rem
31.03.2006, 01:45
Παιδια σιγουρα ολοι εχετε αναρωτηθει κατι αντιστοιχο...σας εχει τυχει ποτε να πιστευετε σε δυνατοτητες αλλων ανθρωπων(φιλων σας πχ)αλλα εσεις να θεωρειτε οτι σχεδον ποτε δε μπορειτε να ανταποκριθειτε σε υποχρεωσεις,να κανετε την υπερβαση και να πειτε οτι "ναι θα τα καταφερω"..?
Με αλλα λογια αυτο που ρωταω ειναι ποση αυτοπεποιθηση εχετε και τι κανετε οταν νιωθετε λιγο αχρηστοι, λιγο "μικροι", λιγο ανημποροι...
υγ: ειναι το πρωτο θεμα που "ανοιγω" στο forum! o πρωτος που απανταει κερδιζει ενα μεγαλο χαμογελο
φιλικα,
geo
ου,να ταν μια και δυο οι φορές που έχω πει ότι πάει,μέχρι εδώ ήταν,δεν πρόκειται να τα καταφέρω..δεν έχω διαβάσει αρκετά(κι ας έχω βγάλει ρίζες στην καρέκλα), δεν θα προλάβω να κάνω τα πράγματα που θέλω,κυρίως λόγω πίεσης χρόνου,δεν είμαι αρκετά καλή,έξυπνη,αισιόδοξη και και και...συνήθως αυτό λειτουργεί σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία,δηλαδή να μην καταφέρεις όντως κάτι μόνο και μόνο επειδή έχεις βάλει όλες σου τις δυνάμεις να το πιστεύεις και τελικά να αποτύχεις..πολύ άσχημο..γι'αυτό είναι σημαντικό να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε αγαπάνε και σε (υπο)στηρίζουν τόσο στα δύσκολα όσο και στα πιο απλά(καμιά φορά κολλάει το μυαλό σε λεπτομέρειες)...που σου δίνουν θάρρος όταν λακίζεις.είναι δώρο άδωρο ,όμως, αν δεν πιστέψει και ο/η ίδιος/α ότι θα τα καταφέρει.κι εκεί είναι που πρέπει κανείς να κάνει την υπέρβαση,να δει το πρόβλημά του σε αντικειμενική βάση,να καταγράψει τα όποια εμπόδια και να τα αξιολογήσει..μια κάπως λογιστική μέθοδος εργασίας δηλαδή..και τέλος να ακούσειςτο αγγελάκι μέσα σου που λέει "άντε πήγαινε και όπου βγει" και όχι το διαβολάκι που σου κόβει τα φτερά και σε γεμίζει απογοήτευση a priori..πολλά είπα..τελοσπάντων, έτσι προσπαθώ να λειτουργώ όσον αφορά εμένα,καμιά φορά χάνω το δρόμο but...κανείς δεν είναι τέλειος!
Η αλήθεια ειναι οτι συνηθως τον εαυτο μου τον εχω στο φτυσιμο....κακο πολυ κακο αυτο...βεβαια κατα βαθος πιστευω παρα πολυ σε μενα...μου εχω εμπιστοσυνη και ετσι μπορω να κανω ονειρα και να προσπαθω να τα κανω πραγματικοτητα....Ειναι πολυ σημαντικο να ξερεις ποιος εισαι τι ζητας που πατας και τα σχετικα...ετσι μπορεις να κανεις βηματα μπροστα (σταθερα)τωρα τα στραβοπατηματα και τα σκουντουφληματα δυσκολο να τα αποφυγεις...το θεμα ειναι να μπορεις να παιρνεις τα ισια σου παλι η ακομα κι αν εχεις πεσει...να ξερεις να σηκωθεις...Τεσπα,για να τελειωνω...ολα αυτα ειναι θεωριες...το βασικο ειναι οτι ολα αυτα στα μαθαινει η ζωη...Μεγαλο σχολειο η Ζωη...εγω τουλαχιστον εχω διδαχτει...και κατι τελευταιο...παιδια το μυστικο ειναι το Χαμογελο
οποιος καταφερει να χαμογελαει στις αναποδιες τα χει καταφερει
Πόσο πιστεύω σε μένα?? Ερώτημα που δύσκολα να το απαντήσει ο καθένας..
