Κι εγώ πιστεύω πως η μουσική πεθαίνει στην Ελλάδα.
Και ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα... Όταν ήμουν πιτσιρικάς, υπήρχε και ο Πανταζής και η Άντζελα, αλλα ήταν κάτι σαν περιθώριο - δεν τα τρώγαμε στη μάπα ως
Mainstream. Σκεφτείτε τι έχουμε να ακούσουμε από τα σημερινά παιδιά, που μαθαίνουν εδώ και 10 χρόνια οτι η
Πέγκυ Ζήνα (και άλλα τέτοια) δεν είναι σκυλάδικα αλλα κανονική μουσική!!!
Πολύ άτυχα τα ελληνάκια που διαμορφώνουν αισθητική και προσωπικότητα από στα '90s και μετά. Έχουν μια τόσο διεστραμμένη εικόνα για τη μουσική...
Αλλά από το να καταστροφολογούμε, πιστεύω πως υπάρχουν λίγα πράγματα που μπορεί ο καθένας από εμάς να κάνει:
1) Όταν μπαίνουμε σε εμπορικό κατάστημα (από Everest mέχρι Σουπερ-Μάρκετ και Jumbo) και ακούμε να παίζουν λαικές ντίβες κλπ, να τους λέμε: ''Αλλάξτε τη μουσική σας παρακαλώ. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ακούμε σκυλάδικα''.
Εγώ έτσι κατάφερα να πηγαίνω ΑΒ Βασιλόπουλο και να μην ακούω πια να τσιρίζει η Βανδή και η Βίσση που κάποιος τις παράτησε. Το χειρότερο ήταν σε ενα μεγάλο παιχνιδάδικο τα Χριστούγεννα, που πήγα με ανηψάκι να του παρω δώρο και παίζανε σκυλοπόπ... Εκεί να δείτε τι έγινε! Για πότε άρχισαν να φωνάζουν κι άλλοι... μπήκε το Jingle Bells σε 3 λεπτα!!! Έλεος!
2) Να μην κατεβάζουμε ΠΟΤΕ δίσκους νέων καλλιτεχνών που μας αρέσουν. Αν θέλουμε πραγματικά να τους στηρίξουμε, να τους αγοράζουμε. Το παράνομο κατέβασμα είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να μην παρουσιάσουν πωλήσεις στις εταιρίες και να τους φάει το μαύρο σκοτάδι σιγα σιγά.
3) Να μην κολλάμε μόνο στους παλιούς καλλιτέχνες.
Οι παλιοί έχουν μεγάλη δυναμη στις εταιρίες και στα Media και γεμίζουν μεγάλα μαγαζιά (με ή χωρίς λουλούδια, το ίδιο είναι). Μπορούν να διαφημίζουν τους -συχνά μετριότατους- δίσκους τους πολύ έντονα, τρώγοντας χώρο που θα αναλογούσε σε νέα παιδιά που προσπαθούν να μπουν στην δισκογραφία. Και μην ακούω περί 'βοήθειας' στους νέους - δε βοηθάς κάποιον δια της ...βαμπιρικής οδού, παίρνοντας το καλό/πιασάρικο τραγούδι του δίσκου του ή έστω κάνοντας ντουέτο μαζί του (βρωμάει υστεροβουλία τέτοια βοήθεια).
4) Όταν κάποιος φτασμένος καλλιτέχνης βγάζει "πατάτα" δίσκο, να μην ντρεπόμαστε να το λέμε.
Στο εξωτερικό όταν μεγάλοι καλλιτέχνες βγάζουν κακούς ή μέτριους δίσκους, παίρνουν μια χαρά το 1 στα 5 'αστεράκια' (ανάλογα τη βαθμολογία του κάθε έντυπου) στα μεγάλα μουσικά περιοδικά και εφημερίδες. Δεν τους χαιδεύουν τα αυτιά... Έτσι τσακίζονται να γίνουν καλύτεροι ή έστω να κυκλοφορούν δουλειές μόνο όταν έχουν στ' αλήθεια κάτι να πουν.
Εδώ έχουμε μάθει να διαβάζουμε κάτι γλυκανάλατες ασάφειες λες και έχουμε στρατιωτικό νόμο που απαγορεύει να πούμε ότι κάποιοι δίσκοι ήταν χάλια.
Ακόμα χειρότερα, ακούς και απλούς ακροατές, που δεν έχουν ντε και καλά σχεση με τα media, να μην εχουν το θάρρος της γνώμης τους (και του γούστου τους) και να διστάζουν να εκφραστούν αρνητικά για τον κακό ή άστοχο δίσκο κάποιου "θρυλου". Σαν να φοβόμαστε οτι κάτι εννοούσε ο ποιητής και δεν το πιάσαμε. Ή λες και θα μας κόψει το μηνιάτικο!
Άλλες προτάσεις "αντίστασης";