Jim Morrison

Συζητήθηκε από πολλούς, άφησε πολλά πίσω του αλλά πάνω απ' όλα, κατάφερε κι έγραψε υπέροχα τραγούδια. Ποια η γνώμη σας γι αυτόν, τα τραγούδια του και τη ζωή του;

Εγώ προσωπικά τον θεωρώ ποιητή...
Μια συζήτηση για αυτόν και τους Doors έχουμε κάνει εδώ...

The Lizard King! Ποιητής! Πάνω απ'όλα ποιητής! Έκανε πράξη το τρίπτυχο Sex, Drugs & Rock'N'Roll και το πλήρωσε. Αυτοκαταστροφικός και καταραμένος, μέρος της γοητείας του όμως! Πιστεύω ότι δεν θα υπάρξει ένας παρόμοιος Morrison. Έδωσε πολλά και θα μπορούσε να δώσει ακόμα περισσότερα. Από τους αγαπημένους μου.

Aπο τους λιγους αξιολογους που εκτος αλλων, τολμησε να τα βαλει με το συστημα.O morrison αν δεν το ξερετε, ηταν απο τους πρωτους καλλιτεχνες που ειχαν μιλησει για τη νομιμη διακινηση των ναρκωτικων. Αλλα οι doors δεν ηταν μονο ο morrison (η κανω λαθος)?
Τωρα για στιχους τι να πρωτοπιασει κανεις? Υπαρχουν αριστουργηματα εδω μεσα(στα αλμπουμ των doors). Το θεμα ομως, ειναι αν κατανοουμε τι πραγματικα ηθελε να πει ο morrison. Μιλουσε για την απελευθερωση της κοινωνιας μας, και γενικοτερα για την απελευθερωση απο τις οποιες καταναγκαστικες και εξουσιαστικες δομες.

υγ: ο στιχος "f**k your mother, kill your father" απο το "the end" ειναι οτι πιο φιλοσοφημενο εχει γραψει γι'αυτο. Με βρισκει απολυτα συμφωνο.

"f**k your mother, kill your father"
Ο μύθος του Οιδίποδα μέσα από τα μάτια του Morrison...

Παράθεση: Ηταν τελικά αναφορά στον Οιδίποδα;;;;.. δεν ξέρω... νομίζω πως κάτι άλλο πιό βαθύ υπήρχε από πίσω...

Υποθέτω πως ναι...τουλάχιστον έτσι υποστήριξαν όσοι ήξεραν τον Morrison...

Παράθεση: Το μέλος kafetzopoylos στις 21-12-2007 στις 23:35 έγραψε... Παράθεση: Το μέλος Vanna στις 21-12-2007 στις 23:19 έγραψε... Παράθεση: Ηταν τελικά αναφορά στον Οιδίποδα;;;;.. δεν ξέρω... νομίζω πως κάτι άλλο πιό βαθύ υπήρχε από πίσω... Υποθέτω πως ναι...τουλάχιστον έτσι υποστήριξαν όσοι ήξεραν τον Morrison... Ξέρεις είχα τη τύχη να κάνω για χρόνια παρέα με τον Βάσο Τσιμιδόπουλο (διευθυντή της PolyGram ) συγγραφέα του βιβλίου “the doors” και μου έλεγε πως τα μέλη του group του έλεγαν όταν έγραφε το βιβλίο πως ο Morrison ποτέ δεν υποστήριξε την οιδιπόδεια άποψη του τραγουδιού… κανείς δεν ξέρει τελικά εκτός απ’ αυτόν !

Να και κάτι που δεν ήξερα!
Αναρωτιέμαι πού θα κατέληγαν οι Doors αν ο Morrison δεν έφευγε τόσο νωρίς...

