Όχι άλλα τραγούδια αγάπης

Ελλάδα (Λένγκω Λένγκω)

Στίχοι: Γιάννης Μαρκόπουλος
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος

Στη κυρά μάνα μας μη δίνετε βοήθεια
ούτε μαγκούρα στο προσκέφαλο σιμά
γιατί θα δέρνει κάθε μέρα τα παιδιά της
κι όταν μιλάω θα με λέει αληταρά
κι αν δέρνει κάθε που γουστάρει τα παιδιά της
θα καταντήσουνε εμπόροι δουλικοί
τα νιάτα χάνονται στα βρόμικα σοκάκια
για να μετρήσουν με το μπόι τους τη γη

Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
πάψε να με κυβερνάς
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
πάψε να με τυρανάς

Κι αν θέλω τώρα να ακούγεται η φωνή μου
με πιάνει τρόμος από ίσκιους μακρινούς
χρυσάφι μοιάζει η συντροφιά σου στη ζωή μου
κι η ομορφιά σου μου γιατρεύει τους καημούς
ρε μπάρμπα κάτσε να μας πεις μιά ιστορία
πως ήταν τότες η μανούλα μας παλιά
έπεφτε ξύλο σα γινόταν φασαρία
ή σας νανούριζε με χάδια και φιλιά

Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
μου σπαράζεις την καρδιά
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
μου πληγώνεις τη χαρά

Κι ο μπάρμπας τότε σοβαρεύτηκε λιγάκι
τη κούτρα ξύνει και παράγγειλε καφέ
η μητέρα είπε ήταν ένα κοριτσάκι
που ορφανό μάζευε άνθη σε μπαξέ
τ΄άνθη στόλιζαν το αγέρωχο κεφάλι
μα όταν κοιμόταν πάλι πέφτανε στη γη
κι από τα λούλουδα που ο χάρος είχε βάλει
εμένα κράτησε να βλέπω τη ζωή

Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
μου΄χεις φάει τη ψυχή
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
φίλοι θα βρεθούμε όλοι μαζί

Αυτή παιδιά μου ήταν τότες η μανούλα
ο κήπος ύστερα εγέμισε ληστές
το κοριτσάκι μας το ντύσανε γριούλα
κι απ΄τα κουρέλια φαινότανε οι πληγές
κι αν μας χτυπάει με μανία και φωνάζει
τη βάζουν άλλοι με συμφέροντα πολλά
το όνειρο που φεύγει τη τρομάζει
να αναζητάει μιά χαμένη ελευτεριά

Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω μάνα
στο καμίνι της φωτιάς
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω μάνα
πες μας πάλι τι ζητάς

Φάνης - Αδελφοί Κατσιμίχα

Δυο χρόνια είχα να σε δω
και σε συνάντησα ξανά μια Κυριακή
κερνούσες ούζα
και κονιάκ στο καφενείο
και τα καλά σου φόραγες
σαν να 'τανε γιορτή

Δεν ήσουνα φαντάρος
για να σου πω καλός πολίτης
μα ούτε και που γιόρταζες
για να σου πω χρόνια πολλά

Τρελάδικο και φυλακή
δυο χρόνια και έξι μήνες
ήπια το ούζο κι είπα γεια χαρά


Το ξέρω ζήτησες δουλειά
σε χίλια δυο αφεντικά
κι όλοι ζητούσανε να δουν συστάσεις
προϋπηρεσία, μα μόλις είδανε κι αυτοί
πως είχες κίτρινο χαρτί σε διώξανε
σαν το σκυλί κι ούτε σ' αφήσανε να πεις
μια δικαιολογία


Και είπες στην αρχή καλά
κι' αλλού εζήτησες δουλειά
κι αλλού ξανά, κι αλλού τα ίδια και τα ίδια
Μα ήσουν άτυχος πολύ γιατί έπεσες
και σε εποχή που όλοι σφίγγαν το λουρί
κι εσύ είχες κίτρινο χαρτί
κι αυτό το χρώμα ξέρεις φέρνει αλλεργία