Εγώ μέχρι τώρα έχω κάνει αρκετά λάθη,τα οποία μ'έχουν πληγώσει αρκετά...
Οπότε έχω κλειστεί λίγο στον εαυτό μου,δε πολυ-ανοίγομαι εύκολα και γενικά δεν έχω πολυ αυτοπεπίθεση....
Απλά το πρόβλημα ξέρεις ποιο είναι ?
Να νομίζεις οτι στηρίζεσαι σ'ένα στύλο και τελικά... να είναι κούφιος...
Αν το χρειαστείς και πας να ακουμπήσεις πάνω του.... Να σπάσει..
Θέλω να καταλήξω οτι η αυτοπεπίθεση που μπορεί να έχει ο καθένας είναι σχετική
και ανάλογη με τις καταστάσεις που περνάς μια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής σου..
Όσο δυνατός χαρακτήρας και αν είσαι,είναι μερικές φάσεις που σε λυγίζουν...
Δύσκολο ερώτημα!
Γενικά σαν άτομο δεν έχω καθόλου αυτοπεποίθηση.
Συχνά βρίσκω αρνητικά σε μένα και θετικά στους γύρω μου!
Δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες εμπειρίες και τις ίδιες γνώσεις βλέπεις.
Αισθάνομαι άσχημα για τον εαυτό μου κάτι τέτοιες στιγμές και σκέφτομαι ότι το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να προσπαθήσω να μάθω απ' τους ανθρώπους που ξέρουν περισσότερα από μένα.
Απ’ την άλλη ,έχω έρθει πολλές φορές σε δύσκολη θέση στην ζωή μου και με θέματα υγείας και με προσωπικά ζητήματα αλλά και με επαγγελματικά και τα έχω καταφέρει αρκετά καλά θα έλεγα.
Είναι μια παράξενη δύναμη που παίρνω αυτές τις στιγμές.
Ίσως απλά επειδή έχω περάσει κάποιες πολύ δύσκολες καταστάσεις αισθάνομαι ότι αφού βγήκα σώα απ’ αυτές μπορώ να αντιμετωπίσω τα πάντα!(που λέει ο λόγος!)
Όλα είναι μες το μυαλό μας πιστεύω.
Όλα έχουν να κάνουν με την θέληση μας, την ψυχολογική μας κατάσταση και το πόσο σημαντικό είναι για εμάς αυτό που έχουμε να φέρουμε εις πέρας.
Ε , και στην τελική «Όλες οι μάχες στη ζωή, μας μαθαίνουν κάτι , ακόμη κι εκείνες που χάνουμε...!»
Παλιότερα ήμουν κάπως έτσι... Υπήρχαν στιγμές που εγκατέλειπα τις προσπάθειές μου γιατί δεν μπορούσα να πιστέψω στις δυνάμεις μου...
Μετά από την δυσκολότερη κατάσταση της ζωής μου όμως (πριν μισό χρόνο περίπου), όλα άλλαξαν... Χρειάστηκε να κάνω την απόλυτη υπέρβαση, και δεν είχα άλλη επιλογή, οπότε πάλεψα με νύχια και με δόντια... και τα κατάφερα. Πλέον δεν έχω τίποτα που να με φοβίζει, και είμαι σίγουρος (αφού το απέδειξα - κυρίως - στον εαυτό μου... και στους άλλους βέβαια) πως ό,τι κι αν χρειαστεί να κάνω θα το καταφέρω, ο κόσμος να χαλάσει!!! (Από εκεί βγήκε και η υπογραφή των posts μου)
Ηθικό δίδαγμα:
Να κάνετε την υπέρβαση, να ξεπεράσετε κατά πολύ τα όριά σας... Αυτό θα είναι το εφαλτήριο για μια νέα ζωή, γεμάτη αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση... Σε τελική ανάλυση, δεν υπάρχει "δεν μπορώ"... μόνο "δεν θέλω" υπάρχει... Μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε, αρκεί να το πιστέψετε...
