Έζησα κάθε λεπτό της
15ης Απριλίου 2007!
Από την πρώτη στιγμή που ξύπνησα αισθανόμουν αυτή την Κυριακή ως διαφορετική… Και δεν έπεσα έξω…
Και τι δεν έγινε καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας για να δοκιμαστεί έντονα η πιθανότητα του να δώσω το παρών σε μια βραδιά την προετοιμασία και την εκτέλεση της οποίας δεν θα ξεχάσω ποτέ. Η μια αναποδιά μετά την άλλη με κρατούσαν δέσμιο πολύ μακριά από τα
5/4 και πάλευα με χρόνο και καταστάσεις, ώστε τελικά να τα καταφέρω. Συνεχώς ο νους μου ήταν εκεί… Δεν άντεχα. Ήθελα να ξέρω πως πάνε τα πράγματα, αν όλα και όλοι ήταν εντάξει…
Και τελικά, ναι τα κατάφερα… 11.30 μ.μ. στο Άνω Χαλάνδρι, 11.45 μ.μ. στα 5/4! Με δυσκολία το πιστεύω ακόμη και τώρα.
Και όλα τα άσχημα και δύσκολα με μιας εξαφανίστηκαν, με το που μπήκα στο χώρο… Είδα όλη αυτή τη συγκέντρωση και τα ολόφωτα πρόσωπα και πέταξε η ψυχή μου! Είδα τον Πάνο και τον Κώστα πάνω στη σκηνή να παίζουν τα πρώτα τραγούδια και κατάλαβα πως είχα νικήσει το… νόμο του Μέρφι!
Έτρεξα «καρφί» στα αποδυτήρια για να κουρδίσω το ούτι και… τσουπ στη θέση μου.
Και εγένετο γιορτή! Δεν χόρταινα να απολαμβάνω υπέροχες μελωδίες, σπουδαία λόγια καμωμένα σε στίχους (έζησα με μεγάλη ένταση και χαρά την εκτέλεση του «Όλο ταξιδεύω», ένα υπέροχο κομμάτι του
Πάνου Ράπτη και του
Γιάννη Ζαρκαδούλα), πρόσωπα οικεία να ζουν τη μυσταγωγία.
Είδα και τα αγαπημένα μου
«Μακρινά Ξαδέρφια» στα καλύτερά τους, κάτι που πιστεύω πως δεν είναι άσχετο με τον πολύ καλό ήχο του 5/4! Απ’ όσο ξέρω και τα ίδια τα «Ξαδέρφια» το ευχαριστήθηκαν με την καρδιά τους… Μας έφεραν και την
«Άνοιξη» (τι ψυχής τραγούδι είναι αυτό, Θεέ μου!)…
Και δεν προλάβαινα να χαιρετώ φίλους και συγγενείς (κυριολεκτικά)… και δεν προλάβαινα να χαίρομαι και να απολαμβάνω την παρέα υπέροχων ανθρώπων, στους οποίος έφτασα κοντά μέσω… παραδείσου (musicheaven). Επίσης, να πω ότι κοντά μας ήταν –παρόλη την κούρασή του- και ο Απόστολος Ρίζος, ο οποίος δεσμεύτηκε να έχει πιο ενεργό ρόλο την επόμενη φορά (ε, όσο να ‘ναι μια «Φυσαλίδα» θα θέλαμε να ακούσουμε).
Και όλη η ομορφιά κρατήθηκε, κρατήθηκε, φεγγοβολούσε και άστραψε στο τέλος… Ένα καταπληκτικό ομαδικό φινάλε με
«Παμ, παμ, παμ»και
«Παράβαση» (και φοβερό σολάρισμα του
stuff). Ε, αν κάναμε και καμία… ας μας κόψουν πρόστιμο… μουσικότητας!
Βασικά, αισθάνομαι πως και λίγα λέω, μα τα πιο πολλά αποτυπώθηκαν εντός μου, μας…
Ευχαριστώ όλα τα παιδιά που έλαβαν μέρος ως μουσικοί, όπως και για την ευγενική και γεμάτη ευαισθησία ιδέα τους να αποδοθούν τα έσοδα στα παιδιά όλου του κόσμου μέσω της
Unisef (θα υπάρξει και δημοσίευση της επιταγής).
Ευχαριστώ όλους όσους ήρθατε και φτιάξαμε αυτή την υπέροχη παρέα-καμβά σε μια μοναδική και «παραδεισένια» βραδιά… Ευχαριστώ ξανά για το φως σας!
Ευχαριστώ (συγνώμη δεν αντέχω, θα αναφερθώ… λιγάκι ειδικά), Θοδωράκη, Πάνο, Κώστα, Βασίλη για όλα!
Ευχαριστώ, Γιώργο! Επίσης, για όλα!
Ευχαριστώ όλους μας για την παρέα που όσο πάει φτιάχνει όλο και πιο όμορφα παραμύθια… Δηλαδή, αν ήταν όλα τα παραμύθια τόσο… πραγματικά, θα ήταν λιγάκι καλύτερος ο κόσμος (ή μήπως το χθεσινό… συνέβη στ’ αλήθεια;)
Υ.Γ1. Στεναχωριέμαι μονάχα που δεν πρόλαβα τους αγαπημένους μου «Καθώς πρέπει» σε δράση…
Ανυπομονώ για το ηχητικό ντοκουμέντο!
Υ.Γ2. Alex… σου χρωστάω κέρασμα ένα ουίσκι
Γελασμένοι, σε λίγο θα 'ρθει το φθινόπωρο.
Θα βρέξει, θα ποτίσει. Ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα.
Τι περίεργο. Το καλοκαίρι φαίνεται μακρινό αλλά εδώ ήταν πριν λίγο. Ιδρώσαμε, φωνάξαμε.
Όμορφα ήταν.
Ποίημα "Χέρι και κάνιστρο" του Χρίστου Ξένου
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : beatlus στις 16-04-2007 19:02 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : beatlus στις 16-04-2007 21:03 ]
...
...
Στέλνω μερικές φωτο που την επόμενη φορά θα είναι καλύτερες αφού δεν είχε προηγηθεί σχετική προετοιμασία 