Κι ερχότανε κι ο πυρετός κάθε που νύχτωνε
σε τυραννούσε καλοκαίρι και χειμώνα
κι είναι μαρτύριο φοβερό το βίτσιο αυτό
το βρωμερό που σου 'μαθε στην φυλακή εκείνος
ο ψηλός από την Δραπετσώνα

Σου λείπει η σκόνη η λευκή το ξέρεις πως δεν
φταις εσύ φωτιές σου καίνε το κορμί,
κουτάλι και βελόνα

Και έκανες υπομονή γιατί φοβόσουν το κελί
καλόπιανες τη μοναξιά και τον ασβέστη που 'πεφτε
σαν χιόνι απ' το ταβάνι. Και μέχρι να σου βγει ψυχή
δεν θα ξεχάσεις μια στιγμή κάποια βράδια στην
φυλακή φωνές και κλάματα, κι είπανε το άλλο το πρωί
στο 15 το κελί ότι βιάσαν οι παλιοί τον έφηβο τον Φάνη


Κι όταν σε βρήκαν παγωμένο στο κελί σου
είπαν αυτός είναι από ώρα πια νεκρός
και κάποιος έτρεξε τηλέφωνο να πάρει

Πέντε βδομάδες τώρα υπόφερες το ξέρω
το ξέρω σου ‘λειψε η σκόνη η λευκή
και μου 'λεγες εκεί ξανά δεν θα γυρίσω
Βαρέθηκα τις νύχτες τις λευκές
σαν άνθρωπος κι εγώ θέλω να ζήσω


Δυο χρόνια είχα να σε δω και σε συνάντησα
ξανά μια Κυριακή
κερνούσες ούζα και κονιάκ στο καφενείο
και τα καλά σου φόραγες σαν να 'τανε γιορτή

κι όπως φεύγουνε οι μέρες και περνάνε οι βδομάδες
έτσι κρύβουν οι κοπέλες τις μοναχικές γιαγιάδες...
Ελένη Βιτάλη

ΑΝΟΙΧΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ :ΤΟΣΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΩΤΕΣ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ?
Όλα είναι απλά

Γιατί ν’ ακούς την καρδιά σου να χτυπάει στο μαξιλάρι σου
Κι αυτή να πίνει και να ξενυχτάει για χάρη σου
Γιατί να κλαις και να ζητάς συγγνώμη ενώ δε φταις
Κι εκείνη να λέει στις φίλες της πως δεν τη θες

Γιατί τον πρώην της τόσο να ζηλεύεις
Κι όλο να ψάχνεσαι μ’ αυτόν και ν’ αγριεύεις
Έχε καλύτερα το νου σου στον επόμενο
Το πρόβλημα είναι πάντα στον επόμενο

Όλα είναι απλά, άστο να πάει
Όλα είναι απλά, άστο αν πονάει
Πες της μονάχα ένα αντίο
Δε φταίει κανένας
Δε φταίει κανένας απ’ τους δύο

Τόσα τραγούδια για τους έρωτες γιατί να γράφονται
Λες κι όλα τα χρέη του ανθρώπου παραγράφονται
Και πια δεν έχει τίποτα άλλο ν’ ασχολείται
Παρά μονάχα πως η σχέση του απειλείται

Κι όταν στην πράξη δε νιώθει τόσο στέρεος
Κι αυτή τονίζει πως σε όλα είναι ακέραιος
Μάλλον έχει τελειώσει πια η ιστορία
Και κάποιος τρίτος περιμένει στη γωνία