--------------------------------------------------------------------
Only the best is good enough...
Μέχρι την τελευταία βδομάδα ΠΟΤΕ δεν κατάφερνα να κάνω το παραμικρό από αυτά που σκεφτόμουνα. Ούτε μια φορά δεν είπα θα κάνω αυτό και το έκανα. Πάντα δεν κράταγα τις υποσχέσεις που έδινα στον εαυτό μου ακόμα και όταν ήξερα ότι κάνω κακό στον εαυτό μου. Είναι η πρώτη φορά που έίπα ότι θα κάνω κάτι και είμαι σίγουρη ότι θα κρατήσω το λόγο μου. Δεν είχα δυναμισμό. Είμαι πολύ ευτυχισμένη γιατί ξέρω πως αυτή τη φορά δε θα σπάσω. Πιστεύω για πρώτη φορά στον εαυτό μου. Ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά! Έπρεπε να την πατήσω τόσες φορές για να μάθω. Τώρα όμως όλα θα πάνε καλά! Το πιστεύω! Πιστεύω σε ΜΕΝΑ!!!!
στον καινούριο δυναμικό μου εαυτό!!!!!!
Όλα είναι θέμα θέλησης και πίστης.Ναι, πιστεύω στον εαυτό μου ότι όταν θέλω μπορώ! Και μου το έχω αποδείξει. Η αρχή είναι δύσκολη, - η υπέρβαση- μετά ξες το δρόμο και νιώθεις δυνατός.
Ένα πράγμα λέω πάντα σε όσους δεν πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν κάτι........
BELIEVE!!!!
Quote:
|
Το μέλος Emaki στις 31-03-2006 στις 11:14 έγραψε:
Ε , και στην τελική «Όλες οι μάχες στη ζωή, μας μαθαίνουν κάτι , ακόμη κι εκείνες που χάνουμε...!»
|
|
εχεις δικιο εμυ, αλλα κατα την γνωμη μου αλλιως ειναι η σωστη διατυπωση....
«Όλες οι μάχες στη ζωή, μας μαθαίνουν κάτι , ΚΥΡΙΩΣ εκείνες που χάνουμε...!»
Οσο για το ερωτημα "Ποσο πιστευω σε μενα???" θα απαντησω με μια ερωτηση..."Αν δεν πιστευω σε εμενα αξιζει να ζω????
Παντα πιστευα και πιστευω σε εμενα...Μαλλον, ειναι θεμα χαρακτηρα ή επειδη πιστευω οτι μπορουμε να πραγματοποιησουμε και τα πιο-πιο τρελα μας ονειρα, αρκει να το θελουμε...
Στις ασχημες περιπτωσεις που μας μαθαινουν τη ζωη, χρωσταμε εν μερει, τη καλυτερη γνωση του ιδιου του εαυτου μας και των "οριων" μας...
Σε αυτες τις περιπτωσεις που νιωθω οτι ειμαι αδυναμη, χαλια κτλ. χρειαζομαι καποιον (καποιους) να με ταρακουνησουν και να μου πουν αυτο που πρεπει και οχι αυτο που θελω να ακουσω...Ειτε αυτοι ειναι οι φιλοι μου, ειτε αυτοι που γινονται φιλοι μου σε τετοιες περιπτωσεις....
Πρεπει να αγαπαμε τον εαυτο μας περισσοτερο απο τον καθενα και να βαζουμε ψηλα τον πηχυ...Δεν ειναι εγωιστικο, ειναι αυτοεκτιμηση και αυτογνωσια (οπως μου ειπε ενα σπουδαιο ατομο, που μεβοηθησε πολυ και τριγυρναει και εδω μεσα....)
Η "ανοιξη" ειναι στο χερι μας να ερθει....
@ xanthi
to the club, και συνέχισε έτσι...