Παράθεση: Το μέλος kafetzopoylos στις 21-12-2007 στις 23:55 έγραψε... Παράθεση: Το μέλος Vanna στις 21-12-2007 στις 23:42 έγραψε... Παράθεση: Το μέλος kafetzopoylos στις 21-12-2007 στις 23:35 έγραψε... Παράθεση: Το μέλος Vanna στις 21-12-2007 στις 23:19 έγραψε... Παράθεση: Ηταν τελικά αναφορά στον Οιδίποδα;;;;.. δεν ξέρω... νομίζω πως κάτι άλλο πιό βαθύ υπήρχε από πίσω... Υποθέτω πως ναι...τουλάχιστον έτσι υποστήριξαν όσοι ήξεραν τον Morrison... Ξέρεις είχα τη τύχη να κάνω για χρόνια παρέα με τον Βάσο Τσιμιδόπουλο (διευθυντή της PolyGram ) συγγραφέα του βιβλίου “the doors” και μου έλεγε πως τα μέλη του group του έλεγαν όταν έγραφε το βιβλίο πως ο Morrison ποτέ δεν υποστήριξε την οιδιπόδεια άποψη του τραγουδιού… κανείς δεν ξέρει τελικά εκτός απ’ αυτόν ! Να και κάτι που δεν ήξερα! Αναρωτιέμαι πού θα κατέληγαν οι Doors αν ο Morrison δεν έφευγε τόσο νωρίς... Φίλη vanna νομίζω πως η κατάληξη θα ήταν κάτι σαν τους σημερινούς stones. Πες μου αλήθεια θα το άντεχες ;;;;….εγώ πάντως όχι!

Εύστοχο παράδειγμα! Ειλικρινά λυπάμαι να βλέπω ένδοξα συγκροτήματα να "καίγονται" για τα χρήματα...

Ο Jim Morrison μας κλείνει το μάτι κρεμασμένος στους τοίχους κάποιου εφηβικού δωματίου, τα παλιά μας βινύλια ξεσκονίζονται και το “Light My Fire” με το “Roadhouse Blues” συναντούν μια νέα γενιά, με διαφορετικά ακούσματα: μια εντυπωσιακή καινούργια συλλογή, μαζί με την επανακυκλοφορία όλης σχεδόν της δισκογραφίας των Doors, φέρνει και πάλι στην επικαιρότητα ένα από τα πιο διάσημα και συζητημένα ονόματα του rock παρελθόντος. Πόσο μεγάλο συγκρότημα ήταν όμως στην πραγματικότητα οι Doors;



< Ο μύθος θέλει τους Doors να περπατήσανε μαζί με τους Beatles, τους Pink Floyd, τους Led Zeppelin και τους Rolling Stones. Τους θέλει θεούς, στο όνομα των οποίων οι παλιοροκάδες είναι έτοιμοι να στραβοκοιτάξουν και να μπινελικώσουν όποιον κάνει περίεργους μορφασμούς στο άκουσμα του ονόματός τους, ή όποιον χαμογελάει αχνά σε συζητήσεις για το μεγαλείο του Jim Morrison. Έτσι εξηγείται το παγκόσμιο σούσουρο το οποίο προκλήθηκε με την ανακοίνωση της κυκλοφορίας του The Very Best Of, μιας νέας συλλογής που μαζεύει σε δύο cd την αφρόκρεμα της παραγωγής τους, περιέχει νέα, ως τώρα αχρησιμοποίητα, ηχητικά στοιχεία και συνοδεύεται από ένα DVD με ζωντανές τους εμφανίσεις. Κοντά δε στην τελευταία επανεκδόθηκαν και τα έξι στούντιο album που έκαναν οι Doors με τον Morrison στα φωνητικά, ψηφιακά επεξεργασμένα και επαυξημένα με bonus tracks. Μήπως όμως τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι και ήταν ο θάνατος του Jim Morrison που έκανε τους Doors μεγάλο συγκρότημα - και όχι η πραγματική καλλιτεχνική τους προσφορά; Μια ματιά στη δισκογραφία τους και στην προσωπικότητα του frontman τους οδηγεί αναπόφευκτα προς τέτοια συμπεράσματα.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ DOORS ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥΣ



Όταν στα 1967 κυκλοφόρησε το The Doors, το ντεμπούτο album του Morrison και της παρέας του, δημιουργήθηκε ένας δικαιολογημένα μεγάλος ντόρος γύρω από το όνομά τους. Ήταν μια δουλειά κινούμενη με το δικό της ιδιαίτερο ύφος στο κυρίαρχο ψυχεδελικό rock κλίμα της εποχής, την οποία υπερασπιζόταν ερμηνευτικά ένας τραγουδιστής με διαχρονική -όπως αποδείχθηκε- φυσική ομορφιά, που έμελλε να κάνει πολλές εφηβικές καρδιές να πάλλονται από πρωτόγνωρο ενθουσιασμό. Συνάμα οι Doors έδειχναν γνήσιοι αντικομφορμιστές και επαναστάτες, κάτι που τους καθιστούσε και συμπαθείς πέρα από ταλαντούχους. Φαίνονταν πραγματικά ως το next big thing: δεν μπορούσες παρά να περιμένεις ακόμα μεγαλύτερα πράγματα εκ μέρους τους.

