Η λέξη "Θάνατος" είναι μια λέξη ταμπού.

Όλοι την έχουμε στο μυαλό μας ,υπάρχει κάπου στο πίσω πίσω μέρος του, αλλά αποφεύγουμε να την σκεφτούμε περισσότερο γιατί μας πονάει και την φοβόμαστε...

Τι ρόλο παίζει αυτή η λέξη στην ζωή μας?

Πόσο μπορεί να μας επηρεάσει για να ζήσουμε καλύτερα? 

Ποτέ δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία σε αυτή την λέξη, ούτε στην ουσία της.

Για μένα ο θάνατος ήταν κάτι μακρινό…έξω από μένα , έξω απ’ τους δικούς μου. 

Ο κος θάνατος με «πλησίασε» όμως όταν μου πήρε ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο.

Από τότε τον φοβάμαι!

Μόνο η σκέψη ότι μπορεί πάλι να μου «πάρει» κάποιον απ’ τους δικούς μου με τρελαίνει!  

Όσο παράλογο και να ακούγεται όμως , όταν ένιωσα την απώλεια του θανάτου ,άλλαξε όλη η θεωρία μου για την ζωή! 

Τότε ήταν που εκτίμησα περισσότερο αυτά που έχω. 

Τότε ήταν που έδειξα περισσότερο την αγάπη μου στους δικούς μου!

Έτσι, θέλω να περνάω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ μαζί τους , προσπαθώ να μη τους στεναχωρώ και αν το κάνω να το διορθώσω.Βέβαια , όπως συχνά λέω , όλα είναι σχετικά, κάποιον θα αφήσω παραπονεμένο! Γιατί είναι τόσα πράγματα που προσπαθώ να προλάβω και μερικές φορές ή εγώ κάνω λάθος στο μοίρασμα του χρόνου ή απλά η μέρα διαρκεί λίγες ώρες! Όμως τους αγκαλιάζω πιο συχνά και τους λέω ότι τους αγαπάω ακόμα και σε στιγμές που δεν περιμένουν να το ακούσουν!(Αν μου επιτρέπετε , σας προτρέπω να το κάνετε και εσείς…θα νιώσουν πολύ όμορφα οι δικοί σας άνθρωποι αλλά και εσείς οι ίδιοι).

Τότε κατάλαβα ότι δεν είμαστε τίποτα και ότι ισχύει σήμερα δεν σημαίνει ότι θα ισχύει και αύριο.

Τότε κατάλαβα ότι πρέπει να είμαι πιο «ελαστική» με τους ανθρώπους.

Δεν μου άρεσε ποτέ να τσακώνομαι , οι διαφορές δεν λύνονται έτσι αλλά μετά το γεγονός του θανάτου ένας τσακωμός μου προκαλεί διπλάσια στεναχώρια!Είναι φορές που δεν τον αποφεύγω. Απλά γίνεται. Γιατί κάτι με ενόχλησε , με πρόσβαλε ή με νευρίασε. Αλλά δεν το κρατάω. Είναι της στιγμής ο θυμός.Κυρίως στην σκέψη ότι την επόμενη μέρα ίσως να μη ξαναμιλήσω πότε με αυτόν τον άνθρωπο με βάζει στην διαδικασία να συμφιλιωθώ μαζί του αμέσως! 

Τότε κατάλαβα ότι η ζωή είναι τώρα, αύριο μπορεί να μην υπάρξει.

Και ναι μπορεί να με «ρίχνει» αυτή η σκέψη , αλλά σύγχρονος που δίνει και ένα χαστούκι για να ζήσω την κάθε στιγμή.

Εντάξει , δεν λέω ότι ξυπνάω κάθε πρωί με την σκέψη ότι αύριο μπορεί και να μη ξυπνήσω και πως πρέπει να εκτιμήσω το σήμερα και ότι μου παρέχει πνευματικά και υλικά!

Άνθρωπος είμαι και έχω αδυναμίες. Πολλές μάλιστα!

Είναι φορές που σκέφτομαι θετικά , γελάω , διασκεδάζω και κοιτάω να περνάω καλά ,άλλες που θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί , άλλες που βυθίζομαι στον δικό μου κόσμο , στεναχωριέμαι , κλαίω , άλλες που δεν ξέρω τι θέλω κτλ. Τα γνωστά σε όλους μας σκαμπανεβάσματα!  

Και δυστυχώς και εγώ , όπως όλοι μας φαντάζομαι μπορεί να εκτιμούμε αυτά που έχουμε , αλλά δεν σταματάμε να ζητάμε και κάτι παραπάνω.Είμαστε σε μια διαρκείς και αιώνια εγρήγορση για να αποκτήσουμε όλο και περισσότερα και να βάζουμε συνέχεια στόχους μικρούς και μεγάλους και όταν τους υλοποιήσουμε κάτι άλλο θα θελήσουμε…ίσως αυτή να είναι και η δυστυχία μας…ίσως αυτή να είναι και η ευτυχία μας… 

Αυτές οι σκέψεις όμως έρχονται συχνά στο μυαλό μου.

Λειτουργούν σαν αφύπνιση όταν νιώθω ότι στεναχωριέμαι για πράγματα που ξεπερνιούνται.

Σε ένα απ’ τα μαθητικά μου τετράδια , μέσα σε όλα αυτά που γέμιζα τις σελίδες τους υπάρχει και αυτή ή φράση : «Ευτυχώς που υπάρχει και ο θάνατος για να μας θυμίζει ότι πρέπει να ζήσουμε!»

Δεν ξέρω ποιος την έχει πει , πιστεύω όμως ότι κρύβει πολύ δύναμη μέσα της! 

Είναι πολλοί οι λόγοι που με επηρέασαν να τα γράψω αυτά σήμερα. Πολλοί και διαφορετικοί. Λυπάμαι αν σας κούρασα ή αν σαν δημιούργησα αρνητικά συναισθήματα...θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει και κάτι θετικό πίσω από όλα αυτά.

Όπως και να 'χει όμως όλα αυτά είναι μέσα στην ζωή μας...