Όλα είναι απλά, άστο να πάει
Όλα είναι απλά, άστο αν πονάει
Πες της μονάχα ένα αντίο
Δε φταίει κανένας απ’ τους δύο
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ
ΑΝΟΙΧΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

don t worry be happy-Κατσιμιχαίοι

Αθανασία
Μουσική/Στίχοι: Χατζιδάκις Μάνος/Γκάτσος Νίκος

Τι ζητάς Αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
δε μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πώς βαστά
Σ’ αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες, ποιητές
κι ένα κλωναράκι δυόσμο δεν τούς χάρισες ποτές

Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
Ομορφονιά, που δεν σε κέρδισε κανείς

Τι ζητάς Αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
ποια παράξενη θυσία η ζωή να σου χρωστά
Ήρθαν διψασμένοι Κροίσοι, ταπεινοί προσκυνητές
κι απ’ του κήπου σου τη βρύση δεν τους πότισες ποτές

Είσαι σκληρή...

TELEGRAPH ROAD-DIRE STRAITS

A long time ago came a man on a track
Walking thirty miles with a sac on his back
And he put down his load where he thought it was the best
And he made a home in the wilderness
He built a cabin and a winter store
And he ploughed up the ground by the cold lake shore
And the other travellers came riding down the track
And they never went further and they never went back
Then came the churches then came the schools
Then came the lawyers then came the rules
Then came the trains and trucks with their loads
And the dirty old track was the telegraph road

Then came the mines - then came the ore
Then there was the hard times then there was a war
Telegraph sang a song about the world outside
Telegraph road got so deep and so wide
Like a rolling river ...

And my radio says tonight it's gonna freeze


People driving from the factories
There's six lanes of traffic
Three lanes moving slow ...

I used to like to go to work but they shut it down
I've got a right to go to work but there's no work here to be found
Yes and they say we're gonna have to pay what's owed
We're gonna have to reap from some seed that's been sowed
And the birds up on the wires and the telegraph poles
They can always run away from this rain and this cold
You can hear them singing out their telegraph code
All the way down the telegraph road

You know I'd sooner forget but I remember those nights
When life was just a bet on race between the light
You had your head on my shoulder you had your hand in my hair
Now you act a little colder like you don't seem care ...
But believe in me baby and I'll take you away
From out of this darkness and into the day
From these rivers of headlights these river of rain
From the anger that lives on the streets with these names
'cos I've run every rod light on memory lane
I've seen desperation explode into flames
And I don't want to see it again ...

From all of these signs saying sorry but we're closed
All the way down the telegraph road

Aπ'το παράθυρο έρχεται η εικόνα του χειμώνα
βροχή που πέφτει, δέντρα που λυγίζουν στο βοριά
κι εσύ σκυμμένος πάντα εδώ με χέρια ματωμένα
συζήτηση αρχινάς με τον καθρέφτη σιωπηλά.

Γύρω σου κάποιες κίτρινες, παλιές φωτογραφίες
την εποχή που ήσουνα παιδί
το ραδιόφωνο απ'τα χρόνια του '50
στη μοναξιά σου παρηγοριάς φωνή.

Τι σού'δωσε η ζωή καλό για να θυμάσαι;
Σε πότισε με χάπια ηδονής
παραμυθένια χρώματα και γεύσεις του θανάτου
σε κάθε βήμα σου, σε κάθε σου πνοή.

Τώρα ο καθρέφτης έμεινε μονάχος μάρτυράς σου
σύμμαχος με τ'άθλια τα χρόνια που μισείς
σ'ένα τασάκι βρίσκονται σβησμένα τα όνειρά σου
σ'ένα μπουκάλι με ποτό η ίδια σου η ζωή...

Ο καθρέφτης του Αλκίνοου

Ο καθρέφτης του Φοίβου Δεληβοριά

χμ... Δεληβοριάς...
επισης:
Χριστούγεννα,
Φώτης,
η επίσκεψη του Καίσαρα,
ένας σκύλος στο Κολωνάκι κ.α.