@ manblaz
«Όλες οι μάχες στη ζωή, μας μαθαίνουν κάτι , ΚΥΡΙΩΣ εκείνες που χάνουμε...!»
...έτσι
@ alexia-vicky
Αφορμή κάποια γενικά πού έγραψαν Εμυ και Νίκος - κυρίως - κάπου μέ άγγιξαν. Ειναι κάποιες καταστάσεις στη ζωή μας όπου νοιώθουμε πως δεν θα τα καταφέρουμε και μετά ... βλέπουμε πως το ξεπεράσαμε. Δεν ξέρω αν είμαστε νικητές ή όχι (ειδικά αν οι καταστάσεις αυτές συνδυάζονται με απώλειες προσώπων, πολύτιμων κλαταστάσεων κ.α.) αλλά σαφώς παίρνουμε δύναμη. Μετά από κάποια τέτοια γεγονότα, ναι έγινε η υπέρβαση, αλλά νοιώθω πως υπάρχει κάτι το γκρίζο, που δεν φεύγει ποτέ, - δεν ξέρω αν χρειάζεται και να φύγει, απλά μπαίνει σαν μιά ακόμα απόχρωση στη ζωή μας. Επίσης, συμβαίνει αυτό που λέμε "βλέπουμε τα πράγματα με άλλο μάτι". Και ισως μας δυσκολεύει και στην επικοινωνία με κάποιους που είτε δεν ειχαν ανάλογες εμπειρίες, ή που δεν μπορούν να διειδύσουν στις δικές μας. Η δεν τους βοηθάμε εμείς. Παίρνουμε δύναμη (ίσως και θλίψη) και ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους νέους κώδικες στη ζωή μας.
Και η αναφορά της Γεωργίας που άνοιξε το ποστ, στη σύγκριση με άλλους. Βλέπουμε τους άλλους να .... και εμεις Δεν ...
Ειναι μεγάλη ιστορία, αλλά νομίζω πως σε κάποιες περιπτώσεις εκεί ειναι που τη πατάμε. Η σύγκριση. Δεν αναφέρομαι βέβαια σε κάποιους στόχους, ανάγκες κ.α. που ειναι κοινές για όλους. Εκεί, ναι ... ισχύει ακόμα και αυτό που λένε "¨πάρε παράδειγμα".
Αλλά τις περισσότερες φορές νοιώθουμε υποδεέστεροι, χάνουμε τη πίστη σε μας, κάνοντας συγκρίσεις που δεν ανταποκρίνονται στις δικές μας αξίες, στις δικές μας ιδιομορφίες ανάγκες, στις πορείες μας τέλος πάντων. Με άλλα λόγια βλέπουμε τι παίζεται και πως παιζεται σε γήπεδα που δεν μας κάνουν και προβληματιζόμαστε. Εκεί ειναι που χάνεται το δικό μας παιχνίδι. Σωστά γράφει η Αλέξια, να βάζουμε τον πήχυ ψηλά .. αλλά και να επιλέγουμε που θα τον βάζουμε ... με τι κανόνες και σε ποια γήπεδα (όσο γίνεται εννοείται).
Πχ τα παιδία που συχνάζουν εδω μέσα και ειναι πολλοί από αυτούς εξαιρετικοί μουσικοί .. και όχι μόνο. Κάποιους τους είδαμε και στο λαιβ, κάποιους τους διαβάζουμε κλπ. Αν κάτσουν και συγκρίνουν τον εαυτό τους με κάποιον / κάποια ντίβα μαζικής κατανάλωσης ... ε θα νοιώσουν από ανάξιοι έως ανίκανοι ... Αν όμως κοιτάξουν την πορεία τους σε σχέση με τις δικές τους επιλογές, αισθητικές, ανάγκες κλπ τότε σίγουρα τα πράγματα θα ειναι αλλοιώς. Περιοριστικό το παράδειγμα αλλά νομίζω κατανοητό.
