Τραγούδια που έχουν σχέση με τη Θεσσαλονίκη!

βασιλης παπακωνσταντινου

Θεσσαλονίκη, δύο-τέσσερις σκοπιά
πίσω απ' του δήμου το παλιό μηχανουργείο
με την καρδιά να σεργιανάει στα παλιά
κι έχει ένα κρύο

Όλα τα βρήκε το περίπολο καλά
μα πέντε μήνες έχω γράμμα σου να πάρω
Φυσάει Βαρδάρης και δεν έμεινε καρδιά
ούτε τσιγάρο

Μόνο μια σκέψη με τρομάζει αληθινά
που πιο πολύ κι από το θάνατο φοβάμαι
μην κάνει έφοδο η ζωή μου ξαφνικά
κι εγώ κοιμάμαι

Τέταρτο νούμερο στο μάτι του χιονιά
το ξέρω δεν θα με νοιαστείς κι αυτό το βράδυ
στα πέντε μέτρα θα με στήσεις στη γωνιά
και στο σημάδι

Μόνο μια σκέψη με τρομάζει αληθινά
που πιο πολύ κι από το θάνατο φοβάμαι
μην κάνει έφοδο η ζωή μου ξαφνικά
κι εγώ κοιμάμαι

Θα ‘ταν 12 του Μάρτη (Αλεξίου/Κουγιουμτζής/Μπουρμπούλης)


Θα 'ταν 12 του Μάρτη,
μεσημέρι Κυριακής,
Τότε που 'φευγες στρατιώτης
Μ’ένα τρένο της γραμμής.
Τρίτη θέση σε βαγόνι,
μες στο κρύο και στο χιόνι.

Μάρτης στη Θεσσαλονίκη,
καλοκαίρι στο Ντεπό
Τα τραγούδια σου θυμάμαι,
τα τραγούδια που αγαπώ.
Και στην άκρη ξεχασμένη,
μια ζωή σε περιμένει.

Τον Απρίλη αρρωσταίνεις
Και το Μάη δε μιλάς.
Μου 'γραψες δυο λέξεις μόνο,
πως ακόμα μ’αγαπάς.
Μ’ αγαπάς και με θυμάσαι,
μες στο χιόνι που κοιμάσαι.

Θεσσαλονίκη

Είσαι ένα μπλε μυστικό στον εξώστη της νύχτας
Είσαι ένα ξόρκι κρυφό της γριάς χαρτορίχτρας
Δε σε ξεχνώ

Είσαι μια πόρτα ανοιχτή στου πελάγου την άκρη
Μια μαγεμένη στιγμή που μας κλέβει ένα δάκρυ
Πως σ’ αγαπώ

Θεσσαλονίκη, μικρό πουπουλένιο παλτό

Είσαι ένα κάστρο ψηλό που χαϊδεύει τα ουράνια
Είσαι ένα γλέντι ζεστό στων ονείρων τα χάνια
Δε σε ξεχνώ

Είσ’ η ανάσα της γης ένα βράδυ τ’ Απρίλη
Είσ’ οι χιλιάδες γνωστοί μα κι οι άγνωστοι φίλοι
Θα σ’ αγαπώ

Θεσσαλονίκη, μικρό πουπουλένιο παλτό

Θα σ’ αγαπώ

Θεσσαλονίκη, μικρό πουπουλένιο παλτό

Θεοχαρίδης Παντελής
Μουσική/Στίχοι: Σταυριανός Γιώργος

Θεσσαλονίκη, Σαββατόβραδο κι Απρίλης

Μουσική/Στίχοι: Γιώργος Χατζηνάσιος /Κυριάκος Ντούμος

Δημήτρης Μητροπάνος


Θεσσαλονίκη, σαββατόβραδο κι Απρίλης
και να μου δίνεις τον καημό μ’ απλοχεριά
σε κάποια απόμερη γωνιά της Νέας Κρήνης
με το τζουκ-μποξ να με γυρίζεις στα παλιά