Δυστυχώς, όμως, για αυτούς το The Doors αποδείχθηκε ως το καλύτερο album που έκαναν ποτέ. Ποτέ δεν το ξεπέρασαν, ποτέ δεν παρέδωσαν τα όσα υποσχέθηκαν σε αυτό, ποτέ δεν κατόρθωσαν να κάνουν έναν μεγάλο, αριστουργηματικό δίσκο που θα τους έμπαζε στα rock σαλόνια. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι θαυμαστές τους στην Ελλάδα βασίζουν την εκτίμησή τους για αυτούς στο γνωστό best of με τον Morrison ημίγυμνο στο εξώφυλλο να ανοίγει τα χέρια του. Τα πραγματικά μεγάλα συγκροτήματα όμως δεν χωράνε σε συλλογές. Ακούγοντας το συγκεκριμένο Best Of εντυπωσιάζεσαι -οι Doors έχουν πράγματι κάμποσες τραγουδάρες στο ενεργητικό τους (δες box 3). Ακούγοντας όμως την υπόλοιπη δισκογραφία τους μετά το The Doors, συνειδητοποιείς ότι πολύ συχνά οι τραγουδάρες αυτές ήταν τα μόνα λαμπερά αστέρια σε σύνολα που κατά τα άλλα ήταν φλύαρα και απελπιστικά βαρετά (δες box 1). Μια χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση ήταν ας πούμε το δεύτερο album τους, το Strange Days (1967): χωρίς το “People Are Strange” θα ήταν απλά μια μετριότατη δουλειά. Το Waiting For The Sun (1968) ήταν κάπως πιο συμπαθητικό (έστω και αν το πιο διάσημο τραγούδι του, το “Hello I Love You”, χρωστούσε τη γοητεία του σε μια μελωδία ξεδιάντροπα κλεμμένη από τους Kinks), η μεγαλοπρεπής όμως πατάτα του Soft Parade (1969) απέδειξε περίτρανα πόσο χαμηλά βρίσκονταν τα καλλιτεχνικά όρια των Doors. Το Morrison Hotel (1970) ήταν άλλη μια χαρακτηριστική περίπτωση album βασισμένου σε μία μοναχική κομματάρα (το “Roadhouse Blues”), ενώ το L.A. Woman (1971) τους βρήκε να κάνουν μια πετυχημένη blues rock στροφή αφού ήταν πια πολύ αργά: ο Jim Morrison πέθανε λίγο μετά την κυκλοφορία του. Οι εναπομείναντες Ray Manzarek, Robby Krieger και John Densmore αποφασίσανε παρόλα αυτά να συνεχίσουν -και το έκαναν για λίγο, γενόμενοι μια FM rock μπάντα, η οποία κυκλοφορούσε χαζοχαρούμενους και καταγέλαστους δίσκους σαν το Other Voices (1971) και το Full Circle (1972). Έκαναν δε και μια τελευταία δουλειά το 1978, το An American Prayer, ντύνοντας με μουσική απαγγελίες του Morrison σε δική του ποίηση -μια υπόθεση απευθυνόμενη στους πολύ φίλους τους.



Ήδη πριν τον θάνατο του Morrison ήταν κάμποσοι όσοι μιλούσαν ανοιχτά για την παραπάνω εικόνα της δισκογραφίας των Doors, προειδοποιώντας για το ότι η επιτυχία τους δεν αρκούσε για να τους βάλει στο ίδιο τσουβάλι με τους Led Zeppelin (με τους οποίους σήμερα συγκαταλέγονται). Ο μεγάλος rock κριτικός Lester Bangs δεν συμμεριζόταν τον ενθουσιασμό της νεολαίας μαζί τους, ο Jerry Hopkins του Rolling Stone αποκάλυψε ότι τα «αυθόρμητα» ζωντανά σόου τους δεν ήταν στην πραγματικότητα και τόσο αυθόρμητα, ενώ η Lilian Roxon -συγγραφέας μιας πολυσυζητημένης τότε rock εγκυκλοπαίδειας- τους κατηγόρησε ανοιχτά ότι πολλά από τα όσα έκαναν γίνονταν απλώς και μόνο για τα φράγκα. Όλα αυτά όμως βολικά ξεχάστηκαν μετά τον θάνατο του Morrison. Έκτοτε έγινε ταμπού να μιλάς για τέτοια πράγματα και ξεκίνησαν οι ατέλειωτοι λιβανισμοί. Σε αυτό το παιχνίδι μπήκε και το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής rock δισκογραφίας μετά τη μεταπολίτευση, καθιστώντας τους Doors rock σύμβολα και στην Ελλάδα. Ορίστε ένα χαρακτηριστικό δείγμα γραφής, από τον Νίκο Κοντογούρη του Ποπ + Ροκ: «Όσο εμβαθύνει κανείς στη μουσική των Doors και όσο αναλύει τους στίχους του Morrison, τόσο βιώνει έναν ασυνήθιστο και απολαυστικά τρομερό εφιάλτη». Λαμπρή εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα υπήρξε ο Νίκος Μποζινάκης, που έβαλε πολλά πράγματα στη θέση τους με ένα εξαιρετικό του άρθρο στο πρώτο τεύχος του ιστορικού Zoo.

