Ποιό ποίημα θα ταίριαζε στη διάθεσή σου σήμερα?

ΑΓΑΠΗ ΣΕ ΠΡΟΣΜΕΝΩ-ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΖΑΒΙΤΣΑΝΟΣ

Αγάπη να περάσεις καρτερώ
και σου΄ χω ανοίξει διάπλατα τη θύρα,
στο φως σου να με λούσεις λαχταρώ,
με χάρες να με ράνεις χρυσή μοίρα.

Αγάπη το φιλί σου αποζητώ,
τα μαραμένα φυλλοκάρδια να ποτίσει,
το χάδι σου γλυκέ μου αναζητώ,
στο είναι μου τη στάμπα του ν΄ αφήσει.

Αγάπη της ψυχής απανεμιά,
στην ψεύτικη ύπαρξή μου μόνη αλήθεια,
έλα μες στη σκληρή μου χειμωνιά
και φέρε μου την άνοιξη στα στήθια.

Θα σε δεχτώ σαν λάδι στην πληγή,
σαν βάλσαμο σ΄ αρρώστια που με λιώνει,
σαν το νερό από αθάνατη πηγή,
σαν έρημος καυτή το πρώτο χιόνι.

Θα σε δεχτώ σαν ήλιου ζεστασιά,
σαν αύρα σε φλογάτο καλοκαίρι,
σαν συντροφιά σε μαύρη μοναξιά,
χάδι γλυκό από λατρεμένο χέρι.

Και σαν διαβείς τη θύρα που ανοιχτή
τον ερχομό σου αδιάκοπα προσμένει,
θα σ΄ αγκαλιάσει μια καρδιά ζεστή,
στα φυλλοκάρδια θα σε κλείσει, αγαπημένε…

Το ποίημα ανήκει στη συλλογή Κατά Σαδδουκαίων την πιο σημαντική ποιητική συλλογή του Μ. Κατσαρού. Τα ποιήματά της εκφράζουν την ανεξάρτητη και αντιεξουσιαστική στάση του ποιητή.

Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό
όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο
όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση
να πλημμυρίζει τα σαλόνια
όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου
να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα
όταν ακούω σένα να μιλάς
εγώ πάντα σωπαίνω.
Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου
ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς
όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια
λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους
όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία
για νόμους ευαγγέλια για μια ζωή με τάξη
όταν ακούω να γελούν
όταν ακούω πάλι να μιλούν εγώ πάντα σωπαίνω.
Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
θ' ανοίξω το στόμα μου
θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράχτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ' ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.

Πάλι σας δίνω όραμα.

(Ευχαριστώ πολύ τον Γιάννη που μου "σύστησε" να διαβάσω Μιχάλη Κατσαρό και ντρέπομαι που δεν το είχα κάνει νωρίτερα.Όσο γαι τον Μάρκο Μέσκο, που επίσης μου πρότεινε, βρήκα στοιχεία για τον ποιητή, αλλά δεν μπορώ να βρω τα ποιήματά του πουθενά.Τάσο, αν δεις τον Γιάννη, ρώτα τον σε παρακαλώ και για το παιδικό Cd του Νότη Μαυρουδή -πως ακριβώς λέγεται -και πες μου, αν σου είναι εύκολο.Και ευχαρίστησέ τον εκ μέρους μου για τους ποιητές που μου έδειξε!)

Στις 19 Ιουνίου του 1951 πέθανε στη Αθήνα από καρδιακή προσβολή ο μεγάλος μας ποιητής Άγγελος Σικελιανός.Σήμερα συμπληρώνονται δηλαδή 55 χρόνια από τον θάνατό του.Ας θυμηθούμε ένα ποιήμα του...

Ομπρός΄βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ΄την Ελλάδα΄
ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο!

[...]
Ομπρός, παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν΄ανέβει ο ήλιος...
Σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ΄τη λάσπη΄
σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ΄το γαίμα΄
σπρώχτε με χέρια και κεφάλια, για να αστράψει ο ήλιος Πνέμα!

Να μου λειπει η απουσια σου?
Δεν ερχεται μαζι μου την αφηνω σπιτι
Ορος ρητος της αλλαγης να μην ακολουθησει.

