Τι είναι για εσάς μια ουτοπία...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Vasx στις 13-09-2009 15:16 ]

Ουτοπία είναι να περιμένεις το λεωφορείο ξέροντας πως δε θα περάσει ποτέ...

Για να καταλάβουμε το νόημα της ουτοπίας θα πρέπει να φανταστούμε έναν κόσμο όπου όλα είναι μαύρα. Ή έναν άλλο που όλα είναι άσπρα. Η κάποιον όπου διαμένουν μόνο λευκοί άνθρωποι. Η έναν που κατοικούν μόνο πουλιά. Η ουτοπία είναι, κατά την άποψή μου, το αντίθετο της διαφορετικότητας. Η υπόσταση του κόσμου που ζούμε, βασίζεται στο γεγονός ότι όλα είναι αέναα, αλλάζουν συνεχώς, διαφοροποιούνται και ποτέ δεν μένουν ίδια.

Ο κόσμος της ουτοπίας είναι ακριβώς το αντίθετο από τον πραγματικό κόσμο. Εκεί τίποτε δεν μεταβάλλεται, όλα παραμένουν το ίδιο και όλα είναι ίδια. Αυτό, εν μέρει, είναι καλό, αλλά για σκεφτείτε ένα περιβάλλον στο οποίο τα πάντα μένουν αιώνια ακίνητα και μη μεταβαλλόμενα. Που τίποτε δεν διαφέρει. Αυτή είναι η πραγματική ουσία της ουτοπίας. Ενας χώρος τεράστιος απέραντος και αρμονικός, μα για πάντα απολιθωμένος, χωρίς κίνηση και ένταση, που τον κάνει να διαφέρει από τον κόσμο όπου ζούμε, όπου όλα κινούνται και όλα ενεργούν και τίποτε δεν παραμένει.

Ουτοπία.... η γη χωρίς σύνορα, οι άνθρωποι αγαπημένοι ευτυχισμένοι, χαρούμενοι, γεμάτοι υγεία ελεύθεροι από κάθε είδους δεσμά

ε; ίσως κάαααααποτε!

πότε; ή ποτέ;

Ου-τοπία, ου-τόπος, "η γη που δεν υπάρχει"....

Ουτοπία είναι τα όνειρα που μας κάνουν να υπάρχουμε και να προσπαθούμε... ακόμα και αν δεν τα κατακτήσουμε ποτέ... Γιατί χωρίς όνειρο σημαίνει χωρίς ψυχή...

Ουτοπία
ουσ. ή ουτοπία [uto'pia]
ιδέα ή ιδανικό που είναι εκτός πραγματικότητας.

*Η ιστορία έχει αποδείξει πως η ουτοπία υπήρξε και συνεχίζει να είναι μια ισχυρή κινητήρια δύναμη

που ωθεί την ιστορία προς τα εμπρός, στον δρόμο της ανθρώπινης απελευθέρωσης.
Υποκινούμενος από την ελπίδα, ο άνθρωπος προσβλέπει σε ένα μέλλον που θα είναι φορέας,
όχι απλώς του νέου, αλλά και του καλύτερου, χάρη στον σχεδιασμό και την υλοποίηση μιας άλλης κοινωνίας,
πιο δίκαιης και πιο ελεύθερης από εκείνη στην οποία ζει.

Η γαλλική επανάσταση ήταν μία ουτοπία...

*Πολλές φορές επιδιώκοντας το αδύνατο μπορούμε να κατορθώσουμε το μέγιστο του δυνατού,
μπορεί συχνά να προσανατολίζουμε τη δράση μας προς ουτοπικούς στόχους,
ακόμη και όταν γνωρίζουμε ότι δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τους υλοποιήσουμε ολοκληρωμένα.

*Η ιστορία του 20ού αιώνα πράγματι μας έμαθε ότι το όνειρο μιας τέλειας και αρμονικής κοινωνίας,
ενός παράδεισου πάνω στη γη, μπορεί να μετατραπεί σε συλλογικό εφιάλτη.

Ο Χίτλερ βασίστικε σε μια ουτοπία...

*Στο σύμπαν αυτών των ουτοπιών δεν υπάρχουν περιθώρια για την αυτονομία του ατόμου,
δεν μπορεί να υπάρξει συζήτηση γύρω από τον καλύτερο τρόπο ζωής,
επειδή όλα έχουν προαποφασιστεί και προσχεδιαστεί μια για πάντα.
Σε αυτές τις περιπτώσεις η ουτοπική σκέψη χαρακτηρίζεται από μιαν απόλυτη ακαμψία,
σαν να θέλει να βάλει σε γύψο την πραγματικότητα και επομένως να ανακόψει την κίνηση της ιστορίας.

*Οταν οι ουτοπικοί θεσμοί θεωρούνται τέλειοι, το ουτοπικό κράτος γίνεται στατικό ή ακόμη και ολοκληρωτικό,
αφού δεν επιτρέπει στους πολίτες του να ονειρευτούν μια καλύτερη κοινωνία.

*Δίνουν έναν ευρύτερο ορίζοντα στις επιδιωκόμενες τμηματικές αλλαγές,
χωρίς να παραβλέπουν την πολυπλοκότητα και τους κινδύνους του παρόντος.

*Μια σύγχρονη ουτοπία δεν μπορεί παρά να είναι μια ουτοπία της ευθύνης,
δηλαδή της επίγνωσης των ορίων, της σύνεσης και του αυτοπεριορισμού,
του σεβασμού της ελευθερίας, της πολλαπλότητας των μορφών σκέψης και των δικαιωμάτων των άλλων.
Το να χάσουμε όμως ή να εγκαταλείψουμε εντελώς το πνεύμα της ουτοπίας θα σήμαινε
σε τελευταία ανάλυση ότι αισθανόμαστε ικανοποιημένοι από την υπάρχουσα πραγματικότητα,
η οποία χαρακτηρίζεται πρόδηλα από τόσες ελλείψεις, ατέλειες, αδικίες κ.λπ.

Συμπέρασμα: Ψάχνοντας μια ουτοπία αποδεκτή και αρεστή απ' όλους τους ανθρώπους είναι μία ''ουτοπία''
Ο καθένας όμως μπορεί να βρεί την δική του ουτοπία σεβόμενος όλα τα προαναφερθέντα.

Σχετικά Βιβλία:

(Λιούις Μάμφορντ «Η ιστορία των ουτοπιών», «Νησίδες», 1998).


«Τρία κείμενα για την ουτοπία»,

«Ουτοπία» του Τόμας Μορ

(«Περιήγηση στην ουτοπία», «Νησίδες», 1999). Μαρία-Λουίζα Μπερνέρι

«Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της» («Δωδώνη», 1980) Καρλ Πόπερ