμί
ρίξε μου την άρνηση σου ωστόσο,
δίπλα σου αν …πεθάνω σαν σκυλί
πάλι ευθύνες, δε θα σου χρεώσω.

ρεφρέν
Έρμαιο κατάντησα, φτερό…

Είσαι εκεί.

Κουπλέ
Μπορεί, να έφυγες
ταξίδι, σ’ άλλους κόσμους
σ’ άγνωστους ουρανούς
δίχως , επιστροφή.
Μ’ εγώ, σε νιώθω
τρυφερά, πάνω απ’ τους ώμους
η παρουσία σου
είναι έντονα, αισθητή.

Ρεφρέν
Είσαι, στα χείλη μου,
σαν το γλυκό τραγούδι,
σε κάθε ψίθυρο
ηχώ μελωδική,
μέσα στο κήπο μου
ολάνθιστο λουλούδι,
σ’ ότι λατρεύω και , αγγίζω
είσαι εκεί!

Κουπλέ
Τη μοίρα, που έπαιξε
ανάρμοστο παιχνίδι
τη καταριέμαι
διαρκώς και, τη μισώ
μ’ εσένα αγάπη μου
ποτέ, δεν απαρνιέμαι
κι’ όπου να βρίσκεσαι,
μια μέρα, θα σε βρω.

Ρεφρέν
Είσαι στα χείλη μου…

Ύπο μάλης.

Στα πρώτα βήματα σου αναθάρρησες
τη πρόσθεσες επ’ ώμου και μπαρκάρισες,
με πρόσωπο καθάριο ήσουν απέναντι
σου χρώσταγε και πήρες μόνο έναντι.
Δε μίλησες συνέχισες,στη ρώτα της
καλύπτοντας, με όνειρα τα νώτα της
αχάριστες και πάλι δόσεις πλήρωσε
αντί να σ’ εξοφλήσει, σ’ αποκλήρωσε.

Την είχες όπως όλοι μας ως πρότυπο,
σε χόρτασε, ευμεγέθη υπόθετο
βαρέθηκες παρ’ όλη τη προσπάθεια
να σου επιδίδει ανεξόφλητα γραμμάτια.
κι' αγριωπή, σαν είδες τη συνέχεια,
στην άκρως επικίνδυνη ανέχεια
έδειξες πλάτη αιφνιδίως και …λουφάρισες
επάνω στα …βραχώδη της …στουκάρισες!

Δε συμμετέχεις πλέον, στη χασούρα της
τα χνώτα από τη μπόχα τη μαστούρα της
επιταγές, σαν απαράδεκτες διέγραψες
στο Τειρεσία της απάθειας την έγραψες.
Ευγνωμοσύνη, που ν’ αφήσεις, δε σου σμίλεψε
σου στέρησες το ήθος, σε ρεζίλεψε
κι’ εφ’ όσον στα σαλέ της, δεν εισχώρησες
τη πήρες υπό μάλης και …αποχώρησες!

Ανθρώπινες σχέσεις.

Κουπλέ

Τα πήρα στο κρανίο  μου,

 θα πω άσχημες λέξεις,

για όλους, που μοστράρουν

 τις ανθρώπινες τις σχέσεις.

  Φτηνιάρικα αρώματα

φρού, φρού και διαλέξεις

 στεγνά χειροφιλήματα

διαρκώς, με  επισκέψεις.

Θηρία τα ανθρώπινα

και πως να τα παλέψεις,

σ’ ένα τεράστιο παραβάν

από κλειστές συσκέψεις

όπου, σαν κλειδαρότρυπα

θέλει η ζωή μας μάτι

καρφιά και μαχαιρώματα

μόλις γυρίσεις, πλάτη.

2

Το γέλιο πέφτει σύννεφο,

 στου διπλανού τα λάθη

όλο κακία σκέφτεσαι

αυτός, καλά να πάθει,

κι’ άμα θαρρούνε πέτυχες

 κλεψιές σου, θ’ αναδείξουν

σαν τους γυαλίσεις μετρητό

 σκύβουν, για να σε γλύψουν.

Γεμάτα πάντα τα μυαλά,

με πονηρές προθέσεις

ανώμαλες η ειδεχθείς

 έξεις μα και ορέξεις

σφογγοκολάριοι ολκής,

κάθε λογής τσανάκια

  τοκογλυφία, εκπορνισμός,

μαφιόζοι,  βαποράκια.

Ρεφρέν

Αυτές τις σχέσεις, δε μπορώ,

  δε τις γουστάρω πάσο,

  προτεραιότητα έβαλα θέση,

αλλού να πιάσω

και μετά συγχωρήσεως 

αν πρέπει να διαλέξω,

μπουρδολογίες διαρκώς

μπλάκ χιούμορ, για να αντέξω,

θα προτιμήσω ένδοξα

μονάχος  να παλέψω

τραβώ το καζανάκι μου

μετά που, θα τις χέσω!