Απληστο που εισαι Ανεξηγητο
Τοση διαφανεια καταπατησες για τη διασφαλιση σου
Κι εκανες θερετρο σου τωρα
Αυτο το ανεξηγητο συμπτωμα εχθρικο μου.
Να επιστρεφω αμεσως. Με λεωφορειο ταξι
Αν πετυχω κανενα φεγγαρι που να επιστρεφει κι εκεινο
Στην πιατσα του αδειανο

Ολεθρια συνηθεια. Οχι τιποτ' αλλο
Μα αν δε μ'αρεσει να δουμε πως θα επιστρεψω
Αποτον κατω κοσμο σου Ανεξηγητο.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα
είδα το βράδυ αυτό,
κάποια χρυσή, λεπτότατη
στους δρόμους ευωδιά.
Και στην καρδιά
αιφνίδια καλοσύνη.
Στα χέρια το παλτό,
στ΄ανεστραμένο πρόσωπο η σελήνη.
Ηλεκτρισμένη από φιλήματα
θα ΄λεγες την ατμόσφαιρα.
Η σκέψις, τα ποιήματα,
βάρος περιττό.

Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες,
για ποιο ταξίδι ονειρευτό....

Τουτο το σπιτι δε με σηκωνει πια
Δεν αντεχω να το σηκωνω στη ραχη μου
Πρεπει παντα να προσεχεις, να προσεχεις,
να στεριωνεις τον τοιχο με το μεγαλο μπουφε
να στεριωνεις το μπουφε με το παναρχαιο σκαλιστο τραπεζι
να στεριωνεις το τραπεζι με τις καρεκλες
να στεριωνεις τις καρεκλες με τα χερια σου
να βαζεις τον ωμο σου κατω απο το δοκαρι που κρεμασε
Και το πιανο, σα μαυρο φερετρο κλεισμενο. Δεν τολμας να τ' ανοιξεις.
Ολο να προσεχεις, να προσεχεις, μη πεσουν, μη πεσεις. Δεν αντεχω.
Αφησε με να 'ρθω μαζι σου.

Όλα μου τα τραγούδια
γράφουν τ' όνομα σου.
Κανείς δεν το πρόσεξε.
Όμως εσύ πρέπει να γνώρισες
εκείνο το τρεμούλιασμα,
κάθε που πιάνω το μολύβι
και σε σκέφτομαι.
Εσύ πρέπει να διάβασες
το μήνυμα μου,
μέσα στους στίχους.
Μη με ρωτάς λοιπόν.
Κοίταξε με στα μάτια
και χαμογέλα.
Μια σταγόνα χαμογέλιου σου,
φτάνει για να τραγουδώ
όλη μέρα.
Μη με ρωτάς λοιπόν.

AB IRATO
(ή σε κατάσταση οργής!)

Έρχονται στιγμές
που η λίγη χαρά που ποδηγετούν
μολυσμένες κι ανήλιαγες
πλάνες
(καμουφλαρισμένες
με το πρόσωπο
του αισιόδοξου διαλείμματος
με ξεγελούν)
μετατρέπονται σε σεισμογόνες σαπουνόφουσκες
γεμάτες αστραπόβροντα και δακρυγόνα,
που σκάνε προκαλώντας πολύβουες εκρήξεις
και πολυποίκιλα δάκρυα.

Αβάντι μαέστρο!
Εγώ θα διασκεδάζω με τις εκρήξεις
και θα αυτοσχεδιάζω από τώρα
την επόμενη φορά που θα φτύσω ξανά
και με περισσότερη δύναμη
τις «δημόσιες σχέσεις».

Κι ας γεμίζω εγκαύματα.
Κι ας τρέχουν τα μάτια μου δάκρυα.
Κι ας τρυπάει προς στιγμήν η ψυχή μου.

Ε, Ο Χ Ι !
Δε θα το βάλω κάτω!

Αυτά τα εμπόδια είναι που με εμπνέουν!

ΛΗΘΗ - ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ

Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε την πικρία της ζωής.
Όντας βυθίσει ο ήλιος και το σούρουπο ακολουθήσει,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να'ναι.

Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης λησμονιάς τη κρουσταλλένια βρύση
μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει,
σα στάξει γι'αυτές δάκρυ όθε αγαπάνε.

Κι αν πιουν θολό νερό ξαναθυμούνται,
διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδίλι
πόνους παλιούς που μέσα τους κοιμούνται.

Αν δε μπορείς παρά να κλαις το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν
θέλουν - μα δε βολεί να λησμονήσουν.

"Ένα ταξίδι, μια ιστορία.. η απώλεια, η προσμονή.. Ο χρόνος σαν χειρότερος γιατρός.. φέρνει την παγωνιά.. Μια στιγμή.. η λύπη που φέρνει την ελπίδα.. Η αναγέννηση, η ελπίδα και ένα νέο ταξίδι: "Αντίκρυσα..", "Κατάλαβα.." ..η επιστροφή, η αγάπη, τα λόγια που δεν έχουν σημασία.. η αποδοχή του τέλους.. η δύση.. η δικιά του δύση. Το παράπονο. Το όνειρο. Ένα όνειρο πως σ'αυτή την απέραντη και ατελείωτη νύχτα.. κάποτε θα ανατείλει ο ήλιος. Ένας ήλιος που θα φέρει το ζεστό πρωϊνο της άνοιξης."

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ-Από τη "Σονάτα του σεληνόφωτος"

...Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω.Το δοκίμασα.Δεν ωφελεί.
Άφησέ με να ρθω μαζί σου....

Φωτογραφια του 1948

Κρατω λουλουδι μαλλον.
Παραξενο.
Φαινεται απ' τη ζωη μου
περασε κηπος καποτε.

Στο αλλο χερι
κρατω πετρα.
Με χαρη και επαρση.
Υπονοια καμια
οτι προειδοποιουμαι για αλλοιωσεις,
προγευομαι αμυνες.
Φαινεται απ' τη ζωη μου
περασε αγνοια καποτε.

Χαμογελω.
Η καμπυλη του χαμογελου,
το κοιλο αυτης της διαθεσεως,
μοιαζει με τοξο καλα τεντωμενο,
ετοιμο.
Φαινεται απ' τη ζωη μου
περασε στοχος καποτε.
Και προδιαθεση νικης.

Το βλεμμα βυθισμενο
στο προπατορικο αμαρτημα:
τον απαγορευμενο καρπο
της προσδοκιας γευεται.
Φαινεται απ' τη ζωη μου
περασε πιστη καποτε.

Η σκια μου, παιχνιδι του ηλιου μονο.
Φοραει στολη δισταγμου.
Δεν εχει προφτασει ακομα να ειναι
συντροφος μου ή καταδοτης.
Φαινεται απ' τη ζωη μου
περασ' επαρκεια καποτε.

Συ δεν φαινεσαι.
Ομως για να υπαρχει γκρεμος στο τοπιο,
για να 'χω σταθει ατην ακρη του
κρατωντας λουλουδι
και χαμογελωντας,
θα πει πως οπου να 'ναι ερχεσαι.
Φαινεται απ' τη ζωη μου
ζωη περασες καποτε.

σκοτωνουν την αγαπη

κουμπωσε το σακακι σου,

εξω κανει κρυο.

αναθεωρησε τις αποψεις σου,

η μαλλον αναθεωρησε τη ζωη σου.

εξω σκοτωνουν την αγαπη,

πως θα παρευρεθεις στην κηδεια

χωρις καινουργιο ενδυμα;

Άνοιξε πέτρα

Μαρινέλλα

Άνοιξε πέτρα να κλειστώ
ήλιος ήλιος να μη με βλέπει
αντί για νύφη πρέπει
πρέπει στα μαύρα να ντυθώ

Άνοιξε πέτρα για να μπω
χάνω τον άντρα που αγαπώ

Νύχτα κατέβα απ' τα βουνά
νύχτα μαυροφορούσα
ο άντρας που αγαπούσα
τώρα για άλληνε πονά

Νύχτα κατέβα απ' τα βουνά
μέρα να μη με δει ξανά

Μπάτε κορίτσια στο χορό
κι αφήστε με μονάχη
κόπηκα σαν το στάχυ
και τώρα τρέμω σαν φτερό

Μπάτε κορίτσια στο χορό
έχασα αυτόν που καρτερώ

Δεν είναι ποιήμα βέβαια αλλα με εκφράζει αυτή τη στιγμή



Όσα η αγάπη ονειρεύεται,
τα αφήνει όνειρα η ζωή.
Μα όποιος στ'αλήθεια ερωτεύεται
κάνει τον πόνο προσευχή,
βαρκούλα κάνει το φιλί
και ξενιτεύεται.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : lovehim στις 25-06-2006 12:23 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : lovehim στις 25-06-2006 12:24 ]

Σπασμένου καραβιού σάπιο σανίδι,
όλη η ζωή μου του χαμού,
μα απ΄την κόλασή μου σου φωνάζω:
Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω...

Γ.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

ΣΟΦΙΑ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ-ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Ό, τι βαθιά για σένα είχα κρυμμένο
δε ζήτησε η καρδιά σου να το μάθει΄
το μυστικό μου απόμεινε αγνοημένο
κι έσβησε ο πόθος σαν ανθός κι εχάθη.

Κι εσύ, ποιος ξέρει, στης ψυχής
τα βάθη, αν δεν κρατούσες, όμοια
φυλαγμένο ένα φιλί. Έναν όρκο ευ-
λογημένο, χαμένα μες στης ζήσης
τ΄ άγρια πάθη.

Κι είχαμε τρυφερές ψυχές και πλούσες
και της αγάπης τ΄ άφταστα τα μύρα
μέσα απ΄ αυτές θ΄ανάβρυζαν πλημμύρα.
Αν δεν σιωπούσα εγώ και συ αν μιλούσες.
Κι είν΄όλο πίκρα η μαύρη τούτη ζήση
κι είχε η χαρά την πόρτα μας χτυπήσει…

Παει. Αυτο ηταν.
Χαθηκε η Ζωη μου φιλε
μεσα σε βρομικα τζαμια, κιτρινους ανθρωπους & ανιστοριτους συμβιβασμους.
Αρχισα & εγω να γερνω σαν εκεινη την ιτιουλα
που σου 'χα δειξει στη στροφη του δρομου.
Και δεν ειναι που δεν θα ζησω
ειναι το γαμωτο που δεν εζησα
κι ουτε που θα σε ξαναδω...

...Η σκέψις, τα ποιήματα
βάρος περιττό.

Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιάν ανέλπιστη χαρά,
για ποιές αγάπες,
για ποιο ταξίδι ονειρευτό...

Κ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Το ποίημα είναι του πατέρα Γεώργιου Ι. Διαμαντόπουλου από το ανθολόγιο «Οδός ποιητών» της ομάδας λόγου και τέχνης Ale amoroza – ανοιχτή σκηνή ποιητών «Για την Ιδέα».

Ποιοι θα χουνε την φώτιση και την πρωτιά,
να βγάλουνε «τα κάστανα απ’ τη φωτιά»΄
ποιοι Φαίδωνες θα βάλουν τα ποιητικά μας
έργα, ευθύς μετά τα πολιτειακά μας;
Ποιοι και πως θα πούνε ΟΧΙ στα ενιστικά,
κενόδοξα, Ερμού και Αφροδίτης λιβανιστικά,
που την αγαλλίαση κλαδεύουν της χαράς μας
και καλούμα δίνουν σε φυντάνια της αράς μας;
Δεν αντέχω πια να βλέπω τη ζωή μας
αθηνότροπη, αθηνοκεντρομόλα΄
κι έχω βαρεθεί και τη διαγωγή μας τη «γιαλέσα», δίχως εξαίρεση και τη
«γιαμόλα»…
Απελπίζομαι αν και σας γράφω ποιήματα
με πολωμένους αποδέκτες αναγνώστες,
ξαρτημένους από κοσμικά αποκυήματα
«μεγαλουργήματα», που τα χουν κάποιοι
«παντογνώστες»…
Ευτυχώς υπάρχει μια πλειάδα ποιητών,
το σύμπαν που δεν προσκυνά των Αθηνών.
Υπάρχουν ποιητές και στα βουνά και στα
λαγκάδια,
όπως, λ. χ. της παρέας Ale amoroza τα
πετράδια!
Υπάρχουν κρίνοι και στης Μηχανιώνας τους
Αγρούς,
ποιητές που μας θυμίζουν «κεκρυμμένους
θησαυρούς»!

Απόψε να ρθεις κι εσύ. Ετοιμάζω μυστικό δείπνο.
Έστρωσα το τραπέζι της γης κι άνοιξα τα παράθυρα
να δούνε το φως να πλησιάσουνε όλα,
ν΄ αχτιδίσουν τ΄ αστέρια στα πρόσωπα και τα χέρια
των καλεσμένων μου, να πηδούν στα ποτήρια.
Έβαλα την ψυχή μου σε σταμνιά πήλινα, σε κανάτια.
Μυρίζει κέδρο το κρασί κι είναι σαν πασχαλιά το χρώμα του.
Στην υγειά μας, αδέρφια!
Έχω καλέσει τα παιδιά των ΗΠΑ και των ΕΣΣΔ.
Έστειλα στον Παντίτ Νεχρού μιαν αμαξοστοιχία λουλούδια
να μου τα στείλει στολισμένα. Κι έστειλα μήνυμα
στο Μάο Τσε Τουνγκ, να τους δώσει,
να φέρουν μαζί τους σα νιφάδες χιονιού
δυο χιλιάδες κινέζικα τραγουδάκια.
Στον Πικάσσο να μετρήσει πόσες χιλιάδες
περιστέρια περίπου έχει αζωγράφιστα μες στην ψυχή του.
Να μου τα στείλει όπως είναι να στολίσω τους ώμους
και τα χέρια των καλεσμένων μου.
Βγήκε τρέχοντας, φεύγει ο Χριστός’ πάει να φέρει
μια αγκαλιά λεμονάνθια να βάλει στα βάζα μου.
Η μητέρα ζύμωσε στη μεγάλη μας σκάφη
μαύρο ψωμί με γλυκάνισο και σουσάμι.
Τα παιδιά ξεκινήσανε. Σχηματίσανε κιόλας
πάνω στη γη
τον ποταμό
γαλαξία.

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