Σε ένα ρεμπέτικο θα ρίξω την ψυχή μου
να ξεγελάσω το χαμένο τον καιρό
Ήτανε κάποτε η άνοιξη δική μου
ήμουνα κάποτε Απρίλης σου εγώ

Θεσσαλονίκη κι απ’ το Κάστρο το βραδάκι
να σ’ αγναντεύω και να λιώνω σαν κερί
δεκαοχτώ χρονών τρελό παλικαράκι
με το μεράκι σου να βγαίνω στη ζωή.


Ένα πανέμορφο αλλά μάλλον ξεχασμένο τραγούδι από το δίσκο που έκανε στις αρχές του '80 ο Γιώργος Χατζηνάσιος με το Δημήτρη Μητροπάνο, τα "Συναξάρια". Αν και ξώφαλτσα Σαλονικιός, της ευρύτερης περιφέρειας δηλαδή, έχω συνδέσει το τραγούδι αυτό πιο πολύ από κάθε άλλο με τη Θεσσαλονίκη των παιδικών μου χρόνων, ιδίως με κάτι απογεύματα προς το σούρουπο, όταν γυρίζαμε στο σπίτι απ' τη δουλειά με τον πατέρα μου και με ανοιξιάτικα βραδάκια σε μικρά κι απόμερα ταβερνάκια της πόλης...

Πύλη της άμμου- Λουδοβικος των Ανωγειων

Θεσσαλονίκη-Αθήνα μέσα στο ντε σεβό
Ο κόσμος ο δικός μου μέσα στο θόρυβο
Στην άσφαλτο λακκούβες, τρύπες στον ουρανό
και πώς να συμβιβάσω το νου με το κενό

Συνάντησα το Νιόνιο μ' αρχαίο φορτηγό
Όνειρα να φορτώνει από τον Όλυμπο
Του Μπακιρτζή τ' αμόνι άκουσα να χτυπά
Της Νίκης τα σπασμένα να φτιάχνει τα φτερά

Φυλάει ο Λεωνίδας, μα όλοι προσπερνούν
Στην πύλη με την άμμο βιάζονται να βρεθούν
Είδα το Γκαϊφύλλια σ' ατέλειωτη εκδρομή
να τρώει το κασέρι με το ξερό ψωμί

Το κόκκινο φουλάρι μ' ένα μπλου τζην παλιό
να στέκει με την πλάτη στην εθνική οδό
Κι ο ασημένιος άνδρας με τη βαριά φωνή
της μοναξιάς τη δόξα βρίζοντας να υμνεί

Ρασούλης, ο ακροβάτης, με τη λευκή στολή
Έχει στα δυο του χέρια μοτό κι ανατολή
Φυλάει ο Λεωνίδας, μα όλοι προσπερνούν
Στην πύλη με την άμμο βιάζονται να βρεθούν

ΣΤΙΧΟΙ: ΕΥΑΝΘΙΑ ΡΕΜΠΟΥΤΣΙΚΑ
ΕΡΜΗΝΕΥΤΗΣ: ΝΑΤΑΣΣΑ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ

ΘΑ ΠΑΡΩ ΔΡΟΜΟ ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ
ΜΕ ΜΙΑ ΦΤΕΡΟΥΓΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ
ΚΑΙ ΘΑ ΡΘΩ
ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΒΡΩ
ΘΑ ΠΑΡΩ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΕΝΑ
ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΑ ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΑ
ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΠΟΣΟ Σ'ΑΓΑΠΩ

ΣΑΛΟΝΙΚΗ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΔΕΝ ΒΑΣΤΩ ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΜΟ
ΣΑΛΟΝΙΚΗ Σ'ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΚΑΙ ΞΥΠΝΩ
ΛΑΜΠΟΥΝ ΤΑΣΤΡΑ ΣΑΝ ΔΥΟ ΦΩΤΑ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΟΥΡΑΝΟ
ΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΧΝΩ

