Αν και είναι -το λιγότερο- κουρασμένο το θέμα, το ελληνικό ροκ, το ελληνικό hip hop, το ελληνικό "έντεχνο", το ελληνικό ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ mainstream βρίσκεται εδώ και καιρό σε τέλμα -- κι εδώ φυσικά δεν μπαίνουμε στο που βρίσκονται τα "σκυλάδικα" ή τα νεό-pop τσιού-τσίου-σ'αγαπάω-μωρό-μου...
Προσωπική πάντα γνώμη είναι πως δεν φταίει κανένας γι' αυτό, πέρα από τα ίδια τα κλειστά μυαλά όσων δημιουργούν κι ακούν τις ανάλογες μουσικές -- το "ελληνικό ροκ" στη συγκεκριμένη περίπτωση/συζήτηση. Έχω ακούσει είκοσι "Τρύπες" ως τώρα, άλλα είκοσι "Ξύλινα Σπαθιά" και πάει λέγοντας. Δεν είδα όμως πολλούς να χειροκροτάνε τους Νάνους -- για παράδειγμα.
Νομίζω πως η ρίζα του κακού είμαστε εμείς. Βολευόμαστε σε ένα άκουσμα, σε ένα στυλ, σε ένα είδος. Στο "ελληνικό ροκ" όπως εκφράστηκε από τις Τρύπες, ή τον Σιδηρόπουλο, ή οποιονδήποτε άλλο. Στο "έντεχνο". Στο τάδε. Λογικό είναι όποιος πάει για "τα χρήματα, τη φήμη και τη μεγάλη ζωή" να κυνηγήσει μετά έναν ήχο ανάλογο με αυτόν που έχει αποδειχθεί δημοφιλής. Ποιός ο λόγος να γκρινιάζουμε;
Δεν βγαίνουμε έξω να γνωρίσουμε, να ακούσουμε, να απολαύσουμε καλύτερα; Τόσα και τόσα καταπληκτικά συμβαίνουν με τη μουσική σήμερα και πολλά από αυτά
συμβαίνουνε δυό πόρτες παραδίπλα...
-Sino.
