@ Christine
Δεν είχα πρόθεση να γίνω "Συντονίστρια στην θέση των Συντονιστών", να είσαι σίγουρη!
Ας δώσω κι εγώ την απάντησή μου:
Τώρα πια για κάποιο λόγο (και χαίρομαι ιδιαίτερα γι αυτό) δεν στενοχωριέμαι ακούγοντας ένα τραγούδι επειδή το συνδέω με παρόμοια βιώματα μου..Ίσως παίζει ρόλο το γεγονός ότι έφυγα κι από την Ελλάδα..
Μπορώ όμως να αναφέρω πιο παληά παραδείγματα (παληά λέγοντας του Σεπτεμβρίου, έτσι?) αυτού του "φαινομένου".
Δεν υπάρχουν τραγούδια που να μην μπορούσα να ξανακούσω επειδή μου θύμιζαν μια δυσάρεστη εμπειρία μου. Όσο και να στενοχωριόμουν, ήθελα να τα ακούω. Μου άρεσε αυτή η βουβή έκφραση πόνου μέσα από την Τέχνη (γιατί ας μην ξεχνάμε ότι και το τραγούδι τέχνη είναι όταν γίνεται σωστά).
Ένα από τα τραγούδια αυτά λοιπόν, που μου προκαλούν ένα διάχυτο αίσθημα θλίψης είναι το "Διώξε τη λύπη παλληκάρι" του Χατζιδάκι. Θυμάμαι, ήταν Αύγουστος κι επέστρεφα νύχτα με το καράβι από Νάξο. Είχε ψύχρα αλλά εγώ είχα αράξει κατάστρωμα συντροφιά με τα τσιγάρα μου και την μουσική μου. Εύθεία μπροστά σου έβλεπες ένα μάυρο υγρό στρώμα: την θάλασσα. Αν σήκωνες το βλέμμα προς τα πάνω έβλεπες το μαύρο στερέωμα με τα εκκατομύρια αστέρια. Ακούγοντας σ' αυτό το τραγούδι τον στίχο "πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι" αμέσως η σκέψη μου έτρεξε στον παππού μου που έχει πεθάνει εδώ και χρόνια.Έτσι, χωρίς λόγο. Αισθάνθηκα έναν κόμπο και απλά βούρκωσα....Στενοχωρήθηκα, θυμήθηκα, νοστάλγισα..
Έκτοτε το κομματι αυτό το ταύτισα με αυτήν την εικόνα κι αυτά τα συναισθήματα.
αλλά...
)
