Εγώ θα ήθελα να πω κάτι που πραγματικά με προβληματίζει στη σημερινή κοινωνία. Και δε μιλάω για τίποτα άλλο από τον τύπο του ανταγωνισμού που προβάλλουν αυτές οι εκπομπές.
Δεν έχω καταλάβει γιατί πρέπει να υπάρχει παντού αυτός ο ανταγωνισμός και ειδικά στην τέχνη. Προσπαθούν να μας κάνουν να τα δούμε όλα σαν πόλεμο, σαν μάχη που κάποιος θα κερδίσει και οι άλλοι θα χάσουν. Είναι ακριβώς η ίδια λογική που επικρατεί και στα δελτία ειδήσεων. Το ρεπορτάζ για μια συναυλία του Αλκίνοου δεν "πουλάει" όσο μια διαμάχη του Τριανταφυλλόπουλου με τον Κούγια. Αυτό που πουλάει είναι αυτό που προκαλεί ένταση, αίσθημα αντιπαράθεσης, σύγχυση, πανικό, χαβαλέ...
Και εμπρός στην προσπάθεια να βγούμε νικητές στον πόλεμο, αλλάζουμε χρώμα στα μαλλιά μας, φοράμε ρούχα που χτυπάνε στο μάτι, αλλάζουμε χέρι στο μικρόφωνο κάθε 10 δευτερόλεπτα, μαθαίνουμε που είναι η κάμερα για να την κοιτάμε, θυμόμαστε να κουνιόμαστε όπως μας είπε η θεία μας που είναι χορογράφος κλπ...
Και ξεχνάμε τι είναι αυτό που κάνουμε τελικά. Και αυτό που κάνουμε είναι οτι τραγουδάμε. Σε κάτι τόσο απλό λοιπόν έχουμε βάλει χίλια δυο σκουπίδια και έχουμε μπερδέψει τα πάντα, δημιουργούμε σύγχυση, προκαλούμε διαμάχες.
Αντί να πάμε να ακούσουμε τον αγαπημένο μας τραγουδιστή, να βάλουμε το CD του να παίζει, καθόμαστε στον
δερμάτινο καναπέ μας και μιλάμε για "μουσική" τύπου Fame Story. Και όταν βγαίνει ένα ευάκουστο κομμάτι το κάνουμε ΜΕΓΑ ΘΕΜΑ...
Και λέμε ελάχιστα για ένα δίσκο του καλλιτέχνη Χ, ο οποίος θα μείνει για τα επόμενα 50 χρόνια. Διότι απλά αναπαράγουμε αυτά που ακούμε στα ΜΜΕ...
Και ακριβώς αυτό το παραπάνω εκμεταλλεύονται οι παραγωγοί των διαφόρων Fame Story. Την μη ικανότητά μας για κριτική σκέψη...
Χαίρομαι πάντως που στο MusicHeaven υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξεπουλάνε τις αρχές τους, δεν ανήκουν στη μάζα και μένουν μονάχοι στο παρόν τους...