O JIM MORRISON ΩΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΟ



Καλώς ή κακώς, οι Doors ήταν ο Jim Morrison. Σπουδαίος ερμηνευτής δεν ήταν, αλλά το μειλίχιο, γαλήνιο, στιλ ερμηνείας του αποδείχθηκε αφάνταστα λειτουργικό σε κάποια τραγούδια, ενώ η ομορφιά και τα καμώματά του έδωσαν στους Doors μια ώθηση την οποία διαφορετικά είναι αμφίβολο αν θα είχαν. Όσο καλοί οργανοπαίχτες και αν ήταν οι υπόλοιποι τρεις της παρέας (ο Manzarek ειδικά ήταν πράγματι ένας δεινός δεξιοτέχνης), τους έλειπε αυτός ο μαγνητισμός. Ο Jim Morrison έμεινε στην ιστορία ως μια ασυμβίβαστη rock προσωπικότητα, ως ένας βαθιά ρομαντικός αντι-υλιστής, ως ένας σκοτεινός, καταραμένος ποιητής που εξέφρασε όσο κανείς άλλος την εφηβική έξαρση απέναντι στον κόσμο, ως ένας άνθρωπος ευρισκόμενος σε διάθεση μόνιμης σχεδόν εξέγερσης, έτοιμος να αμφισβητήσει και να γκρεμίσει κάθε είδους όριο. Όλα αυτά είναι πολύ διαδεδομένα πράγματα, τα περισσότερα όμως απέχουν μίλια από την αλήθεια. Τα έφτιαξαν σε κρίσεις υστερικού συναισθηματισμού οι ορκισμένοι οπαδοί των Doors (και κυρίως οι γυναίκες οπαδοί τους, μια σημαντική διάσταση στο όλο θέμα) και, καθώς η μουσική βιομηχανία τα βρήκε βολικά και κερδοφόρα, φρόντισε να διαδοθούν και να αναπαραχθούν σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Πίσω από όλα αυτά κρύβεται μια πολύ διαφορετική εικόνα. Έχει ας πούμε χαθεί από το προσκήνιο η εικόνα του Jim Morrison με τη φανταχτερή του Πόρσε και τα πανάκριβα δερμάτινα, ενώ όλοι θυμούνται το νεανικό του look, ξεχνώντας εντελώς τον Morrison της μετά-Soft Parade εποχής - εκείνον τον γενειοφόρο δούλο του αλκοόλ και των ψυχεδελικών ναρκωτικών, που έκανε και έλεγε ένα πλήθος ανοησίες, στο όνομα της ελευθερίας και του «εκφράζομαι» (δες box 2).

Όσο δε για τους περίφημους στίχους των Doors, τους οποίους υπόγραφε κυρίως ο Morrison, δεν ήταν παρά βασισμένοι σε απλοϊκότητες, ευκολίες και ακατάληπτα σλόγκαν. Ορίστε τρία χαρακτηριστικά δείγματα:

• «before I sink into the big sleep/I want to hear the scream of the butterfly» (“When The Music’s Over”)
• «realms of bliss, realms of light/some are born to sweet delight, some are born to endless night» (“End Of The Night”)
• «Do you often stop and whisper in Saturday’s shore?/The whole world’s a savior, who could ever ask for more?» (“Shaman’s Blues”)



Το να αποκαλέσει κανείς ποίηση τέτοια πράγματα, τοποθετώντας τα ας πούμε δίπλα στους στίχους π.χ. του Leonard Cohen, αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη για την απουσία κατανόησης της ποίησης. Aκόμα και το “The End”, που έχει χαιρετιστεί ως η κορυφαία στιχουργική τους στιγμή, καταρρέει από ένα σημείο και έπειτα σε ακατάληπτα και ασυνάρτητα κολλάζ-προϊόντα της χρήσης LSD, κορυφωνόμενο σε μια εξαιρετικά υπερεκτιμημένη αναφορά στον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή.