Δεν υπάρχει συνοικία, δεν υπάρχει γειτονιά
να μην έχω μια γυναίκα, σαν τρελή να μ’ αγαπά

Μα εμένα τη καρδιά μου, τη κρατάει μια ξανθιά (το προσπερνώ )
στου Γεντί Κουλέ τα κάστρα, κάποια Θεσσαλονικιά

Μια Σμυρνιά στην Ιωνία, στο Παγκράτι άλλη μια
και στο Περιστέρι ακόμα, κι άλλη μια στην Κοκκινιά

Μα εμένα τη καρδιά μου, τη κρατάει μια ξανθιά
στου Γεντί Κουλέ τα κάστρα, κάποια Θεσσαλονικιά

Είμαι από τη Θεσσαλονίκη


Αυτή τη νύχτα μείνε
να τα πούμε τελειωτικά·
ζωή αυτή δεν είναι
να γυρίσεις μ’ άλλες μυστικά.
Είμ’ από τη Θεσσαλονίκη
κι ο άντρας θέλω να μου ανήκει
ωραία, τίμια και αποκλειστικά.

Το πανωφόρι μου το δίνω, αγόρι μου
μα την αγάπη μου μη μου αγγίξουνε·
τράβα τη στράτα σου, ζήσε τα νιάτα σου
και δάκρυ-δάκρυ μου όλα θα λήξουνε.

Μπορεί να σ’ αγαπάω
μα δεν πρόκειται να το δεχτώ
τα χείλη που φιλάω
μ’ άλλα χείλη να τα μοιραστώ.
Είμ’ από τη Θεσσαλονίκη
και στην καρδιά σου με το νοίκι
δεν το ανέχομαι να μείνω ούτε λεπτό.


Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος, Στίχοι: Πυθαγόρας
Λίτσα Διαμάντη

Και ακόμα ένα σε μουσική και στίχους του Δημήτρη Μπινάζη
και το ερμηνεύει ο ίδιος.
Νέος τραγουδιστής καινούριο και το κομμάτι...

Μ' έχεις αρρωστήσει

Δεν το αντέχω ούτε λεπτό
μακριά σου εγώ να μείνω
νιώθω να πέφτω στο κενό
να χάνομαι να σβήνω
Σ΄έχω ανάγκη σε ζητώ
μου λείπεις κι υποφέρω
παίρνω τους δρόμους να σε βρω
κουράστηκα να προσπαθώ
κοντά μου να σε φέρω

Μ΄έχεις αρρωστήσει
στη ζωή μου μόνο εσύ μετράς
στην καρδιά μου μόνο εσύ χωράς
Μ΄έχεις αφοπλίσει
στης αγάπης σου τη φυλακή
και σ΄ένα απρόσμενο φιλί
μ΄έχεις κατακτήσει
μ΄έχεις αρρωστήσει

Μακριά σου ο χρόνος δεν περνά
κι οι ώρες μοιάζουν χρόνια
κι οι νύχτες μου επώδυνα
περνάνε το χειμώνα
Σ΄έχω ανάγκη σ΄αγαπώ
μου λείπεις κι είναι κρίμα
να ψάχνω πάλι να σε βρώ
στο ίδιο δρομολόγιο
Θεσσαλονίκη - Αθήνα

Μ΄έχεις αρρωστήσει
στη ζωή μου μόνο εσύ μετράς
στην καρδιά μου μόνο εσύ χωράς
Μ΄έχεις αφοπλίσει
στης αγάπης σου τη φυλακή
και σ΄ένα απρόσμενο φιλί
μ΄έχεις κατακτήσει
μ΄έχεις αρρωστήσει

