Πριν λίγο ολοκλήρωσα την "Πλεξούδα", της Λετίσια Κολομπανι, εκδ. Πατάκη. Τρεις παράλληλες ιστορίες γυναικών, σε τρεις διαφορετικές ηπείρους με κοινό συντελεστή τις απρόσμενες εξελίξεις που ωθούν σε μεγάλες αποφάσεις και ρίσκα. Τρεις ιστορίες που δένονται μεταξύ τους με μια πλεξούδα μαλλιά μέσω μιας τέταρτης αόρατης μα παρούσας αφηγήτριας.
Ένα βιβλίο που έφερε πολλές φορές δάκρυα στα μάτια μου. Όχι τόσο για τον λόγο του ή τις εικόνες του, όσο γιατί ένιωσα τον πόνο και το ξάφνιασμα, τη θέληση για νέα αρχή των πρωταγωνιστριών. Δακρυα γιατί ξέρω πως κάτι τόσο ασήμαντο σε πολλούς (ένα μάτσο τρίχες) μπορεί να κρύβουν έναν τεράστιο συμβολισμό και πολύ πόνο.