[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: eneni on 09-06-2005 19:49 ]

Ατομική μου ενέργεια


Πάρε με νύχτα, πάρε με
στων αστεριών το άρμα
να σεργιανίσω μια ψυχή
που τυραννάω καιρό

Στον κόσμο αυτό παιδεύτηκα
γιατί ήρθα μ' ένα κάρμα
το παραπέρα απ' τη ζωή
να μάθω ν' αγαπώ

Ατομική μου ενέργεια
κι ανάσα μου στα χείλη
την πρώτη ουσία, την αρχή,
σηκώστε με να δω

Όχι από περιέργεια,
μα δε χωράω στην ύλη
κι ετούτη η ψεύτρα η εποχή
την έχει για θεό

Δίνε μου, κόσμε, δίνε μου
το πιο θλιμμένο όπα
να στο γυρίσω μια στροφή
με σώμα ευγενικό

Κι αν είναι από το είναι μου
κι απ΄ την καρδιά που το 'πα
να γίνει η αγάπη προσευχή
και στάχτη το κακό

Ατομική μου ενέργεια
κι ανάσα μου στα χείλη
την πρώτη ουσία, την αρχή,
σηκώστε με να δω

Όχι από περιέργεια,
μα δε χωράω στην ύλη
κι ετούτη η ψεύτρα η εποχή
την έχει για θεό

Πόσες φορές δεν ειχα νιώσει
σταλαγματιά μες τη βροχη,
τα συνεφα με ειχανε διώξει
κι εψαχνα το γιατι στη γη...

Ποσες φορες δεν ειχά νιώσει
σαν ακροβάτης σε σχοινι
που οι ακρες του ειχανε λιώσει
και εκανα δικτυ την κραυγη

Ποσες φορες δεν ειχες γράψει
τη λεξη "τέλος" με κραγιον
σ ενα καθρεφτη ραγισμένο
χλωμό σβησμένο μενταγιόν

Ποσες φορές δεν ειχες παίξει
κυνηγητό με τη φυγη
κρυφτο, λες κι ειχανε διαλέξει
να τα φυλάς μονάχα εσύ.

Sunday bloody sunday
U2

Καραγκιόζης

Κείνο που με τρώει κείνο που με σώζει
είναι που ονειρεύομαι σαν το Καραγκιόζη
φίλους και εχθρούς στις φριχτές μου πλάτες
όμορφα να σήκωνα σαν να 'ταν επιβάτες

Λευκό μου σεντονάκι λάμπα μου τρελλή
ποιό φορείο θα μας κουβαλήσει
βάλε στη σκιά σου τούτο το παιδί
που δεν έχει σώμα να ψηφίσει να ψηφίσει

Σαν κουκιά μετρώ τα λόγια του καμπούρη
πίσω απ' το λευκό πανί μέσ' απ' το κιβούρι
μα όσο κι αν μετρώ κάτι περισσεύει
τρύπια η αγάπη μας και δεν μας προστατεύει

Λευκό μου σεντονάκι λάμπα μου τρελλή
κόκκινο αυγό ή καρναβάλια
μέσ' από την κάλπη τη στατιστική
μας κοιτάει ο χάρος και του τρέχουνε τα σάλια

Σαν σκιές γλυστρούν λόγια και εικόνες
κάρα σκουπιδιάρικα φεύγουν οι χειμώνες
αν δεν ντρέπεσαι να καθίσεις πίσω
έλα στη παράσταση για να σε γιουχαίσω

Λευκό μου σεντονάκι λάμπα μου τρελλή
ποια αγάπη τάχα μας φυσάει
βάλε στη σκιά σου τούτο το παιδί
που δεν έχει απόψε που να πάει που να πάει

--------------------------------------

Δημοσθένους λέξις

Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Ερμηνευτές: Διονύσης Σαββόπουλος, Γιώργος Νταλάρας

Σαν βγω απ' αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει
οι δρόμοι θα 'ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη
τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι
αέρας θα με παρασέρνει σαν βγω απ' αυτή τη φυλακή