Δυο χρόνια σ’ ένα σπίτι δεν άναψε ένα φως
τον πήρανε μια Τρίτη δεκάξι του μηνός

Μαυραγορίτης μάγκας τσιράκι του βαλέ
τέτοιος λεβέντης άντρας μες στο Γεντί Κουλέ
Φτωχιά Θεσσαλονίκη, Καλαμαριά πικρή
ο βίος καταδίκη κι η φτώχεια φυλακή

Δυο τρεις χωροφυλάκοι τον σέρναν από μπρος
κι ο Χάρος με σακάκι πιο πίσω σαν γαμπρός

Μεγαλώνει ένα κεράσι
του Βαρδάρη η γειτονιά
αχ, και ποιος να το δαγκάσει
στα κρυφά, σε μια γωνιά;

Στου Βαρδάρη αναθρεμμένη
μικρή μου Θεσσαλονικιά
ποιος να σου ζητήσει προίκα
που ’χεις προίκα τα φιλιά;

Το κεράσι, το κεράσι
στου Βαρδάρη τα στενά
αχ, και ποιος να το δαγκάσει
σαν γενεί δεκαεννιά;

Στου Βαρδάρη αναθρεμμένη
μικρή μου Θεσσαλονικιά
ποιος να σου ζητήσει προίκα
που ’χεις προίκα τα φιλιά;

Μου πες ένα φεύγω σκέτο,
και έχω αδειάσει το πακέτο,
και να το πιστέψω δεν μπορώ

Βάζω μέσα στο ποτό μου,
στάχτη και τα σ' αγαπώ μου,
μήπως έτσι κάπως λυτρωθώ

Και αν προσπάθησα να φύγω,
από σένα να ξεφύγω,
η μορφή σου είναι πάλι εδώ

Για Θεσσαλονίκη-Αθήνα,
όλοι οι δρόμοι γράφουνε γύρνα,
γύρνα και θα βάλω στα λάθη
φωτιά

Για Θεσσαλονίκη-Αθήνα,
τόσα τρένα πες μου που πήγαν,
να σε φέρουν πίσω σε μένα
ξανά ξανά

Βρήκα λόγους ν' αναφέρω,
να μη θέλω να σε ξέρω,
χίλιους τρόπους να σ' εκδικηθώ

Δε μου έδωσες το χρόνο,
να σου πω δυο λόγια μόνο,
και είχα το δικαίωμα αυτό

Κι αν προσπάθησα να φύγω,
από σένα να ξεφύγω,
η μορφή σου είναι
πάλι εδώ

Για Θεσσαλονίκη-Αθήνα,
όλοι οι δρόμοι γράφουνε γύρνα,
γύρνα και θα βάλω στα λάθη
φωτιά

Για Θεσσαλονίκη-Αθήνα,
τόσα τρένα πες μου που πήγαν,
να σε φέρουν πίσω σε μένα
ξανά

Γύρισε ξανά... Γύρισε ξανά...
Γύρνα και θα βάλω στα λάθη φωτιά

Για Θεσσαλονίκη-Αθήνα,
όλοι οι δρόμοι γράφουνε γύρνα,
γύρνα και θα βάλω στα λάθη
φωτιά

Για Θεσσαλονίκη-Αθήνα,
τόσα τρένα πες μου που πήγαν,
να σε φέρουν πίσω σε μένα
ξανά

Γύρισε ξανά... Γύρισε ξανά...

Γοργόνα στο Θερμαικό
νεράιδα στ' ακρογιάλι,
γλυκιά Θεσσαλονίκη μου
τραγούδι γράφω πάλι.

Για τον λευκό τον πύργο σου
τις τόσες ομορφιές σου
την διεθνή σου έκθεση
κι όλες τις εξοχές σου.

Γνώρισα και το Κορδελλιό
και την Νεάπολη σου,
την Τούμπα την Περαία σου
και την Ηλιούπολη σου.

Θεσσαλονίκη ξακουστή
και του βορρά λουλούδι,
μέσ' απ' τα φυλλοκάρδια μου
έγραψα το τραγούδι.