Αυτοί ήταν οι Doors στις πραγματικές τους διαστάσεις. Ασφαλώς και έχουν βγάλει τραγούδια στα οποία οφείλει να θητεύσει όποιος πιστεύει ότι τον ενδιαφέρει στα σοβαρά το rock ‘n’ roll, δεν ήταν όμως ούτε θεοί, ούτε μεγάλοι. Ήταν ένα συγκρότημα με το οποίο ξεμπερδεύει κανείς αποκτώντας μια καλή συλλογή, με έναν τραγουδιστή-σύμβολο του σεξ, που αναγορεύτηκε σε θρύλο μόνο και μόνο επειδή πέθανε στο απόγειο της δημοτικότητάς του. Το The Very Best Of δίνει την ευκαιρία σε μία νέα γενιά να γνωρίσει τους Doors και τον Jim Morrison με τα δικά της τεχνολογικά δεδομένα (σύγχρονο ψηφιακό ήχο, DVD κτλ.). Ό,τι όμως και να ακούσετε να λένε εκεί έξω, να είστε σίγουροι πως μια τέτοια γνωριμία φτάνει και περισσεύει…

(αναδημοσίευση από το περιοδικό SONIK)



ΤΑ ALBUMS ΤΩΝ DOORS ΜΕ ΑΣΤΕΡΑΚΙΑ

THE DOORS (1967) ***+
STRANGE DAYS (1967) **+
WAITING FOR THE SUN (1968) ***
THE SOFT PARADE (1969) *+
MORRISON HOTEL (1970) **+
L.A. WOMAN (1971) ***
OTHER VOICES (1971) *+
FULL CIRCLE (1972) *
AN AMERICAN PRAYER (1978) ***

ΠΕΝΤΕ ΕΚΤΡΟΧΙΑΣΜΟΙ ΤΟΥ MORRISON

• Ισχυρίστηκε ότι τον είχε καταλάβει το πνεύμα ενός Ινδιάνου.
• Αυτοανακυρήχθηκε σε Μεσσία και υποστήριξε ότι ο rock τραγουδιστής είχε την ικανότητα να απελευθερώνει τα πλήθη από τα κάθε είδους ταμπού τους.
• Στα 1969, μεθυσμένος, διακήρυξε πομπωδώς τον «θάνατο του rock».
• Έλεγε πως στόχος του ήταν να φτάσει στις «αποκαθαρμένες πύλες της ενόρασης», γλιστρώντας επικίνδυνα προς τη new age χαύνωση.
• Επλασε την ανεκδιήγητη περσόνα του Βασιλιά Σαύρα, την οποία έντυσε με έναν σωρό από αμπελοφιλοσοφίες, που λατρεύτηκαν στη συνέχεια από τους αφελείς ως μυστηριακά, κρυπτικά μηνύματα μιας ανώτερης συνείδησης.



PUNK RE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Το punk ήταν διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικές εποχές και για διαφορετικούς ανθρώπους: επανάσταση, κοινωνικό ξέσπασμα, διέξοδος για μερικά απελπισμένα τσογλάνια, πολιτικοποιημένο κίνημα, αλλά και μόδα. Ξεκίνησε στις πολιτείες στα μέσα των '60's στον αντίποδα της χίππικης αφέλειας, στο CBGB στις αρχές των '70's ή στην μπουτίκ του McLaren το '75. Οπωσδήποτε οι Ramones θα είχαν πολλά να συζητήσουν (και να διαφωνήσουν) με τους Clash. Πικρόχολα κυνικός ο John Lydon το βλέπει σαν σύμπτωση: "όλα έγιναν επειδή έτυχε να περάσω εκείνη την ημέρα μπροστά απ' την μπουτίκ του McLaren φορώντας το t-shirt που έγραφε 'I hate Pink Floyd'". Ο Lester Bangs, προσπαθώντας το '77 να εξηγήσει την τρίτη -κατά την άποψή του- αναβίωση του punk άφησε μισή σελίδα λευκή στο άρθρο του για να την συμπληρώσει όποιος μπορούσε να δώσει κάποια απάντηση, σελίδα που παραμένει ακόμη άγραφη περισσότερα από είκοσι χρόνια μετά τον θάνατό του.

