Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να το πετύχεις.

(Πάολο Κοέλιο)

Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να στο γ$%ει.

(Νόμος του Μέρφυ)

Πάλευα απεγνωσμένα, από κάπου να πιαστώ, να κρατηθώ. Ήταν βλέπεις νωπά τα σημάδια της απογοήτευσης. Όμως, η όποια σκέψη και κάθε κίνηση, έπεφτε στο κενό.

Κάποια στιγμή βαρέθηκα, απογοήτευση ήταν μάλλον. Είπα, ΔΕΝ ΒΑΡΙΕΣΑΙ ΟΠΩΣ ΚΑΤΣΕΙ, και περίμενα πότε θα κάτσει. Τίποτα, όμως, δεν σου χτυπάει την πόρτα έτσι απλά, λέγοντας: «Γεια σου, ήρθα». Δεν είχα όμως τα ψυχικά αποθέματα να το κυνηγήσω. Έτσι, πέρναγαν οι μέρες, οι μήνες… ζώντας στο κενό της απραξίας, περνώντας νύχτες σε αγκαλιές που το πρωί δεν γνώριζα ή βράδια απολογούμενος στον εαυτό μου για τη μοναξιά που του χάριζα.

Μέχρι εκείνο το βράδυ…

Ξαφνικά, θυμήθηκα πως χτυπάει η καρδιά όταν νοιώθει. Έπιασα τον εαυτό μου να κάνει σχέδια (ξανά). Να ονειρεύεται και να αυτοσχεδιάζει.

Από τότε έχει περάσει καιρός. όμως αντί να καταλαγιάζει, φουντώνει ολοένα η επιθυμία μου να βρεθώ κοντά σου, να σου μιλήσω, να σε ακούσω, να σε κάνω να χαμογελάσεις.

Ξέρεις, έχω φυλακίσει τη φωνή σου στο μυαλό μου. Πατάω το play κάθε τρεις και λίγο και σε ακούω να μου λες τα ανομολόγητα. Είναι η παρηγοριά μου, όσο είσαι μακρυά και μου λείπεις… μου λείπεις πολύ, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το γιατί.

Θέλω να πάμε οι δυο μας στο πάρκο. Να κάτσουμε στην κούνια και να προσπαθούμε να φτάσουμε τα αστέρια. Θυμάσαι…? Ήμασταν μικροί και ήσουν στη διπλανή κούνια. Σε κορόιδευα, σε χλεύαζα στους φίλους μου και δεν σε έκανα παρέα. Θυμάσαι…? Το βράδυ όμως που έπεφτα να κοιμηθώ σε σκεφτόμουν. Έκλαιγα που δεν ήσουν δική μου και ευχόμουν να ξανακάνουμε κούνια και να σου πω, πόσο σε θέλω. Ήσουν πάντα εκεί…

Τώρα, πια, δεν ντρέπομαι να κλαίω για σένα. Ντροπή δεν είναι να αγαπάς, ντροπή είναι να το κρύβεις. Από τότε σε περίμενα… καθισμένος στην κούνια, ζαλιζόμουν για να μην σκέφτομαι, μα…

Τώρα λοιπόν, αφού αυτό που θέλεις, έρχεται όταν πάψεις να το κυνηγάς… φοβάμαι. Φοβάμαι μην επαλειφθεί ΞΑΝΑ ο νόμος του Μέρφυ. Γιατί αυτός ο νόμος λέει πως όταν κυνηγάς κάτι, δεν το πετυχαίνεις. Όταν πάψεις να τρέχεις πίσω του, το πιάνεις. Όταν όμως πάψεις να τρέχεις πίσω του, για να το πιάσεις… τότε χάνεται…

Φοβάμαι πως το όνειρο που ζω, θα τερματιστεί όταν μια ύποπτη κραυγή με ξυπνήσει….

Θέλω όμως πολύ να το γευτώ. Θέλω να πάμε στο πάρκο, να κάνουμε κούνια και να σου πω, τι νοιώθω για σένα, χωρίς ενοχές για τα δάκρυα της προηγούμενης νύχτας.

Θέλω να βρω το παραθυράκι, που σε κάθε νόμο υπάρχει. Να χωρέσω να μπω κι εκεί να βρω την καρδιά σου. Να τη ζεστάνω από την παγωνιά του χειμώνα που πέρασες και να πιάσω τα άστρα μέσα από τα υγρά μάτια σου…

Θέλω να σπάσω το νόμο του Μέρφυ, αλλά τον φοβάμαι….

ΑΣΧΕΤΟ: (λίγο) Θες να με καταλάβεις? Είναι πολύ εύκολο. Είμαι ανοιχτό βιβλίο, χωρίς δύσκολες λέξεις και με πολλές εικόνες. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ΘΕΣ να με διαβάσεις. Μόνο, πρόσεξε. Η αλήθεια κρύβεται πίσω από τις λέξεις.... Ο αποκρυφισμός ήταν το ταλέντο μου από μικρός. Κάτι σαν ευχή και κατάρα μαζί. Μη βιαστείς, λοιπόν, να με ξεφυλλίσεις. Διάβαζε προσεκτικά και ΜΟΝΟ όταν έχεις όρεξη...