Το 'γραψα να το τραγουδούν
τα χρόνια κι οι αιώνες,
να μείνει σαν τ' αγάλματα
και τις μαρμαροκολώνες.

Αλλά το πιο κορυφαίο είναι:
Γειά σου μάνα Σαλονίκη
γειά σου νύφη του βορρά
γιεα σου Τούμπα και Βαρδάρη
γεια σου και Καλαμαριά

Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα

Ζιώγαλας Νίκος

Μουσική/Στίχοι: Ζιώγαλας Νίκος

Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Όλυμπος

πάλι τη ζωή να βρεις ξεκίνα, αχ τι φως


Τέτοιο πόνο δεν τον θέλει ούτε ο Θεός

συγχώρεσε τον εαυτό σου, βάλε μπρος


Έτσι απλά και όμορφα πάλι η ζωή κυλάει

χθες ήταν νύχτα άγρια κι έπεσε να με φά-αει

Νόμιζα όλα τέλειωσαν, μια σπίθα όμως κρατάω

Σαν από νάρκωση βαθιά σιγά σιγά ξυπνά-α-αω

Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα...

Τέτοιο πόνο δεν τον θέλει...

Δίπλα ο φίλος μου γελά κι ο δρόμος ίσια πάει
πέρασμα είναι η ζωή και η βροχή ξεσπά-αει
Χρώματα, κύκλος του θεού κι η ρόδα όπως γυρνάει
Φαίνεται πίσω να κυλά, κι όμως μπροστά μας πά-α-ει



Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Όλυμπος

πάλι τη ζωή να βρεις ξεκίνα, αχ τι φως

Η ρόδα όπως γυρνάει

κι όμως μπροστά μας πά-α-ει

Παράθεση: Το μέλος KIKI1983 στις 02-03-2006 στις 19:48 έγραψε... Αλλά το πιο κορυφαίο είναι: Γειά σου μάνα Σαλονίκη γειά σου νύφη του βορρά γιεα σου Τούμπα και Βαρδάρη γεια σου και Καλαμαριά

(Ας το Γραψουμε ολο..)

Γεια σου μάνα Σαλονίκη

Είδα κάποιον που γυρίζει
από ταξίδι μακρινό
όταν φτάσει στο Βαρδάρη
θα λέει μ' αναφιλητό

Γεια σου μάνα Σαλονίκη
γεια σου νύφη του βορρά
γεια σου τούμπα και Βαρδάρη
γεια σου και καλαμαριά

Περνώντας την Εγνατία
ρωτάει έναν Σαλονικιό
να σου πει για, για την καμάρα
και για τον πύργο τον λευκό

Κι αν κατέβεις παραλία
και δεις τα κάστρα εκεί ψηλά
ξένε θα την αγαπήσεις
και θα της πεις κι εσυ ξανά

Γεια σου μάνα Σαλονίκη
γεια σου νύφη του βορρά
γεια σου τούμπα και Βαρδάρη
γεια σου και καλαμαριά

Μια βραδιά στη Σαλονίκη

Βαρδής Γιάννης

Μες τα μάτια σου γυρεύω την πατρίδα μου να βρω
μια ζωή περιπλανιέμαι απ' το νότο ως το βορρά σου
Την κακούργα μοναξιά μου να νικήσω δεν μπορώ
και σε ψάχνω σε μια πόλη που 'χει ακόμα το άρωμα σου

Μια βραδιά στη Σαλονίκη μεθυσμένοι και οι δυο
μου 'πες ό,τι κι αν σου τύχει θα 'μαι πλάι σου εγώ
Και μετά χαθήκαμε δεν ξαναβρεθήκαμε
τη ζωή τη φοβηθήκαμε

Βουρκωμένη μες στα μάτια μου και απόψε η βραδιά
Η ζωή μας σου φωνάζω λάθος δρόμο έχει πάρει
Ένας άνεμος αλήτης μου παγώνει την καρδιά
Ένας άνεμος που κάποτε τον έλεγες Βαρδάρη

Μια βραδιά στη Σαλονίκη...