Στην εικοσάχρονη περίπου πορεία του (απ' τα '60's μέχρι και τα '80's), το πέρασμα του punk από τα νησιά ήταν σύντομο αλλά πολύ έντονο, εν μέρει μόδα κι εν μέρει ξέσπασμα κατά του θατσερισμού. Ήταν, θα λέγαμε, η "glamorous" εποχή, καθώς τότε γνώρισε και την μεγαλύτερη δημοσιότητα. Πρόλαβε όμως να καταστρέψει κυριολεκτικά την "art" και "progressive" παρακμή των '70's κι ίσως και μόνο γι' αυτό θάπρεπε να είμαστε ευγνώμονες, καθώς έβγαλε το rock από τα σαλόνια και το κράτησε στην φυσική του θέση, το underground δηλαδή (οι Nirvana το επέστρεψαν και πάλι στο mainstream πολλά χρόνια αργότερα, με πολύ διαφορετικούς όμως όρους).

Το punk άλλαξε λοιπόν αμετάκλητα τον r'n'r χάρτη, σημαντικότερη όμως και κοινή παντού ήταν οπωσδήποτε η ιδέα που μετέφερε, ο απεγκλωβισμός δηλαδή κι η προσωπική απελευθέρωση όπου αφορμή μόνο είναι η μουσική ("our band could be your life" είπαν οι Minutemen), κάτι που αρκετές φορές βέβαια παρερμηνεύτηκε σαν τυφλή αντίδραση. Το punk όμως ήταν και είναι θετική ενέργεια, εναλλακτική σκέψη και ειλικρίνεια που ματώνει.


The DamnedΏστε Punk rock ε; Μεγάλη υπόθεση που δεν χωράει στις λίγες γραμμές ενός κειμένου. Τόμοι ολόκληροι να γραφτούν και πάλι κάτι θα ξεχαστεί, κάτι θα διαφύγει της προσοχής, κάτι δεν θα ειπωθεί. Είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο στη μουσική ιστορία από την αρχή της ύπαρξής της και ας πέρασαν μόλις τριάντα χρόνια από την έκρηξή του.

Σοφός ο προσδιορισμός. Λέμε έκρηξη του Punk rock όχι κάτι άλλο. Κάτι άλλο θα ήταν αν ένα λιθαράκι προϋπήρχε, με την πάροδο του χρόνου εξελίσσονταν, ώσπου αλυσιδωτά θα έφτανε να ενεργοποιηθεί. Εδώ τα πράγματα αλλάζουν. Σταματάει η ιστορία και ξαναγράφεται. Και μπορεί οι αρχικοί πρωταγωνιστές του είδους να πιάστηκαν (μουσικά) από κάπου, οι αμέσως επόμενοι όμως σχεδόν καμιά σχέση δεν είχαν με το παρελθόν, ήταν αυτό που ήθελαν να διακόψουν βίαια μη θέλοντας να συνυπάρξουν μαζί του μα περισσότερο να το αφορίσουν.

Και το κατάφεραν; Ναι, το κατάφεραν θα πω εγώ και ας μην είναι τα πράγματα έτσι ακριβώς. Χιλιάδες παιδιά σε όλο τον κόσμο το πρώτο πράγμα που κάνανε φεύγοντας από μια συναυλία ήταν να κάνουν το δικό τους γκρουπ. Να εκφράσουν τα πιστεύω τους μέσω της μουσικής που μπορεί και να μην ήξεραν να παίξουν, να εξορκίσουν τη μιζέρια τους μέσω των στίχων τους και να διαδηλώσουν την αλληλεγγύη τους στους κοινωνικά απροστάτευτους μιας και αυτοί ένα μέρος τους ήταν. Και όλα αυτά σαν κύμα που σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά του.