Κι ο ήλιος θ' αποκοιμηθεί μες στα ερείπια της Ολύνθου
θα μοιάζουν πράγματα του μύθου οι φίλοι μου και οι εχθροί
μαρμαρωμένοι θα σταθούν οι ρήτορες κι οι λωποδύτες
ζητιάνοι εταίρες και προφήτες μαρμαρωμένοι θα σταθούν

Μπροστά στην πύλη θα σταθώ με τις κουβέρτες στη μασχάλη
κι αργοκουνώντας το κεφάλι θα χαιρετήσω το φρουρό
χωρίς βουλή χωρίς Θεό σαν βασιλιάς σ' αρχαίο δράμα
θα πω τη λέξη και το γράμμα μπροστά στην πύλη θα σταθώ

Για την πατρίδα-Τρύπες


Πήδα γύρω από μεγάλους στρατώνες
Φυλάξου από ανύπαρκτους εχθρούς
Βράδια παρέα με εφιάλτες στους κοιτώνες
Μέτρα το χρόνο με άρρωστους σφυγμούς


Για την πατρίδα κι όλους αυτούς
Που δεκάρα για σένα δε δίνουν
Για γυναίκες, παιδιά, κουφούς και τυφλούς
Που κατάμουτρα στους δρόμους σε κοιτάν και σε φτύνουν


Κάνε πίσω ήρθε καιρός να ξεχάσεις
Όσα ως τώρα νόμιζες απλά
Στις τουαλέτες τα όνειρά σου θα ξεράσεις
Θα χαλαρώσεις και θα μπεις στη σειρά


Για την πατρίδα...


Κάνε πίσω ήρθε καιρός να ξεχάσεις...


Για την πατρίδα κι όλους αυτούς...

Οδος Αριστοτελους,Μια ειναι η ουσια.Χωρις ομως τραγουδια αγαπης δεν μπορω.Θελω να τα ακουω.

ΑΡΜΙΔΑ
Νικος Καββαδίας-Θάνος Μικρούτσικος

Το πειρατικό του καπτεν Jimmy
που μ’αυτο θα φύγετε και σείς
είναι φορτωμένο με χασίς
κι έχει τα φανάρια του στην πρύμη.

Μήνες τώρα που 'χουμε κινήσει
και με την βοήθεια του καιρου
όσο που να πάμε στο Περού
το φορτίο θα το 'χουμε καπνίσει

Πλέμε σε μια θάλασσα γιομάτη
με λογης παράξενα φυτά
ένας γέρος ήλιος μας κοιτα
και μας κλείνει πού και που το μάτι

Μπουκαπορτες άδειες, σκοτεινές
που να ξοδευτήκαν τοννοι χίλιοι;
Μας προσμένουν πίπες αδειανές
και τελωνοφύλακες στο Τσίλι

Ξεχασμένο τ'άστρο του Βορρα
οι άγκυρες στο πέλαγο χαμένες
Πάνω σε σκαλιέρες σε σειρά
δώδεκα σειρήνες κρεμασμένες

Η πλώρη Γοργόνα μια βραδια
πήδησε στον πόντο μεθυσμένη,
δίπλα της γλιστρούσαν συνοδειά
του Κολόμπου οι πεντε κολασμένοι

Κι έπειτα στις ξέρες του Ακορά
τσούρμο τ'αγριο κύμα να μας βγάλει
τέρατα βαμμένα πορφυρά
με φτερούγες γλάρων στο κεφάλι

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ

Με πήρες κάποτε απ΄το χέρι και δε σε ρώτησα που πάμε
σου είπα με σένα δε φοβάμαι μάνα καλή μάνα μου έρμη
εσύ τον άντρα σου είχες χάσει κι εγώ είχα χάσει το γονιό μου
και τότε μάνα καλέ μάνα τότε σε βάφτισα αρχηγό μου

