Eπιστήμονες στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης έφτιαξαν ένα πρόγραμμα για κομπιούτερ, το οποίο προβλέπει αν ένα τραγούδι θα ανέβει στο τοπ-10.
Το πρόγραμμα «διδάσκει» τον κομπιούτερ πώς να «ακούει» μουσική σαν να ήταν άνθρωπος: αναλύοντας το περιεχόμενο των στίχων, προσέχοντας τον ρυθμό ή την ένταση του ήχου.
Ετσι εντόπισαν τα χαρακτηριστικά που ανοίγουν τον δρόμο για τα τσαρτς.
Πάντοτε υπήρχαν επιστήμονες που σε έρευνες ή διατριβές σχετικές με την τέχνη ασχολούνταν και με ανοησίες: αν η «Μόνα Λίζα» είχε πονόδοντο ή αν ο Πραξιτέλης ήταν μανιοκαταθλιπτικός.
Κι αυτά, και τα παραπάνω, που αναλύουν την τέχνη σε κομματάκια πεζής πραγματικότητας, της αφαιρούν ένα από τα ωραιότερα χαρακτηριστικά της: το στοιχείο του απρόβλεπτου κι εκείνα τα μικρά μυστικά που ακόμα κι ο ίδιος ο καλλιτέχνης μπορεί να τα εφαρμόζει χωρίς να του είναι απολύτως συνειδητά.
Η ανάλυση μιας ζωγραφισμένης μορφής, μιας λογοτεχνικής παραγράφου, μιας μουσικής φράσης μπορεί να έχει εκείνες τις μικρές «ασχήμιες», που για το σύνηθες πεδίο των ανθρωπίνων αισθήσεων είναι ανορθογραφία.
Σ' αυτήν την ανορθογραφία κρύβονται η πρωτοπορία, το ταλέντο, η επιτυχία.
Διαφορετικά, το αποτέλεσμα θα είναι «κλώνοι» σε μια αλυσίδα παραγωγής που προάγει το εμπόριο της τέχνης κι όχι την ίδια την τέχνη. Η τέχνη, άλλωστε, έχει ήδη φροντίσει να προβλέψει τέτοια φαινόμενα. Ηταν όταν η Μέρι Σέλεϊ έγραψε τον «Φρανκενστάιν».
[Απόσπασμα από άρθρο της Ν. Χατζηαντωνίου στην Ελευθεροτυπία (27/01/2006)]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : vouliakis στις 27-01-2006 22:41 ]
