Η πορεία του ανθρώπου στη ζωή είναι μία συνεχής διοχέτευση του απόλυτου "εγώ" κατά την ώρα της γέννησης στο υπέρτατου "εμείς" την ώρα του θανάτου. Θεωρώ πως ποτέ δεν είναι αργά για οτιδήποτε το οποίο ακολουθεί αρμονικά την παραπάνω πορεία. Το πρόβλημα εστιάζεται κατά τη γνώμη μου στο αν μία μου επιλογή φέτος έχει πιο έντονα εγωιστικά στοιχεία από αντίστοιχες πέρυσι. Ας πούμε ότι δεν έχω παίξει ποτέ ποδόσφαιρο στη ζωή μου. Έφτασα 35 χρονών και λέω φέτος θα παίξω ποδόσφαιρο. Ποιό είναι το βασικό μου κίνητρο; Να τονώσω τον νικημένο από το χρόνο εγωισμό μου; Να αποδείξω στον εαυτό μου ότι ακόμα μπορώ; Να δείξω σε κάποιον ότι η πείρα είναι πιο δυνατή από τα νιάτα; Αν το παιχνίδι με εξέφραζε, σίγουρα θα είχα έστω και την παραμικρή ευκαιρία να το ασκήσω σε ηλικίες στις οποίες το σώμα μου έψαχνε τη σωματική καταπόνηση, μέσα από τη φυσική διαδικασία της μυοσκελετικής ενδυνάμωσης κατά την παιδική και εφηβική ηλικία. Ακόμα, μία παρατήρηση γύρω μου θα με βοηθούσε να κατανοήσω του λόγου το αληθές: έχουν γεμίσει τα φυσιοθεραπευτήρια με 35χρονους και 40χρονους επίδοξους ποδοσφαιριστές, καθώς η ρήξη χιαστών είναι πλεόν πιο συνήθης από τη γρίπη.
Το θέμα για μένα δεν είναι αν πχ. είναι αργά να παίξω ποδόσφαιρο, αλλά αν η ετεροχρονισμένη ενασχόληση με αυτό, έχει κάτι να μου προσφέρει, ξεχωριστό από άλλες ασχολίες. Είναι σημαντικό να μάθουμε να επικοινωνούμε με το σώμα μας σε επίπεδο συνεργασίας. Όπως δίνουμε εντολές στο σώμα μας κατά τη διάρκεια της πλήρους καθημερινής λειτουργίας (σήκωσε χέρι, βάδισε κλπ), καλό είναι να παρακολουθούμε και την φυσική του κατάσταση όπως ένας εργοδότης πρέπει να παρακολουθεί το εργατικό του δυναμικό. Δεν μπορώ πχ. να απαιτήσω από τον 50άρη μάστορα να έχει τις ίδιες αντοχές με τον αντίστοιχο 20άρη, αλλά θα ποντάρω στην εμπειρία του και στην απέριττη παραγωγικότητά του, που μπορεί με 3 οργανωτικές κινήσεις να υποκαταστήσει τις αντίστοιχες 50 που απαιτούνται από έναν άπειρο. Αλλάζω πόστο στον έμπειρο μάστορα, όπου δεν χρειάζεται να σηκώνει βάρη αλλά μπορεί να εκπαιδεύει, να οργανώνει και να ελέγχει τους αντίστοιχους 20άρηδες.
Εκείνο που μας θολώνει συνήθως, είναι η αντίληψη πως πρέπει να προλάβουμε να κάνουμε και να νιώσουμε όλα όσα δε νιώσαμε σε αυτή τη ζωή. Επειδή ο χρόνος δεν κάνει παύσεις και οπισθοδρομήσεις, η αντίληψη αυτή απλά μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι κάτι καλύψαμε από το παρελθόν. Από τη στιγμή που αφιερώσαμε το παρόν για να καλύψουμε το παρελθόν, αύριο το σημερινό παρόν θα αποτελεί ένα εξίσου ελλειμματικό παρελθόν. Οπότε θα συνεχίσουμε να κυνηγούμε το χθες. Είναι σαν να παίρνεις κάθε μέρα ψωμί από το φούρναρη και να τρως το χθεσινό, για να μην πετάξεις τίποτα.Μία ζωή μπαγιάτικο ψωμί θα τρως...
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 29-06-2007 14:38 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 29-06-2007 14:38 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 29-06-2007 14:50 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 29-06-2007 14:52 ]