Παράθεση: Το μέλος kafetzopoylos στις 22-12-2007 στις 17:55 έγραψε... Παράθεση: Το μέλος Vanna στις 22-12-2007 στις 17:08 έγραψε... Παράθεση: Το μέλος kafetzopoylos στις 21-12-2007 στις 23:55 έγραψε... Παράθεση: Το μέλος Vanna στις 21-12-2007 στις 23:42 έγραψε... Παράθεση: Το μέλος kafetzopoylos στις 21-12-2007 στις 23:35 έγραψε... Παράθεση: Το μέλος Vanna στις 21-12-2007 στις 23:19 έγραψε... Παράθεση: Ηταν τελικά αναφορά στον Οιδίποδα;;;;.. δεν ξέρω... νομίζω πως κάτι άλλο πιό βαθύ υπήρχε από πίσω... Υποθέτω πως ναι...τουλάχιστον έτσι υποστήριξαν όσοι ήξεραν τον Morrison... Ξέρεις είχα τη τύχη να κάνω για χρόνια παρέα με τον Βάσο Τσιμιδόπουλο (διευθυντή της PolyGram ) συγγραφέα του βιβλίου “the doors” και μου έλεγε πως τα μέλη του group του έλεγαν όταν έγραφε το βιβλίο πως ο Morrison ποτέ δεν υποστήριξε την οιδιπόδεια άποψη του τραγουδιού… κανείς δεν ξέρει τελικά εκτός απ’ αυτόν ! Να και κάτι που δεν ήξερα! Αναρωτιέμαι πού θα κατέληγαν οι Doors αν ο Morrison δεν έφευγε τόσο νωρίς... Φίλη vanna νομίζω πως η κατάληξη θα ήταν κάτι σαν τους σημερινούς stones. Πες μου αλήθεια θα το άντεχες ;;;;….εγώ πάντως όχι! Εύστοχο παράδειγμα! Ειλικρινά λυπάμαι να βλέπω ένδοξα συγκροτήματα να "καίγονται" για τα χρήματα... Ασε vanna το έπαθα αυτό με τον plant...τι να σου λέω... και μεγάλωσα με led...ορκίστικα να μην ξαναδώ κανέναν απ' τους παλιούς...

Zeppelin...μην ξύνεις πληγές!

Ο Jimακος δεν ήταν απλά μουσικός,ποιητής και τραγουδιστής.Ηταν ο άνθρωπος που μέσα από τα ποιήματά του και την όλη του στάση κατάφερε να αφυπνήσει τους βυθισμένους στο καταστημένο νέους και να τους κάνει να αντιδράσουν σε αυτά που πρόσταζε εκείνη η σάπια κοινωνία!Η ίδια σάπια κοινωνία που επικρατεί και τώρα.Γιαυτό άλλωστε ο Μorrison αποτελεί διαχρονική αξία.Κατ' εμέ έγινε παγκοσμίως γνωστός όχι τόσο για την μουσική του αξία,που ούτως ή άλλως είναι άκρως αναγνωρισμένη,όσο για την μεταδοτικότητα που είχε.Ήταν πραγματικά "μάγκας" στην ζωή του και αυτό είναι άξιο ευσήμων...Ήταν αυθεντικός και διορατικός...ήταν απλά αληθινός.Ανάβω ένα κεράκι στη μνήμη του τελευταίου αληθινού ροκκά κ πέφτω με τα μούτρα στο γρασίδι...RESPECT...Κλείνω σκεπτόμενος κάποιους στίχους του...:when you're strange faces come out of the rain,when you're strange noone remembers your name,when you're strange,when you're strange,when you're down...

Παράθεση: Το μέλος kafetzopoylos στις 21-12-2007 στις 23:35 έγραψε... Παράθεση: Το μέλος Vanna στις 21-12-2007 στις 23:19 έγραψε... Παράθεση: Ηταν τελικά αναφορά στον Οιδίποδα;;;;.. δεν ξέρω... νομίζω πως κάτι άλλο πιό βαθύ υπήρχε από πίσω... Υποθέτω πως ναι...τουλάχιστον έτσι υποστήριξαν όσοι ήξεραν τον Morrison... Ξέρεις είχα τη τύχη να κάνω για χρόνια παρέα με τον Βάσο Τσιμιδόπουλο (διευθυντή της PolyGram ) συγγραφέα του βιβλίου “the doors” και μου έλεγε πως τα μέλη του group του έλεγαν όταν έγραφε το βιβλίο πως ο Morrison ποτέ δεν υποστήριξε την οιδιπόδεια άποψη του τραγουδιού… κανείς δεν ξέρει τελικά εκτός απ’ αυτόν !