Κουπλέ

Να σου κολλάνε διαρκώς,

μια πρόχειρη ταμπέλα

όσοι φορούν, στο στόμα τους

 φτηνιάρικη μασέλα.

Άλλοι να παίζουν…χαβαλέ,

 μια ριξιά στα ζάρια

ενώ επαιτούνε δίπλα τους

παιδάκια, στα φανάρια!

Όλοι μας καταντήσαμε,

σαν ερπετά, στο χώμα

ξεκλέβουμε και τη μπουκιά

του άλλου, απ’ το στόμα

πισώπλατα οι συγγενείς

 και φίλοι, σε χτυπάνε,

σαν βρουν την ευκαιρία τους,

 σε λιώνουν, σε πατάνε!

4

Των νέων ανομήματα

και των γονιών τα λάθη,

στα ευαγή ιδρύματα

κρυμμένα είναι, ράκη.

Ποιος άραγε, θα το νοιαστεί

 να δούμε τι, θα γίνει

που πάει η ανθρωπότητα,

 στο τέλος τι, θα μείνει

όταν οι σχέσεις έγιναν

δούναι -λαβείν μονάχα

κι’ εκείνο που κυριαρχεί

πρωτίστως μες τη πιάτσα

το πάτα με να, σε πατώ,

στο δίκιο το δικό μου

εσύ κι’ αν σκυλοπνίγεσαι

σώζω τον εαυτό μου!

Ρεφρέν

Αυτές τις σχέσεις, δε μπορώ…

Θυμάμαι.

Θυμάμαι εκείνη την υπέροχη στιγμή
τότε, που ζήτησες μαζί μου να χορέψεις,
κι’ ήταν τα ματιά σου γλυκά, μενεξεδί
που δεν απέφυγα εσύ, να με πλανέψεις.
Θυμάμαι ήταν, μια πανσέληνο τρελή
στην αγκαλιά σου, σαν με κράταγες σφιγμένη
όλοι τριγύρω, μας κοιτούσαν γελαστοί
κι’ εγώ, στον ώμο σου ανέμελα ριγμένη.

Έπαιζε εκείνο το υπέροχο ταγκό
και με το πάθος σου, με είχες συνεπάρει
ίσα, που πρόφταινα ν’ ανταποκριθώ,
στα βήματά σου, στου ρυθμού τη παραζάλη.
Ήταν η ώρα, που μου είπαν σ’ αγαπώ
μεθυστικά τα δυο μισάνοιχτα σου χείλια
και της καρδιάς μου γέμισαν τον ουρανό,
με της αγάπης τα πανέμορφα κειμήλια.

Σαν τα θυμάμαι όλα αυτά αργοκυλά,
ένα μου δάκρυ, για τα χρόνια τα ωραία
εκείνα, που έσβησαν στου χρόνου τη φθορά
αφήνοντας μου αναμνήσεις, για παρέα.

Σύξυλο.

Είτε πάνω, είτε κάτω

έστω, πίσω κολλητά

η ζωή πάντα, στη φέρνει

πλαγιομετωπικά.

Άδικα πας να ξεφύγεις

με ζιγκ, ζαγκ η αναστροφή

στρυμωγμένο, θα σε σύρει,

σ’ επικίνδυνη, στροφή.

Παίρνεις ρίσκα, ταξιδεύεις

κόντρα ή ολοταχώς

μα, αν θαρρείς την κοροϊδεύεις

πράττεις, ανεπιτυχώς.

Ίσια πλώρη, ίσια πρύμνη

σκέψη ριψοκίνδυνη

απ’ τα μάτια, δε σ’ αφήνει

κι’ ας το παίζει, ακίνδυνη.

Μόλις πας να προσπεράσεις

κάνει άκρη σκόπιμα,

ως το φίνις αν προφτάσεις,

σ’ έκλεισε μονότερμα

αν αποτολμήσεις σκέρτσο,

να τις βγεις, με ημίψηλο

παίρνει ανάποδες, ρετάρει

και σ’ αφήνει… σύξυλο!

Με συννεφιά ταξίδεψα
με συννεφιά γυρίζω,
μες στην αμετροέπεια
που λέγεται, ζωή.
Νομοταγής ξεκίνησα
μα πλέον, δεν ελπίζω
πίσω από τέτοια συννεφιά,
να υπάρχει… Ανατολή.

Σε πιάτσες συναλλάχθηκα
μ’ αγύρτες, κι’ εκτός νόμου,
που ανέκαθεν είχαν κοινό,
τον παρονομαστή.
Υποταγμένες οι ψυχές
με τα δεσμά του φόβου,
στον αγοραίο έρωτα
βορά, κάθε κορμί.

Αιχμάλωτα ερεθίσματα,
στο …άρρωστο μυαλό μου
έσκασαν, με έκρηξη συρμού
σε εκτροχιασμό,
έτσι κι’ αλλιώς, οι μάστιγες
κράτους και, υποκόσμου
με …βάπτισαν ανένταχτο,
περιθωριακό.