Τέλος βρε παιδία, ενώ πολλές φορές κι εγώ βλέπω τα πράγματα στη ζωή σαν μία μάχη (όπου χάνουμε - κερδίζουμε κλπ), άλλες τόσες νομίζω πως αυτή η πρόσέγγιση κάπου χάνει. Εχει ΚΑΙ αυτή τη διάσταση αλλά δεν τα λέει όλα. Ειναι φορές που η οπτική γωνία μίας "πορείας" που έχουμε, μιάς εξερεύνησης του εαυτού μας, των άλλων, του περιβάλλοντός μας, βοηθάει πολύ. Γιατί οι μάχες έχουν το στοιχείο του νικήτη και του νικημένου. Και του ανταγωνισμού. Καμμία φορά δεν προσδιορίζονται τα πάντα έτσι, όσο και αν ειναι δύσκολο να άγνοήσει κανείς αυτήν τη θεώρηση.
Ωραία όλα αυτά Θάνο, σε γενικές γραμμές με βρίσκεις - για μια ακόμα φορά - σύμφωνο. Αν δούμε τα πράγματα σφαιρικά, κάπως έτσι είναι. Όλα στη ζωή μας άλλωστε είναι διάφορες "μάχες" που πρέπει να δώσουμε, και σε μερικές θα "κερδίσουμε", και σε άλλες θα "χάσουμε". Και φυσικά, πάντα υπάρχει το στοιχείο του ανταγωνισμού, άλλοτε έναντι άλλων, και άλλοτε κόντρα στον - καλό ή κακό - εαυτό μας.
Στο ερώτημα του topic όμως δεν νομίζω ότι χωράει τόση φιλοσοφία. Είναι συγκεκριμένο. Πόσο πιστεύεις εσύ στον εαυτό σου? Υπάρχει κάτι που ίσως φοβάσαι ότι δεν θα το κατάφερνες?
Νίκο μου, κάθε ένας απαντά στο τόπικ είτε απ' ευθείας στο αρχικό ερώτημα, ειτε συμπληρώνοντας, προσθέτοντας κλπ σε ότι γράφουν οι άλλοι. Ειναι κάτι που συμβαίνει, κατά κανόνα. ( το κάνουμε και εγώ και εσύ αρκετές φορές). Επομένως, δώσε μου το δικαίωμα να παρεμβαίνω με τον τρόπο που εγώ νομίζω ότι με εκφράζει και σε βάθος που επίσης εγώ ορίζω. Το "καλά όλα αυτά" ... και το "τόση φιλοσοφία" (οταν το λέμε συνήθως αναφερόμαστε σε κάτι που για μας δεν ειναι ουσιώδες στην καλύτερη περίπτωση, ψιλομπούρδα στη χειρότερη) με χάλασε. Ειδικά οταν αναφέρεται σε καταστάσεις που ειναι απολυτα προσωπικές μου. Θα σου εξηγήσω στη συνέχεια.
Ειδικά στο ερώτημα.
---------------------------------------------------------------------------------------------
"σαςς εχει τυχει ποτε να πιστευετε σε δυνατοτητες αλλων ανθρωπων(φιλων σας πχ)αλλα εσεις να θεωρειτε οτι σχεδον ποτε δε μπορειτε να ανταποκριθειτε σε υποχρεωσεις,να κανετε την υπερβαση και να πειτε οτι "ναι θα τα καταφερω"..?" απάντησα ως εξής.
------------------------------------------------------------------------------------------
" Και η αναφορά της Γεωργίας που άνοιξε το ποστ, στη σύγκριση με άλλους. Βλέπουμε τους άλλους να .... και εμεις Δεν ... Ειναι μεγάλη ιστορία, αλλά νομίζω πως σε κάποιες περιπτώσεις εκεί ειναι που τη πατάμε. Η σύγκριση. Δεν αναφέρομαι βέβαια σε κάποιους στόχους, ανάγκες κ.α. που ειναι κοινές για όλους. Εκεί, ναι ... ισχύει ακόμα και αυτό που λένε "¨πάρε παράδειγμα".
