Μπορει να μην ειναι νυχτα , αλλα στην ψυχη μας καποιες φορες νυχτωνει νωρις....
"Καληνυχτα"
Ακομα κι αν πεις καληνυχτα
σ' εχω δεσει μ' εναν ορκο γλυκο
στα περιεργα γαλαζια σου ξενυχτια
σ' οποια πεις, σ' οποιον πω σ'αγαπω
Ακομα κι αν πεις καληνυχτα
και να ζησω πια μαζι σου δεν μπορω
στα περιεργα γαλαζια σου ξενυχτια
παλι θα 'ρθεις και θα 'ρθω κι εγω
μαζι με ενα "αντιο", γιατι... πρεπει! Οσο κι αν μισω αυτα τα καταραμενα "πρεπει", αυτο επιβαλεται να το υπακουσω... ετσι απλα!
Για σενα και για μενα!
Λοιπον...
"Φευγω και σε παιρνω μαζι μου. Θα θυμαμαι παντα τα βουρκωμενα τουτη την ωρα ματια σου, το θλιμενο βλεμμα σου. Ποιος ξερει τι ειν' αυτο που αποφασιζει τωρα για λογαριασμο μου! Φευγω, αλλα να ξερεις θα..."
Οχι, δεν ξερεις, ισως να μη το μαθεις ποτε. Εξ' αλλου δεν εχει πια καμια σημασια!
"Οταν βραδιαζει εκει που παω, το φεγγαρι θα 'ρχεται προς εσενα κι εγω καθε βραδυ θα τ' ακολουθω, θα παιρνω το δρομο του φεγγαριου και θα πεφτω στην αγκαλια σου".
Το παραμυθι ελαβε τελος.
Σας ευχαριστω
Με αυτοσχεδια, ατεχνη αγαπη
Αλικη