…Κέντρισα το αδέσποτο
σκοτάδι, στο άδειο βλέμμα,
να μετατρέψει το θυμό
σε άναρχη φωτιά,
στάμπαρα με πυρρόβεργα
το ματωμένο δέρμα,
υψώνοντας σαν λάβαρο,
μια σιδερογροθιά.

Η συννεφιά αν με σκέπασε
πόρνη ζωή, που είσαι
να σεργιανίσεις δίπλα μου
σαν μάνα , αδελφή?
Το …μίσος σου, με εξέθρεψε
γιατί, διαρκώς αρνείσαι
να ανοίξεις λίγα σύννεφα,
να δω, … Ανατολή!

ΤΩΝ ΦΑΝΑΡΙΩΝ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ

Των φαναριών το κόκκινο
και το χλωμό της μέρας
με φέρανε και σήμερα
στα πρόθυρα της τρέλας.
Δίχως προνόμια η ζωή
φαΐ, χωρίς αλάτι
μου δείχνει αδιέξοδο
ενώ της βάζω πλάτη!

Των φαναριών το κόκκινο
κι’ η στρόφιγγα του χρόνου,
μ’ έκαναν πρωταγωνιστή
σε μια ταινία τρόμου.
Μα το σενάριο η ζωή
που γράφει δεν μου βγαίνει
εγώ της πλέκω όνειρα
αυτή, με αποπαίρνει!

Των φαναριών το κόκκινο
παρέα με το γκρίζο
χρώμα που ζει στα μάτια μου
με κάνανε και βρίζω.
Πίσω από σύννεφα η ζωή
φεγγάρι που αργοσβήνει
βρίσκει διαρκώς μια αφορμή
σκιές για να μου ρίχνει.

Βοηθάτε κολλητάρια μου
φέρτε κεριά να πλάσω,
σαν του Δαιδάλου δυο φτερά
στους ώμους να περάσω.
Να αποδράσω ως Ίκαρος
στου ήλιου τα τοπία
γιατί αλλιώς βυθίζομαι
σε ανέσπερη ουτοπία!

Φουαγκρά

Απ’ τη ζωή μου, θ’ αφαιρέσω
τα συγγνώμη
παρωχημένα έχουν γίνει
και, ρετρό,
δεν τα ανέχονται της πονηριάς
οι νόμοι,
που επιβραβεύουν κάθε άσχημο,
αισχρό.

Απ’ το μυαλό μου, θ’ αφαιρέσω
τα πιστεύω
νεκρά κατάλοιπα, μιας άλλης
εποχής
στο σάπιο στίβο, με όσους ψεύτες,
θα κατέβω
τα σκαλοπάτια της δικιάς μου,
παρακμής.

Απ’ τη καρδιά μου, θ’ αφαιρέσω
κάθε αγάπη
κι’ αφού η μπέσα, είναι αδίκημα
βαρύ
στης προδοσία το φαρμακερό
κιτάπι
φαρδιά , πλατιά , καταχωρώ
υπογραφή.

Με συγχωρείτε δε ,θα ξαναπώ
ποτέ μου
έστω, κι’ αν …πάτησα το λόγο
της τιμής
ακόμη και, για σένα …φίλε,
…αδερφέ μου
μούρη, θα δείχνω συμπαράστασης
φτηνής.

Απ’ τη ζωή μου, θ’ αφαιρέσω
κάθε αξία
νταβατζηλίκι, θα πουλάω…
Φουαγκρά
ψέμα, απάτη, που έχουνε
υπεραξία
τέτοια, γουστάρει η παρέα…
Και, τρελά.

Σύξυλο.

Είτε πάνω, είτε κάτω
έστω, πίσω κολλητά
η ζωή πάντα, στη φέρνει
πλαγιομετωπικά.
Άδικα πας να ξεφύγεις
με ζιγκ, ζαγκ η αναστροφή
στρυμωγμένο, θα σε σύρει,
σ’ επικίνδυνη, στροφή.

Παίρνεις ρίσκα, ταξιδεύεις
κόντρα ή ολοταχώς
μα, αν θαρρείς την κοροϊδεύεις
πράττεις, ανεπιτυχώς.
Ίσια πλώρη, ίσια πρύμνη
σκέψη ριψοκίνδυνη
απ’ τα μάτια, δε σ’ αφήνει
κι’ ας το παίζει, ακίνδυνη.

Μόλις πας να προσπεράσεις
κάνει άκρη σκόπιμα,
ως το φίνις αν προφτάσεις,
σ’ έκλεισε μονότερμα
αν αποτολμήσεις σκέρτσο,
να τις βγεις, με ημίψηλο
παίρνει ανάποδες, ρετάρει
και σ’ αφήνει… σύξυλο!