Στη Σαλονίκη

Ζήνα Πέγκυ

Μουσική/Στίχοι: Μουκίδης Γιώργος


Ήρθες και έφυγες σαν άνεμος
Και τώρα δεν καταλαβαίνω πως
Μου είπες σ’ αγαπάω
Μα πρέπει αλλού να πάω
Να σωθώ

Προσωπικός μου ήσουν άγγελος
Και τώρα σκοτεινιάζει ο ουρανός
Όταν μου λες αντίο γινόμαστε κι οι δύο
Ένας καημός

Κι αν δεν ανέχεσαι τα βουρκωμένα μάτια
Κι αν δεν μπορείς τις μακρινές διαδρομές
Στη Σαλονίκη να μην έρχεσαι ποτέ
Τις Κυριακές, τις Κυριακές

Να σε κοιτάζω άλλο δεν μπορώ
Γιατί μπερδεύομαι και απορώ
Μου λες πως δεν αντέχεις
Στο πλάι σου να μ’ έχεις
Απορώ
Είπες να σε αγγίζω πως δεν θες
Κι ότι θυμάσαι πάντα αυτά που λες
Από ένα κατά λάθος κάνεις μεγάλο λάθος
Και θα κλαις

Εγνατίας 406

Μπιθικώτσης Γρηγόρης

Μουσική/Στίχοι: Μπιθικώτσης Γρηγόρης/Βίρβος Κώστας


Εγνατίας τετρακόσια έξη
τράβα ταξιτζή μου πριν να φέξει
Τράβα, μη μάς δει κι η γειτονιά
σούρα με την κούκλα αγκαλιά

Ώπα, ώπα τα μπουζούκια
ώπα και ο μπαγλαμάς
της ζωής μας τα χαστούκια
με το γλέντι τα ξεχνάς

Ξύπνησε η Σαλονίκη πάλι
Άρχισε σκληρή η βιοπάλη
Όμως το κορίτσι μου και ‘γω
άρχοντες θα νιώθουμε κι οι δυο

Ώπα, ώπα τα μπουζούκια...

Εγνατίας τετρακόσια έξη
πάμε να πλαγιάσουμε πριν φέξει
Όνειρο να δούμε μαγικό
όμορφο τον κόσμο τον κακό

Ώπα, ώπα τα μπουζούκια...

Έχω στεναχώρια

Πάζης Χρήστος


Είναι πιο κίτρινα τα φώτα στο ντεπό
Τα καλντερίμια πως τα άφησες βρεγμένα
Κάποτε μου ’πες όσο ζω θα σ’ αγαπώ
Μα ούτε δάκρυ δε χαράμισες για μένα
Τώρα μαθαίνω στη Αθήνα πως γυρνάς
Για μένα δε ρωτάς αν ζω ή αν πεθαίνω
Κι εγώ εδώ στη Σαλονίκη που ξεχνάς
Κοντά μου πάλι να γυρίσεις περιμένω

Έχω στεναχώρια που κοιμάσαι χώρια
Και είμαι κάθε βράδυ λιώμα στο ποτό
Έχω στεναχώρια που κοιμάσαι χώρια
Και δε σε νοιάζει φως μου πόσο σ’ αγαπώ ] 2x


Ψάχνω για σένα στη παλιά την αγορά
Όλη ζωή μου μια μικρή Αριστοτέλους
Όπως τα λόγια που μου είπες μια φορά
Πάμε μαζί σου μα δεν ήσουν μέχρι τέλους

Έχω στεναχώρια...
Και δε...
Έχω στεναχώρια...
Και δεν σε ενδιαφέρει πόσο σ’ αγαπώ



Έχω στεναχώρια......