Κλείδωσες δυό φορές το σπίτι μας πήρες κι ήρθαμε στην πόλη
σαν τα κοράκια πέσαν όλοι έτσι όπως σε είδαν φοβισμένη
κι ακόνιζα παιδάκι πράμα τα νύχια μου και το μυαλό μου
με μιά τρεμούλα μ΄ένα φόβο μη γκρεμιστεί ο αρχηγός μου

Κι άρχισαν να κυλούν τα χρόνια όπως το χρώμα στη βατίστα
στην οικοκυρική μοδίστρα κι ο αδερφός μου στα καράβια
η Ελλάδα πήγαινε κι ερχόταν κι έγινε ο τρόμος αρχηγός σου
φοβήθηκα μη σε τσακίσουν και τότε έγινα αρχηγός σου

Και πάνω που άρχιζα να ορίζω ήρθε η αγάπη να με ορίσει
και μπλέχτηκα στο αλισβερίσι οι αγάπες μ΄έβαλαν στη μέση
εσύ νοιαζόσουν μη πονέσω μα αυτές δε΄βλέπαν τον καημό σου
κι όλες στο μάτι είχαν βάλει να ρίξουνε τον αρχηγό σου

Κι όταν με πήρε το τραγούδι ήμουν το στόμα των απόρων
έγινα στόχος των εμπόρων και θύμα της πολυγνωσίας
πήγαν να τρίξουν τα θεμέλια δεν ήταν τ΄αύριο πια δικό μου
τότε ξανάπλωσες το χέρι και σε ξανάκανα αρχηγό μου

Τώρα χαμένη εγώ στους ήχους και λυτρωμένη εσύ χορεύεις
η μόνη εσύ που με πιστεύεις σαν σου μιλάω μεσ΄στα τραγούδια
τώρα αγαπώ μα δεν ορίζω τώρα δεν ψάχνω να΄βρω δίκια
τώρα το δρόμο μου τον βρήκα γκρεμίστηκαν τ΄αρχηγηλίκια



ένα αυτοβιογραφικό τραγούδι της Χαρούλας Αλεξίου, το οποιο έγραψε για τη μητέρα της. Απλα υπεροχο!

"Κεμάλ" Χατζιδάκις

Καληνύχτα Κεμάλ ..καληνύχτα αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ

ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ

Ας μείνει μόνο το φεγγάρι στην ορχήστρα.
Στο αρχαίο θέατρο ας αδειάσουν οι κερκίδες.
Ας έρθει η νύχτα με μαχαίρι Κλυταιμνήστρα,
να πάρει εκδίκηση απ’ όλους τους Ατρείδες

Ας μείνει μόνο το φεγγάρι στην ορχήστρα
και μεθυσμένο από τον πόνο να με δει,
που θα περνάω τη ζωή μου σε μια ξύστρα,
για να τραβήξω την πιο μαύρη μου γραμμή

Κι αν η παράσταση που δόθηκε γελοία
κι αν μας εμπαίξανε οι πρωταγωνιστές,
στα ρημαγμένα σκηνικά και στα τοπία,
γυρνάν οι στίχοι του Ευριπίδη σαδιστές

Να μου θυμίζουν ότι είμαι εγκλωβισμένος.
Μέσα σε ψέματα που γίνανε θεσμοί.
Να ειρωνεύονται πως ζω ευτυχισμένος
κι άλλος στη θέση μου έχει θυσιαστεί

Ας μείνει μόνο το φεγγάρι στην ορχήστρα
και κάποιο σύννεφο ας με πάρει απ’ την Αυλίδα.
Αυτό το μέρος τό ‘χα πάντοτε πατρίδα
κι όμως οι Έλληνες με διώχνουν από ‘δω

Ισαάκ Σούσης, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Γιάννης Κότσιρας

papakonstantinou-koursaros
papakonstantinou - Che Guevara
papakostantinou-to maxairi
papakostantinou-o mauros gatos