Την Πέμπτη 7 και την Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου το cafe Αλάβαστρον φιλοξενούσε τον Μιχάλη Σιγανίδη μαζί με το ευέλικτο μουσικό σχήμα Λαμπράκη , τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και τον Γιώργο Δημητριάδη ...

Επειδή είχα την χαρά να έχω πάει σε μια σχεδόν ίδια συναυλία που είχε γίνει τον περασμένο Μάιο στον ίδιο χώρο και φεύγοντας ήμουν κατενθουσιασμένη από αυτό που μόλις είχα παρακολουθήσει , αποφάσισα να πάω και την Πέμπτη να τους ακούσω και ας μην είχα παρέα ...

Ω ναι , ξεκίνησα ολομόναχη από τις Αχαρνές να πάω στο Παγκράτι (ολόκληρο ταξίδι , δηλαδή) μόνο και μόνο για να νιώσω αυτή , την ίδια αίσθηση που μου είχε αφήσει η πραγματικά μοναδική εμπειρία της προηγούμενης ακρόασής τους ...

Και δικαιώθηκα πανηγυρικά !

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε εσάς , μα κάθε φορά που ακούω μουσική που μου αρέσει το κεφάλι μου πλημμυρίζεται από εικόνες .

Αυτός είναι και ένας τρόπος να καταλάβω αν μου αρέσει στα αληθινά ένα τραγούδι ή όχι .

Έτσι και την Πέμπτη , λοιπόν ...

Ήταν όλα τόσο όμορφα , τόσο μαγικά ...

Ο ήχος - κλασσικά - ήταν κάπως ''σουρεαλιστικός'', οι μουσικοί - επίσης , κλασσικά - αυτοσχεδίαζαν σε αρκετά σημεία - πράγμα πολύ ευχάριστο και πολύ θετικό όταν η μπάντα αποτελείται από τους μουσικούς που προανέφερα , το κοινό έδινε την εντύπωση οτι ήταν εκεί για καθαρά μουσικούς λόγους και γενικότερα τα πάντα έμοιαζαν - και ήταν στα δικά μου μάτια - ειδυλιακά ...

Επιπλέον , σε κάποιο σημείο μας έκανε την τιμή να πει ένα τραγούδι ''ανάλογου ύφους'' και η επίσης αγαπημένη Σαβίνα Γιαννάτου και ήταν υπέροχη - όπως πάντα άλλωστε !

Η εικόνα , λοιπόν , που τριγυρνούσε διαρκώς στο μυαλό μου και το συναίσθημα που ένιωθα μέσα από το πρίσμα που σχημάτιζαν τα όσα προανέφερα ήταν παιδικά παιχνίδια που έπαιζα όταν ήμουν μικρή .

Τραμπολίνο , κυνηγητό , παιδικά δυνατά γέλια , τουμπίτσες και λοιπά ...

Ξέρω θα σας φανεί αστείο μα αγαπώ να ακούω τον Μιχάλη Σιγανίδη γιατί αυθόρμητα μου εκμαιεύει ακριβώς αυτό το πράγμα : την παιδική μου ανεμελειά , το αίσθημα της ελευθερίας ...

Αξιώθηκα να φύγω από το cafe Αλάβαστρον λίγο μετά τις 04.00 το πρωί και παρόλο που είχα περάσει μια πολύ δύσκολη μέρα - πριν πάω εκεί - φεύγοντας ένιωθα σαν να είχα ξυπνήσει μόλις πριν από λίγες ώρες ...

Δεν ξέρω , συχνά νιώθω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ''ευχαριστώ'' όσο πιο ειλικρινές και όσο πιο βαθύ γίνεται γιατί πραγματικά είναι σε θέση οριμένοι καλλιτέχνες - και όχι μόνο - να σε κάνουν να ''σταθείς στα πόδια σου'' , να σου πιάσουν το χέρι και να σε σηκώσουν από εκεί που έχεις κολλήσει ...

Βέβαια , τώρα και να το πω δεν θα πάει στα αφτιά αυτών στους οποίους απευθύνεται ούτε θα είναι όπως τους πρέπει γιατί δε νιώθω να είμαι και ακροάτρια της προκοπής ...

Όπως και να έχει όμως , η ψυχή μου λαχταρά να ευχαριστήσει αυτούς που την τρέφουν .

Ψάχνει να βρει τον τρόπο ...

Εύχομαι μια μέρα να αξιωθώ να δώσω έστω και ένα εκατομμυριοστό από αυτά που νιώθω να μου έχουν προσφέρει τόσο γενναιόδωρα και τόσο ανοιχτόκαρδα ...

''Και νιώθω μέσα απ' την βαθειά μου εγκυμοσύνη

αυτό που φτύνει η τεχνητή μας νοημοσύνη

Ευγνωμοσύνη ...''

ΥΓ 1 : Σε περίπτωση που σας δοθεί η ευκαιρία μην παραλείψετε να πάτε να ακούσετε τον Μιχάλη Σιγανίδη και την παρέα του ...

ΥΓ 2 : Τον τελευταίο καιρό πολύ ''νέκρα'' έχει πέσει στο blog . Να ανησυχώ , άραγε ;