Αλλά τις περισσότερες φορές νοιώθουμε υποδεέστεροι, χάνουμε τη πίστη σε μας, κάνοντας συγκρίσεις που δεν ανταποκρίνονται στις δικές μας αξίες, στις δικές μας ιδιομορφίες ανάγκες, στις πορείες μας τέλος πάντων . Με άλλα λόγια βλέπουμε τι παίζεται και πως παιζεται σε γήπεδα που δεν μας κάνουν και προβληματιζόμαστε. Εκεί ειναι που χάνεται το δικό μας παιχνίδι. Σωστά γράφει η Αλέξια, να βάζουμε τον πήχυ ψηλά .. αλλά και να επιλέγουμε που θα τον βάζουμε ... με τι κανόνες και σε ποια γήπεδα (όσο γίνεται εννοείται).
κλπ κλπ
-------------------------------------------
Στη κοπέλλα που έθεσε το ερώτημα ή σε άλλους, μπορεί να μη λέει τίποτα, σε άλλους ισως να λέει. "Πιάστηκα" από κάτι που θεώρησα σημαντικό, όπως κάνουν χιλιάδες εδώ μέσα, με απόλυτο σεβασμό, νομίζω, στα γραφόμενα σας. Εστίασα στη σύγκρισή μας με άλλους, κάτι που δεν ειναι πάντα η αιτία μείωσης αυτοποποίθησης, αλλά συμβαίνει.
Η αναφορά σε σένα και στην Εμυ έγινε εξαιτίας των όσων γράψατε για κάποια καθοριστικά πράγματα στη ζωή σας. Τα περί "μάχης" "ηττας" κλπ ... ειπαμε (τα βλέπω έτσι και μάλιστα πολύ περισσότερο απότι φαντάζεσαι κάποιες φορές) αλλά ... ισως θέλει και μία άλλη οπτική γωνία. Και μιάς και το θέσαμε, πολλές φορές μία "νίκη" μας σε ενα μέτωπο συνεπάγεται "ήττα" σε άλλο. και αντίστροφα.
Προσωπική moy αναφορά:
Μια περίοδος στη ζωή μου, ηταν η ΗΤΤΑ. Θέματα υγείας, Θάνατοι, οικονομική καταστροφή, κοινωνική απομόνωση, επαγγελματικές δυσκολίες. Το ψυχολογικό δεν το συζητάμε. Οχι απλά ηττα. πανωλεθρία και βάλε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ήττα από το δίνεις μάχη ζωής για αγαπημένα πρόσωπα και να χάνεται. Άργότερα όμως ανακάλυψα πως ταυτόχρονα αυτό μου ειχε δώσει πολλές ΝΙΚΕΣ. Αυτόγνωσία, ευαισθησία, σταθερές στη ζωή μου, καλύτερο ζύγισμα των πραγμάτων, αγάπη .. κ.α.
Ανέφερα το γρκιζάρισμα που μένει απο τέτοιες καταστάσεις Νίκο, (οκ δεν χρειάζεται να ειναι τοσο ασχημες, για παράδειγμα το λέω) παρά το γεγονός πως τελικά ξεπερνάμε κάποια πράγματα, η κάνουμε υπερβάσεις. Ακόμα και αν υπάρχει, καλό ειναι να το αγαπάμε και αυτό. Δεν χρειάζεται πέταμα. Μια χαρά ειναι.
Και στο άμεσο ερώτημά σου να σου απαντήσω εφόσον θέλεις πιο αναλυτικά.
1. Πιστεύω τόσο έντονα (και το εννοώ) αλλα ξέρω πολύ καλα πως σε κάποια πράγματα είμαι αδύναμος, τρωτός (με τη δική μου έννοια πάντα). Αυτό δεν το θεωρώ πάντα μειονέκτημα, ουτε μου κόβει "τα φτερά". Πιστεύω και προσπαθώ - ΟΣΟ ΓΙΝΕΤΑΙ - για ένα πλαίσιο που κατά το δυνατόν ορίζω εγώ.
