Quote:
|
Το μέλος fairies_wear_boots στις 05-12-2005 στις 18:42 έγραψε:
Μοιάζω με 20-22 αλλά όποτε λέω 25 κομπλάρω....Ισως γιατί οι άλλοι με περιμένουν πολύ πιο σοβαρή και παραξενεύονται όταν τους λέω ότι ειμαι 25, χωρίς σχέση, σπουδάζω ακόμα κτλ κτλ κτλ....δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά με κάνουν να νιώθω απίστευτα γριά χωρίς να θέλω 
[/I]
Και που να δεις αν πεις τι σπουδάζεις ... (αυτές τις περίεργες κουλτουριάρικες επιστημες !!!!! που χανεις τον χρόνο σου αντι να κάνεις κάτι που θα σου εξασφαλίσει μια δουλεία !!!! )και άλλα σχετικά ...
|
|
Η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός, αλλά όχι μόνο. Είναι και άλλα. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Μπορεί σε ότι έχει να κάνει με εκδηλώσεις, συμπεριφορές και «στάσεις ζωής» ενός ανθρώπου να φαίνεται πως τελικά δεν παίζει ρόλο. Έχουμε (για παράδειγμα) πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που ενώ είναι μιας κάποιας ηλικίας τέλος πάντων … έχουν ζωντάνια, κινητικότητα κλπ ενώ άλλοι, μικρότεροι, δείχνουν και φέρονται σαν «γερασμένοι».
Όμως, απλά, δεν είναι το ίδιο. Όσο περνάνε τα χρόνια, οι σελίδες μας γράφονται, από εμάς και από άλλους. Αποτέλεσμα, μπορεί ένας «μικρός» και ένας «μεγάλος» να μπορούν να έχουν τα ίδια μήκη κύματος, αλλά, αν δει κανείς πίσω από αυτό, ίσως πέσει πάνω σε μεγάλες διαφορές. Βέβαια, αυτό είναι και γενικός «κανόνας». Όμως σε αυτόν το γενικό κανόνα, η ηλικία έχει τον ρόλο της, ως βιολογική αλλά και ως κοινωνική εξέλιξη του καθενός. Έχει τη συμμετοχή της σε αυτό που θα λέγαμε πως «για όλους μας, όλα είναι τόσο όμοια και τόσο διαφορετικά συνάμα»
Κλασσικό παράδειγμα οι «μικρότεροι» που πολλές φορές δεν κολλάνε με παιδία της ηλικίας τους και προσφεύγουν σε σχέσεις (φιλικές, ερωτικές κλπ) με μεγαλύτερους. Η, το αντίθετο, μεγαλύτεροι που «προστρέχουν» σε μικρότερες ηλικίες.. Δεν είναι κανόνας, αλλά πολλές φορές, ενώ μεμονωμένα όλα πάνε μια χαρά, κάποια στιγμή κάτι χαλάει . Επίσης, τα κοινωνικά «πρέπει» και «απαγορεύεται» σε σημαντικό βαθμό συσχετίζονται με την ηλικία. Επαγγελματική εξέλιξη, σπουδές, σχέσεις, γάμος, παιδιά, αποκατάσταση, καταναλωτικές συνήθειες, συναισθηματικές αντιδράσεις, σταθερότητα στο μοντέλο του καθενός κλπ. Δεν τα θεωρώ αποδεκτά, αλλά έχουν τη σημασία τους και σε πολλές περιπτώσεις οι άνθρωποι ζορίζονται αν θέλουν να «ξεφύγουν» από αυτά.
Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να είναι το μοναδικό κριτήριο επιλογής και αξιολόγησης ανθρώπων, σχέσεων, ένταξής μας σε πρότυπα κλπ Αλλά δεν πρέπει να αγνοείται, τόσο για εμάς τους ίδιους, όσο και για τις επιλογές μας έναντι των άλλων. Και με το «να μην αγνοείται» δεν σημαίνει πως πρέπει να «κολλάμε» σε αυτό που γενικά είναι αποδεκτό για την ηλικία μας. Απλά να ξέρουμε ότι, οι διαδρομές του καθενός μας δεν είναι ούτε και αυτές αριθμοί. Κάτι αφήνουν. Όπως και αυτό που απομένει μέχρι το τέλος … πολλές φορές προκαλεί ανάλογες αντιδράσεις :)
