Φίλε Σωκράτη(μου επιτρέπεις να σε λέω φίλο?),όντως,κάθε φορά που διαβάζω τον Μικρό Πρίγκιπα προσέχω κάτι άλλο,κολλάω σε κάτι άλλο,μαθαίνω και προβληματίζομαι με κάτι άλλο...Μα πάντα κλαίω στο ίδιο σημείο.Εκεί,στον κήπο με τα τριαντάφυλλα(να!πάλι βούρκωσα),που ο Μικρός Πρίγκιπας βλέπει πόσα πολλά τριαντάφυλλα σαν το δικό του υπάρχουν και κλωνίζεται,μα στο τέλος συνειδητοποιεί πως όσο και να μοιάζουν τα άλλα τριαντάφυλλα,το δικό του είναι ένα και μοναδικό...
Με αφορμή αυτό το θέμα,ξανάρχισα για ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ να διαβάζω το αγαπημένο μου βιβλιαράκι...που ΄ναι τοσοδούλι και λέει τόοοοσο μεγάλα πράγματα!Για να δούμε τί θα μάθω αυτή τη φορά. Καλό μου ταξίδι...