2. ΔΕΝ με ενδιαφέρει να ειμαι winner γενικού τύπου και επι παντός επισθητού. Ομως, για το πλαίσιο που με ενδιαφέρει ... ουτε καν η υπογραφή σου δεν αρκεί. Θα έλεγα .. the best is nothing .. the perfect is tοο low ... (για τον πήχυ που λέγαμε). Τί να κάνουμε ??? ειναι η προσωπική μου εκδοχή περί δύναμης.
3. Βοηθήθηκα αφάνταστα σε στιγμές / περιόδους εξαιρετικά δύσκολες και επώδυνες, (μία την ανέφερα ήδη), όταν σταμάτησα (όσο μπορούσα) να έχω σαν αναφορά τους άλλους, και στράφηκα λίγο στις δικές μου αξίες και πορείες. Εκεί κατάλαβα ποιές "ηττες" ηταν ουσιαστικές για μένα και ποιές όχι.
4. Και το ίδιο για τις νίκες. (Σχετικό και αυτό που έγραψα). Για τις αξίες και το πλαίσιο που με νοιάζει (τέτοια ώρα βαριέμαι να σκεφτώ άλλη λέξη), ναι, έχω πρότυπα, "θέλω κι εγώ", προσπαθώ να κάνω, να μοιάσω κλπ. Ασε μπου μπορεί να ψιλοζηλεύω ... (οπως πολλοι από μας).
4. Σαφώς ΝΑΙ υπάρχουν και πολλά που δεν μπορώ να κάνω, ενώ οι άλλοι τα κάνουν. Το δεν μπορώ σχετίζχεται με το ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΚΑΝ ΝΑ ΜΠΩ ΣΤΟΝ ΚΟΠΟ. ΘΕΜΑΤΑ ΠΙΛΟΓΗΣ - Για όσα όμως με εκφράζουν ... οχι απλα΄προσπαθώ (αλλοτε επτυχώς άλλοτε όχι) αλλα .. γίνομαι κέρατο βερνικωμένο που λένε προκειμένου να τα καταφέρω. Και τσαντίζομαι αφάνταστα με μένα όταν δεν το κάνω.
Αυτά περί "συγκεκριμένων απαντήσεων" και περί ολίγης ή περισσής "φιλοσοφίας" που πραγματικά ώρες ώρες με κάνει και αναρωτιέμαι τι διάολο καθόμαστε και γράφουμε εδω. Γι αυτό και ζηλευω όσους γράφουν στα "δημοσία ημερολογια". ΝΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ... ενώ πραγματικά θαυμάζω και μου αρέσει. Να γράφω απόλυτα προσωπικά, ΄΄οπως κάνουν τόσοι ανθρωποι χωρίς μετά να αναρωτιέμαι .. "οκ τώρα που τα μοίραζω αυτά" ????
Απαντώ στο αρχικό ερώτημα:Δε με πιστεύω καθόλου σε 'μένα!!!!!Γι'αυτό και γουστάρω!!!!!!!!!!!!
Θάνο, συμφωνώ σχεδόν με όλα όσα λες σαν καταστάσεις και γεγονότα τα οποία πιστεύω πάνω κάτω όλοι μας έχουμε περάσει και έχουμε και ανάλογες ανησυχίες.
Στάθηκα μόνο σε 2-3 σημεία τα οποία θα ήθελα να σχολιάσω ίσως και να συμπλήρώσω κατά την ταπεινή μου άποψη...
κάπου αναφέρεις ότι μέτα από κάποια γεγονότα-καταστάσεις που ξεπερνάμε μένει κάτι γκρίζο... ίσως αυτό το γκρίζο να είναι πληγές που περάσαν από πάνω μας και μας αφήσαν ένα σημαδάκι για να το θυμόμαστε, ίσως πάλι να είναι αφιλτράριστα γεγονότα που τα έχουμε κλείσει στο ντουλάπι.... βλέπουμε τα πράγματα με άλλο μάτι ...πολλοί δεν μας καταλαβαίνουν ή νιώθουμε ότι έχουμε χάσει τη συχνότητα επικοινωνίας μαζί τους...ίσως όλα αυτά να είναι και μέρος της ωριμότητας, αλλά γιατί ξεχνάμε πόσο ελαφριά ήταν η καρδιά μας χωρίς σύννεφα όταν ήμασταν μικροί και τόσο ευπλαστοι?