Το θεωρημα ειναι νιτσεικο : Προσπερνωντας την ψυχη σου σκοτωσε τον Θεο και ζησε ελευθερος...
Ο Μορισον ηταν ερμηνευτης και θαυμαστης του Νιτσε

Παράθεση: Το μέλος kafetzopoylos στις 20-12-2007 στις 15:51 έγραψε... Βασιλιάς «Σαύρα» Στον απέραντο τάφο του δρόμου με τα φρέσκα ευωδιαστά λουλούδια θα ξαπλώσουμε όταν όλοι οι χτύποι χαθούν… και τη δίψα με ζεστό αίμα θα σβήσουμε. Καβαλάρηδες κάποιας παλιάς εποχής με πολύχρωμες στολές με γυαλισμένα σπαθιά πλησιάζουν τ’ ακίνητα , ακίνδυνα σώματα μας… και τα κομμάτια μας λάφυρα θα μοιραστούν ανάμνηση μιας ταραγμένης , αδυσώπητης μάχης με το Βασιλιά του κάτω κόσμου… …τον Βασιλιά Σαύρα… μεγάλε σοφέ ινδιάνε αδελφέ έχω πεθάνει μαζί σου πολλά χρόνια πριν… (Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή μου ‘‘Αισθητική απόλαυση του μύθου’’ που κυκλοφόρησε το 1994)

Γραφεις παρα μα παρα πολυ ωραια...
Θα θελα να διαβασω το εργο σου

Dear kafetzopoule...όταν είσαι έξω από τα συμβόλαια των δισκογραφικών και τα λεφτά παθιάζεσαι πολύ πιο εύκολα! Ξεχνάς ότι αυτό που για σένα είναι συναίσθημα για αυτούς είναι απλή δουλειά...
Όντως γράφεις πολύ ωραία!

Δε βρίσκω λόγια Χάρη...

Xoris na ginomai ipervolikos...prepei na kanoun ena emoticon pou na proskinaei..
I tapini mou apopsi einai oti autos o anthropos einai mia apo tis simantikoteres morfes tis mousikis..krima pou den imoun tis dikis tou genias..

Παράθεση: Το μέλος kafetzopoylos στις 24-12-2007 στις 03:58 έγραψε... Vanna… …ξέρω πολύ καλά τι θες να πεις …έχω περάσει επαγγελματικά από δισκογραφικές και δεν ήταν έτσι…έγιναν έτσι ! Μια τεράστια μουσική βιομηχανία στήθηκε γύρο από δεκάδες ονόματα σ’ όλο το κόσμο, τους εκμεταλλεύτηκε μεν αλλά τους έβγαλε στο προσκήνιο δε… Θυμήσου πως κάνανε το πρώτο τους δίσκο οι doors οι stones οι who οι led και δεκάδες άλλοι…μεγάλη κουβέντα…δε χωράει εδώ… Σ’ ευχαριστώ για τα καλά λόγια…σου χαρίζω αυτό και ξέρω ότι θα καταλάβεις ! ΝΟΜΑΔΕΣ ΣΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΕΔΕΜ Ξέρω τα τρομερά παιδιά του κόσμου μου… χωρισμένα σε φρικτές κατηγορίες … με σπασμένα συνθήματα… με χαμένα όνειρα… με ανεκπλήρωτα ταξίδια στις σφαίρες της επαγγελίας. Θυμάμαι τα λόγια των ποιητών της γενιάς μου… το εξαίσιο θάμπος… την κλειστή αποφασιστικότητα… Νάχα χιλιάδες μάτια να σε λατρέψω πολυμήχανη θεά μου… στους ματωμένους ορίζοντες σου… στους πανάρχαιους ουρανούς σου… …τόσο γεμάτος κόσμο...τόσο μόνος… εγώ… ποιητής ωκεανών με ρήγματα με ναυάγια με εκμηδενισμένες αποστάσεις. Ξερώ τα πολιορκημένα παιδιά του κόσμου μου… με διαλυμένα πρόσωπα… με χάπια υπνωτικά… με σπασμένες επαφές σε ανοχύρωτες πόλεις με ξεσκεπάζουν οι αιώνες… τα θεριά της Αποκαλύψεως. Με ξεγέλασαν οι αρχαίοι θεοί μου… …καρδιά της Αθήνας με τρελαίνει το λαμπερό φως σου… …καρδιά της Αθήνας μ’ ένα γυμνό δέντρο καρφωμένο στο κέντρο σου αφαιρώ τα μάτια μου να σε κάνω αθάνατη.

Πραγματικά δεν έχω λόγια! Καιρό είχα να διαβάσω κάτι που να με συγκινήσει τόσο! Ευχαριστώ πολύ!

Παράθεση: Το μέλος kafetzopoylos στις 24-12-2007 στις 15:00 έγραψε... Ευχαριστώ πολύ…μετράει η άποψη σου για μένα !

You're welcome! Ξέρω πως είναι να σου λένε καλά λόγια για αυτά που γράφεις- τραγούδια, ποιήματα, ιστορίες. Άλλωστε αυτή είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση!