Της ΜΑΤΟΥΛΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Εχει χρόνια να εμφανιστεί σε κέντρο, αλλά δεν ξεχάστηκε. Το αντίθετο. Και τώρα που θα τραγουδήσει στο Μέγαρο τις τζαζίστικες μελωδίες που αγάπησε από τα νιάτα της, τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν πολύ γρήγορα.
Το ερχόμενο Σάββατο η Αλέκα Κανελλίδου θα ερμηνεύσει μια σειρά από κομμάτια με κοινό παρονομαστή το συναίσθημα. Ενα ταξίδι με τίτλο «Τζαζ αποχρώσεις σε μπλε φόντο» ξεκινά από το «Look of love», και το «Fly me to the moon» συνεχίζει με το «Dance me to the end of love» και το «My baby just cares for me» και καταλήγει στο «Chanson des vieux amants» και το «Sway».
Η ίδια αρνείται τη λέξη επιστροφή: «Προτιμώ να λέω ότι ακολουθώ τις διαθέσεις της στιγμής. Εδώ και κάποια χρόνια έχω αποφασίσει να συμμετέχω μόνο σε πράγματα που κάτι μου ξυπνάνε. Η τζαζ που αγαπώ από μικρή είναι αυτή τη φορά το επίκεντρο. Ενιωσα την ανάγκη να πω και τραγούδια που δεν τα ακούει κανείς πια συχνά. Η εποχή μας, δυστυχώς, χαρακτηρίζεται από μια τρομερή ομοιογένεια στη δημιουργία αλλά κυρίως στον τρόπο ερμηνείας».
- Σας ενοχλεί η κατάσταση στο τραγούδι κι έχετε πάρει αποστάσεις;
«Οι αποστάσεις μου είναι στάση ζωής. Δεν με οδήγησαν σε αυτό οι καταστάσεις. Ανεξάρτητα από αυτό όμως ανάγκες της βιομηχανίας με απωθούν, διότι δημιουργούν μια τρομερή ανασφάλεια στους καλλιτέχνες. Είναι τρομακτικό να νιώθεις ότι ανεξάρτητα από το πόση επιτυχία θα κάνεις, μπορεί να μην υπάρχεις αύριο. Ή ακόμα χειρότερα, ότι, αποτελείς μέρος αυτής της ανακύκλωσης. Είμαι ολιγαρκής κι έτσι αντέχω μακριά από την επικαιρότητα. Στη γενιά μου, παρ' όλο που επίσης υπήρχε ανασφάλεια για το μέλλον, δεν νοιαστήκαμε ποτέ όπως τα παιδιά σήμερα. Ημασταν μεν επαγγελματίες αλλά το παλεύαμε με άλλους τρόπους. Δεν ήταν τόσος σύντομος ο χρόνος του καθενός. Είχαμε το προνόμιο να μην είμαστε τόσοι πολλοί κι επίσης τροφοδοτούσαμε τις ακουστικές απαιτήσεις του κοινού, όχι τις οπτικές».
- Δεν σας κόστισε ποτέ αυτή η λογική;
«Θα έλεγα ότι μου κόστισε, αν προσδοκούσα άλλα πράγματα. Θυμάμαι, κάποτε ένα στέλεχος της εταιρείας μού είπε: "Μα πώς γίνεται να μην μάχεσαι ποτέ;". Του απάντησα ότι ο καθένας έχει τα δικά του όπλα».
- Ποια ήταν τα δικά σας;
«Οτι δεν έγινα ποτέ εύκολη. Δεν τραγουδούσα ποτέ σερί χειμώνα-καλοκαίρι. Δύο μόνο θερινές σεζόν έχω περάσει σε όλη μου την καριέρα στην Αθηναία κι αυτό ήταν όλο. Ποτέ δεν τρελαινόμουν με τη νύχτα. Υπάρχουν κάποιοι που πάει 11 η ώρα και θα αρρωστήσουν αν δεν βγουν. Εγώ καμιά φορά ήμουν άρρωστη που έβγαινα να τραγουδήσω. Ασχετα που λυτρώνεσαι με το που πατάς στη σκηνή, γιατί το τραγούδι είναι φάρμακο».
- Σας φαίνεται ότι η νύχτα έχει πια κάτι αγοραίο;
«Η νύχτα έχει πάντα πολλές εκπτώσεις. Οπως και να το κάνουμε, πρέπει να ευχαριστήσεις τον πελάτη».
- Οσο καιρό απέχετε, δεν τραγουδάτε;
«Οσο παράξενο και αν σας φανεί, δεν τραγουδώ ποτέ εκτός σκηνής. Εχω να το κάνω από τότε που ήμουν μικρή και με τη βούρτσα στα χέρια υποδυόμουν την τραγουδίστρια. Από τότε που έγινα επαγγελματίας, δεν ξανατραγούδησα ποτέ στο σπίτι».
- Το ρεπερτόριό σας ήταν πάντοτε ταυτισμένο με έναν πολύ ιδιαίτερο ερωτισμό. Τον έρωτα πώς τον βλέπετε σήμερα;
«Γύρνα πίσω και θα δεις τι σημαίνει έρωτας», μου λέει δείχνοντας δύο έφηβους που φιλιούνται. «Ο έρωτας είναι εδώ, υπάρχει δίπλα μας. Αν τον βλέπουμε, έχει καλώς. Δεν τον βλέπουμε, πάει παρακάτω. Και σε αυτή την εποχή, τον έχουμε εντάξει στις ευθύνες, άρα κάνουμε πως δεν τον βλέπουμε. Είναι σαν μια επιπλέον υποχρέωση».
- Αλήθεια, ένα ελληνικό ερωτικό τραγούδι δεν χωρούσε στο πρόγραμμα;
«Ισως στο ανκόρ»...
*Τα εισιτήρια έχουν εξαντληθεί, ενώ την Αλέκα Κανελλίδου στη συναυλία θα συνοδεύσουν οι Νίκος Καλαντζάκος (πλήκτρα), Νίκος Καπηλίδης (τύμπανα), Δημήτρης Γιαννόπουλος (σαξόφωνο), Πέτρος Βαρθακούρης (κοντραμπάσο).
ενετ 12/03/2006