Διαπιστώνουμε ότι ο καθένας μας τρέχει σε άλλες ταχύτητες....ανάλογα λοιπόν τρέχει και η ζωή μας και αν τρέξουμε πολύ αλλάζει αρκετά...και επειδή δεν είμαστε έτοιμοι για αλλαγές λέμε ας πάω πιο αργά και βλέπουμε...
Οπότε θέλω να καταλήξω....ότι το "πόσο πιστεύω σε μένα" είναι άμεσα εξαρτημένο με το "πόσο θέλω κάτι πραγματικά και είμαι έτοιμος γιαυτό" "πόσο είμαι έτοιμος να κάνω κάτι διαφορετικό από αυτό που έχω μάθει-να αλλάξω δηλ ένα κομμάτι μου".
Άρα πολλές φορές είναι ανούσιο να κάνουμε συγκρίσεις...όταν έχουμε τόσους διαφορετικούς παράγοντες και κυρίως τον ίδιο μας τον εαυτό με τον οποίο ερχόμαστε κόντρα πολύ συχνά.
Άναφέρθηκαν οι "μάχες" στη ζωή...από όλες μαθαίνεις είτε κερδίζεις είτε χάνεις.
Συγχωρέστε με αν παρασύρθηκα λίγο παραπάνω...
Επιμένω πάντως.....BELIEVE
Hevenly, πραγματικά προσθέτεις πολλά. Τουλάχιστον σε μένα. Και πέρα από την ουσία των σκέψεών σου - τουλάχιστον όπως την αντιλαμβάνομαι εγω - σκέφτηκα και κάτι άλλο - ίσως άσχετο, ίσως σχετικό. -. Με μία εξαιρετική σεμνότητα στον τρόπο γραφής, με ενα κείμενο εμπεριστατωμένο, καταλήγεις να ζητάς συγνώμη για το αν μας ταλαιπώρησες !!!!!!!!
και στη συνέχεια, αυτό το "believe".
Πάντα με τη δική μου ερμηνεία ενός γραπτού, χωρίς να κάνω γενικεύσεις, μοy έγινε ένα κλικ. Πολλές φορές, αυτό το believe συνδυάζεται και με μια αντίστοιχη εξωτερίκευση, ακόμα και με συγκεκριμένες πρακτικές ... ("η στάση του δείχνει αυτοπεποίθηση .. κλπ κλπ). Εχουν να κάνουν με στάσεις επίθεσης, κυριαρχίας, επέλασης. Αλλά, όπως δείχνεις με το γραπτό σου, το believe μπορεί να συνδυαστεί με σεμνότητα, εσωτερικότητα και αυτό που λέμε .. ηπιους τόνους. Ισως γιατί η τελική αναφορά έχει να κάνει με το "μέσα μας". Αυτά.
Μπορεί Θάνο εν μέρη να έχεις κάποιο δίκιο, εξάλλου η προσωπικότητα του καθενός μας είναι συνδιασμός πολλών χαρακτιριστικών, άλλα υπερισχύουν και άλλα όχι,για να "απαντήσω" στην ερμηνεία σου είμαι θετικός και ανοιχτός άνθρωπος, απλά κάποιες φορές τρώω και γω τα "κολλήματά" μου τα οποία προσπαθώ να διορθώνω.
Όσο για το γραπτό μου, συνήθως έχω πολλή διάθεση να γράψω, αλλά επειδή δε γνωρίζω προσωπικά κανέναν από εδώ μέσα(οπότε δε ξέρω τι διάθεση-προθέσεις) προσπαθώ να μην γίνω κουραστική, ή φλύαρη γιατί σκέφτομαι ότι και γω τυχαίνει καμιά φορά να κουράζομαι διαβάζοντας κάποιες απαντήσεις.Οπότε προτιμώ(συνήθως) να είμαι σύντομη και περιεκτική.
